Welkom op mijn blog '08

Ontwerp © 2009ChristiaanvanMeurs
 

Er wordt mij wel eens gevraagd wanneer ik met hardlopen ben begonnen. Nou, ik ben nooit gestopt. Hardlopen was een vanzelfsprekendheid, daar kwamen geen prestaties bij kijken. Sport deed je op een fiets, met een bal of in de winter op schaatsen. Mijn eerste uitdaging was op de Konijnenberg (Nijverdal), die ik bedwong met de gedachten "er is geen berg". Het mooiste was dan als je voor de top net de fietser voor je inhaalde, alsof je helemaal niet aan het hardfietsen was. Die simpele intentie is mijn basis. Daarvoor moest ik steeds hogere bergen (heuvels) zoeken die er hier op het Nationaal Park de Sallandse heuvelrug gelukkig veelvoudig aanwezig zijn. U begrijpt dat die berg synoniem staat voor de uitdaging.

Na de basisschool werd er opeens veel stilgestaan. Met name in groepjes die dan over onzinnige dingen kletsten. Wie het hoogste woord had was dan vaak het middelpunt. Ik wou helemaal niet stilstaan. En schreeuwerig praten terwijl je in de belangstelling stond, dat was niets voor mij. Waarom konden we geen tikkertje meer doen, waarom geen overlopertje, of rennen door het bos en Apekooi en slootje springen en. Rennen deden we nu alleen als we kattenkwaad uithaalde. Kortom ik moest iets verzinnen. Het enige verschil was dat ik dit nu bewust ging doen. De volgende stap was medestanders vinden. Daarvoor kon je het best meedoen aan een trimloop. Een trimloop, maar wat als ik laatste werd? Met de enige hardlopende schoolgenoot heb ik toen maar snel afgesproken. Toen een jaar later een hardloopgroep in Nijverdal werd opgericht (1984) melde ik me direct. “Ik kwam weer thuis”. De naam Sprengenbergrunner brengt mij terug naar mijn roots. Ik ben geboren aan de voet van de Sprengenberg in Haarle Gemeente Hellendoorn. Hoewel ik pas de laatste tien jaar echt deze omgeving heb leren kennen. Nu beschouw ik het als mijn trainingsgebied, met prachtige uitzichten over de heidevelden.

Fotoarchief: © 1985sprengenbergrunner. Sprengenberg Haarle

Even goed had het wielrennen kunnen zijn. Maar ja, ik kreeg van Sinterklaas geen racefiets, terwijl dat toch elk jaar boven aan mijn verlanglijstje stond. Nee, onze Sinterklaas was niet erg creatief, meelevend en had weinig op met de sport. Hij kon een voorbeeld nemen aan de Sinterklaas van onze achterburen, daar kreeg Wouter van Sint een ‘echte’ racefiets. Kompleet met kromstuur. Iedereen zag door de rode verf heen, dat het zijn oude fiets was, met slechts een echt racestuur erop gemonteerd.

Veel lees en sport beleving.

Dank aan mijn sponsors:

Fair Play, Karhu Rijssen (Engelbert Wensink) 1996/1998
Running Center Enschede, Asics (Huub van Langen) 2001/2004
TIB Finishing Rijssen (Savio Strik), Running Center Enschede en Asics 2005/2007
Fitcare center Middelkamp Nijverdal (Ido / Tonnie Middelkamp) 2005/2008
Run2Day Hengelo (Frans Koevoets) 2008/2011
DRW fitnesscentrum Nijverdal (Emiel / Tonnie Middelkamp) 2011

 Dit is mijn archief weblog lees vanaf 2011 verder op: https://sprengenbergrunner.wordpress.com  
 

Nijverdal april 2008, januari 2011.

Mijn weblog archief t/m 2010

Foto archief: © 2008sprengenbergrunner

Lees verder op mijn actueel weblog:
http://sprengenbergrunner.wordpress.com

Leestips:
- Trailrunning _
Transalpinerun 2009:
http://sprengenbergrunner66.blogspot.nl/2012/03/tar-spierpijnweken-wk-31-36.html

- Mountainbiken -
Transpirinaika 2008:
http://sprengenbergrunner66.blogspot.nl/2012/02/atb-2weekse-transpirinaika.html

Transalp mountainbikeweek 2010:
http://sprengenbergrunner66.blogspot.nl/2012/04/tab-10-1-leutasch.html

- wandelen -
Kijk hiervoor op mijn wandelblog:
http://t-lop-wa-los.webnode.nl/nieuws/

Jeroen’s Persoonlijke records '10

Fotoarchief: © 1989sprengenbergrunner

Atletiekclub
ACO (atletiekclub Ommen) 1984
AV SISU Almelo 1985/1987
AC TION Enschede 1987/1991
AV Atletics Nijverdal (1991)1995/heden
AV Rijssen (gastlid)2009/2010
Marathonplus (gastlid) 2010/heden

Trainers
Herman den Ouden (Hulsen, Denham) 1984/1987
Rene Kroes (Haaksbergen) 1987/1991
Gerard Bruggeman (Nijverdal) 1991/1996
Herman den Ouden (Hulsen) 1997/1998
Marian Freriks (Hellendoorn) 1997/2002
Gerrit Voortman (Dalen) 2002/2003
Geen 2003/heden

Coach/Trainingsbegeleiding:
Henk Hofstede (Nijverdal) 2002/2004 (mountainbike)

Persoonlijke records 

- Baanwedstrijden KNAU -
800 meter: 2.09.66 (FBK Hengelo 28 augustus 1996)
1000 meter: 2.47.1 (FBK Hengelo 26 mei 1988)
1500 meter: 4.09.46 (FBK Hengelo 27 juni 1996)
3000 meter: 9.04.01 (FBK Hengelo 8 juni 1989)
3000 meter steepel chase: 10.45 (FBK Hengelo 14 juni 1989)
5000 meter: 15.37.62 (Ede 16 juni 1996)
10.000 meter: 34.40 (FBK Hengelo 6 juli 1995) clubrecord AV Atletics
- Wegwedstrijden KNAU -
Dubbele mijl: 9.44 (Hengelo 23 mei 1996) clubrecord AV Atletics *
10 km: 32.34 (Haaksbergen 29 september 1996)
15 km: 50.48 (Nijmegen 17 november 1996)
10 mijl: 54.55 (Nijverdal 26 oktober 1996)
21.1 km: 1.13.07 (Utrecht 21 mei 2000)
25 km: 1.36.49 (Losser 2 april 2006)
Overige (Onofficieel)
1000 meter: 2.44 (tussentijd 1500 m, FBK Hengelo 27 juni 1996)
5 mijl: 26.46 (trimloop, Holten 28 oktober 1995)

Persoonlijke records M40
- Baanwedstrijden AU -
3000 meter: 10.03.2 (Rijssen 4 juni 2010) clubrecord AV Atletics
5000 meter: 16.55 (Haaksbergen 14 mei 2008)
10.000 meter: 35.36.22 (Utrecht 14 juni 2009) clubrecord AV Atletics
- Wegwedstrijden AU -
Dubbele mijl: 10.26 (Hengelo 24 mei 2007)
5 mijl: 28.50 (Enschede 12 september 2010) clubrecord AV Atletics
10 km: 33.58 (Nijverdal 12 mei 2007) clubrecord AV Atletics *
15 km: 52.32 (Emmen 18 mei 2008)
10 mijl: 55.47 (Haaksbergen 25 maart 2007) clubrecord AV Atletics *
21.1 km: 1.15.08 (Enschede 22 april 2007) clubrecord AV Atletics *
Marathon: 2.42.32 (Enschede 23 april 2006) clubrecord AV Atletics *
- indoorwedstrijden AU -
3000 meter: 09.43.96 (Apeldoorn 21 februari 2009) clubrecord AV Atletics

* (ex clubrecord)

Officiële AV Atletics clublogo '06

Doelekijker
'Historie van het Clublogo van AV Atletics Nijverdal'

Ontwerp: © 1986.1992JeroenMachielsen.

R.I.P (Hengelo/Enschede 19-02-1987  .  Nijverdal 18-03-2015)

Anno 1986 hadden enkele atleten uit Nijverdal zich aangesloten bij Atletiek vereniging  SISU Almelo. Al snel daarna werd de droom van een eigen club waarheid. Elk  aankomend lid ging vrijwillig vanuit zijn eigen beleving aan de slag. De ene atleet werd voorzitter, de volgende trainer en de derde kladde wat in een schriftje, waarna het clublogo ontstond. Eerst wat moeizaam en schetsmatig. De ontwerper had op de Kunstacademie net de eerste grondbeginsels onder de knie en had geroken aan Typografie. Als logo was ik in den beginne nogal lomp en het leek of ik bedoeld was voor een dropmerk. Dit kwam mede doordat ik als ‘Atletico’ ben geboren in Enschede, of was het Hengelo? In die eerste jaren was het wel wennen. In de kranten schreef men mijn naam geregeld met een stomme h: ‘Athletics’. Voor ik echt tevreden kon zijn over mezelf, stond ik in Nijverdal al op het officieel clubtenue. Terwijl ik niet eens de peuterklas had afgerond.

Zonder ouderlijk toezicht en opvoeding liep het behoorlijk fout met mij. In een overmoedige bui had de bedenker voor het clubbladomslag een iets wat afwijkend logo ontworpen. Op de lagere school had ik daarom behoorlijk uitstaande T – vormen, volgens de laatste mode. Het kan zijn dat ik toen net in mijn pubertijd zat, opzoek naar mijn ware identiteit. Oudere lezers zullen begrijpen dat dit was voor de intrede van de computer.  Ontwerpen deed je met potlood op een stuk papier. Ergens begin jaren negentig werd de pas afgestudeerde ontwerper lid van zijn eigen clubje AV Atletics. Het kwaad was toen al geschied. Er waren diverse klonen in omloop. Er was veel te herstellen, de moeder bleek een eenling roepend in de woestijn. De klonen hadden het oorspronkelijke buiten spel gezet. Bleekneusjes afkomstig uit Albanië, een kopie ontsproten uit een Chinese baarmoeder en een donker derde wereld pleegkind deden zich voor als origineel.  Als ik terug kijk naar foto’s van mij uit de middelbare schooltijd, valt vooral mijn ingekleurd been op (afschuwelijk). Met name de gele kleur is totaal onlogisch, wie verzint zo iets? Pikzwart stond ik  jarenlang totaal verkracht op een Atletics vlag. Hoe kon men mij deze mishandeling aandoen. Zag men deze afwijkende eigenschappen dan niet? Mijn kuit werd er slapjes van, men trok mij een te grote schoen aan. Ik kreeg een andere S. Alle kracht voelde ik uit mijn been verdwijnen, futloos als een uit elkaar dreigende te vallen houten trekpop.

Voor een serie Atletics clubtrainingspakken (1992) zag de uitvoerder kans zijn kind uit deze ellende te helpen. Het duurde echter tot 1998 tot ik tot volledige wasdom kwam. Mijn vader had zich met zijn creatief brein laten overhalen om in een werkgroep genaamd  ‘Bruisend Nijverdal’ plaats te nemen. Ik onderging een facelift bij een reclame bureau te Hellendoorn en werd digitaal beschikbaar. In de loop van al die jaren was ik wel toe aan een opknapbeurt. Er moesten wat plooien, ik bedoel potloodlijnen strak getrokken worden. Het resultaat was zoals de ontwerper het bedoeld had. Een krachtige fijne lijn. Een been dat met snelheid voorwaarts gaat. De geïntegreerde T’s die heel subtiel een horde vormen. De hordebalk die tevens door de onderbreking snelheid aangeeft. Helaas vergat men (het bestuur, AV Atletics) dit digitaal bestand op te slaan, of  was er geen contact met het reclame bureau?

Nu lijk ik een oude mopperpot die blijft hammeren op het onjuist gebruik. Soms moe en teleur gesteld zwijg ik zoals bij de Atletics clubkleding met net afwijkende vorm. Ja, wie ben ik om daar iets van te zeggen?? Dan ontstaan er regelmatig onzinnige discussie. Waarbij alleen de ontwerper de verantwoordelijkheid neemt, zonder dat hij daarin een belang heeft. De gebruikers van een onjuist logo verschuilen zich achter anderen, schuiven het van zich af. En verdedigen zich, waarna ze tenslotte overgaan tot het onheus bejegenen van de ontwerper. Met pijn in het hart, met littekens op zijn ziel ziet de master het aan. Het blijft strijden, voor zijn kind. Ons kind, omdat er maar één officieel AV Atletics logo is. Met pensioen gaan we als iedereen het daarmee eens is en er na handelt.  Voorlopig is die rust mij niet gegund. Pas toen de ontwerper omstreeks 2007 aangesloten werd op het internet en de beschikking kreeg over email werd contact gezocht met het reclame bureau. Door de inspanningen van ondergetekende en medewerking van het reclamebureau kon Atletics in 2009 beschikken over het officiële digitale AV Atletics logo en werd dit geplaatst op de Atletics website en de NK CROSS 2010 site. Maar niemand hoor je sorry zeggen, laat staan bedankt.

Zou het kunnen zijn dat u als lezer, atleet, belangstellende helemaal niet begrijpt wat er fout is aan de diverse onooglijke kopieën. Dat is begrijpelijk want door de veelfout aan ondeugdelijke logo’s zijn een aantal personen het spoor volledig bijster. 

Het Officiële clublogo
Het logo bestaat niet uit afzonderlijke delen.
Bij het officiële logo staat er een  © teken onder het logo, uiterst rechts van de tekst NIJVERDAL en onder de punt van de schoen.
De S is niet omkeerbaar, de onderkant is breder dan de bovenkant!
Bij de verticale lijnen zijn de L en de I gelijk van breedte, de twee T’s zijn breder!
De twee T’s met de twee in grote verschillende balkjes op de C, vormen een denkbeeldige horde.
De E T en I vormen samen een blok. De tweede T staat boven de verdikking van de kuit.
Het logo is transparant, dat wil zeggen dat de achtergrond de kleur aanneemt van waarop het afgebeeld wordt.

Hoogachtend ,

Het officiële Atleticsclublogo in samenwerking met zijn ontwerper: Jeroen Machielsen 2011.

Dit is een herschreven versie, dat in het clubblad Aktief van Atletics nr 1, jaargang 2006 stond.

Doelekijker – Een reactie op het Kolderiekje.

Het laatste drama over deze soap richt zich op het recht, of de ontwerper het recht heeft. Wat onzinnig, wat wil men daarmee? Als twintigjarige heb ik gewoon heel naïef voor de club, voor Atletics, voor onszelf dit logo ontworpen. Het komt me plots voor alsof het logo een soort vluchteling is, straks wordt het nog uitgewezen. Het staat immer nergens geregistreerd. Het logo kan niet voor zichzelf opkomen. Belangloos kom ik daarom op voor de rechten van ons clublogo. Al meer dan 25 jaar! Het blijft raar, want ondertussen ben ik wel vrolijk trots wapperend overal bij waar Atletics gaat. Maar daar kan ik niets over zeggen want ik heb geen stem. Immers;

"meer dan een lijn op een stuk papier ben ik niet".

Singelloop AC TION ‘10

5 mijl  Zondag 12 september
www.singelloop-enschede.nl

Foto: © 2010franskoevoets

Tijdens het inlopen rondom het Volkspark kom ik Jeroen Linneman tegen. Met dezelfde lach als eind jaren tachtig toen we samen bij AC TION trainde. Dan deden we duizendjes onder de 3 minuten. Nu vertelt Jeroen vrolijk dat hij de 10 km in 41 minuten loopt. Prachtig dat het hardlopen meer is dan die prestatie. Respect voor iemand die ooit de 10 liep in 30.15. Vanessa en ik moeten snel weer verder met onze warming up. Marian Freriks vroeg me een tijdje geleden of ik voldoening kan halen uit het hazen van Vanessa. Ze moest eens weten hoe mooi dat is. Het zijn allemaal prachtige evenementen, waaraan je mee mag doen. En als Vanessa dan op het podium staat, tja dan geeft dat een enorme kick. Een beetje sta ik dan ook daar.

Mijn concurrenten (die meestal achter mij eindigen) vragen voorzichtig wat ik ga doen. Voor mezelf of hazen. Dat is gaaf, dat zij daar mee bezig zijn. Dan schuiven ze een plek op in de uitslag. Vandaag ga ik voor een podium plek bij de M40 en zie op de uitslagen van vorig jaar dat ik dan voor Dirk Hoekman moet zijn. Moeilijk om Vanessa los te laten, wat een impact heeft dit coachen. Voor een deel neemt het de druk van mijn eigen presteren weg, aan de andere kant ben ik ook heel erg bezig met hoe zij het gaat doen. Wat geef ik haar als tips mee en heeft ze dat wel nodig. Had ik de tactiek bespreking aan haar eigen inbreng moeten overlaten? Voetje voor voetje schreeuwt Herman Moelard ons naar achteren. Eerder hadden dat al twee onbekende vrijwilligers gedaan. Dat maakte weinig indruk. Moelard daar luisteren we wel naar. Vanessa staat mooi goed vooraan. Hier stopt het coachen, daar ga ik. Hoekman blijft achter. Ik loop rustig door, bedenk wat te doen. Wil eerst aanvoelen wat mijn lichaam aankan. Het hazen van Vanessa de laatste periode heeft als nadeel dat ik mijn wedstrijdgevoel wat mis. Even mee met de groep ‘Huub van Langen’. Dan voel ik dat Hoekman in de groep zit en trek ik door. Maar wil hem en de groep niet op sleeptouw nemen. Dus daar begin ik aan de opmars. De man voor me loop ik snel in. Dan begint het gevecht, zoals ik dat dikwijls aanga op mijn mountainbike met wielrenners voor me. Het volgende slachtoffer is Tonnie Bruns. Daar blijf ik even achter hangen, herstellen? Als ik opruk naar Aje Niks volgt Tonnie niet. Bij Aje blijf ik lopen. Hij is goed op dreef en doet net als ik ‘crosstraining’ (alternatieve training). Op de helft gok ik dat er mogelijk meer in zit en dicht het gat naar een jongen met geel shirt. In de verte loopt Edwin Veenstra.

 

 

Het motregent maar daar merk je niets van tijdens de wedstrijd. Het publiek is er niet voor binnen gebleven en moedigen aan alsof het de Enschede Marathon betrof. De doorkomst op de 5 km gaat in 17.46 dat stemt me tevreden. Wel begin ik wat te twijfelen, het gat met Edwin is groot. Moet ik de inspanning dan niet bekopen. Ondertussen loopt Vanessa goed, clubgenoten nemen het haaswerk waar. Atletics trainingsmaatje Gert Teunissen en Peter Linthorst strijden met Vanessa mee. Geen enkele Nederlands dame kan met hun mee. Ik pep mezelf op, trek grimassen en zet aan. Ergens weet ik dat Edwin vandaag een maatje te groot is. Hij loopt al de hele wedstrijd op die plek en zal zeker wel weerstand kunnen bieden. Hij kijkt achterom en inderdaad blijkt hij reserves te hebben en versnelt ook.  Hij haalt zelf de atleet voor hem in, dat blijkt verassend clubgenoot Koen Veldhuis die ik even later voorbij ga. Dik onder het half uur kom ik binnen, met het mazzeltje dat Alex Stienstra al bij de categorie M50 behoord. Zo eindig ik op het erepodium.  Dan is het wachten op Vanessa. Slecht een dame is al binnen de Keniaanse Edhna Kwambai. Op de grote wedstrijd klok zie ik de 33. Ze kan elk moment binnen komen. Aan Harry Dijk heb ik voor de zekerheid even gevraagd hoeveel vrouwen er binnen waren. En daar komt ze! Tweede! Klasse! Marjolein Stegeman komt even later over de finish. Er wordt opgeroepen dat de prijsuitreiking over tien minuten is, zodat we wat in de buurt blijven hobbelen. Lorkeers neemt plaats naast Kwambai. De vraag blijft wat Edhna vroeg aan Vanessa. Dan mogen de oudere heren op het podium en daar tref ik Borg en Veenstra. Als bijna iedereen uit het Volkspark is gaan wij nog uitlopen. Vanessa wil haar week totaal halen en die gretigheid siert haar.

Foto: © 2010franskoevoets

5 mijl wedstrijd Atletiekunie
Uitslagen
Heren
1 Henry Kipkoskei Kenia 23.26
2 René Stokvis AC Tion 24.56
3. Wouter de Boer AC Tion 26.16
M40
1 Eric Borg MPM  27.49
2 Edwin Veenstra MPM 28.41
3 Jeroen Machielsen Atletics 28.50 clubrecord
M50
1 Alex Stienstra 28.29
2 Tonnie Bruns LAAC 29.21
3 Marti ten Kate AC Tion 29.31
Dames
1 Edhna Kwambai Kenia 27.54
2 Vanessa Lorkeers Atletics 33.34 clubrecord
3 Marjolein Stegeman AC Tion 33.50

Meelopende coach ‘10

Boeskoolloop Oldenzaal
stratenloop 10 km
Zondag 15 augustus
 

In de zomerperiode training ik bijna nooit op een schema. Het is dan wat bijhouden met duurloopjes en wat aanmodderen. Nu ik Vanessa coach is dat even anders. Zij had al vroeg in de zomer haar vakantie en zat alweer eerder in het dagelijks ritme. Waardoor ik mij ‘verplicht’ voelde om het nodig tempowerk te doen met haar. Met de maandagavondtraining en de spontane mountainbike intervaltrainingen heb ik zo al heel wat ‘kwaliteitstrainingen’ gedaan.

Vandaag loop ik mee met Vanessa. Het is ondanks dat ze al sinds 2006 wedstrijden loopt haar eerste tien. Ze is vanwege de afstand wat gespannen, omdat ze de vijf ziet als haar afstand. De 10 is maar 2 kilometer langer dan de vijf mijl stel ik haar gerust (en op die afstand ging het prima). Eenmaal eerder liep ik de Boeskool, maar kan me er weinig van herinneren. Wel iets met een muur waar je vlak langs moest en een knik naar beneden in het parcours. Gek, want mij tijd van 34.11 was mijn snelste 10 km dat jaar (1998).  Ik wijs Vanessa op het ‘meisje’ dat pal vooraan staat (Eline Vollenbroek). Ingrid Prigge laten we buiten beschouwing. Dan is er rondkijkend in het startveld nog Dione Scheuten, wat goede masters; Klara Davina en Monique Kropmans. Er is wat geduw en getrek bij de start, maar Vanessa weert zich goed. Al snel hebben Lorkeers en Scheuten elkaar gevonden. Prigge is pleite en dat dekselse meisje knalt weg. Het is een Vollenbroek blijkt later en die kunnen wel lopen. Richard Vollenbroek was in de jaren tachtig één van de vele goede regionale oostelijke toppers die mee konden met de nationale top. We hebben zes rondjes te gaan, met veel bochtwerk, verkeersbordpalen (waarvan wij alleen de paal zien), stoepjes, verhogingen, een nauwe doorgang, scherpbochtje met opstaande rand. In de luwte kijk ik toe, mijn taak is beperkt. Vanessa neemt Dione mee op sleeptouw. Gaande weg lopen we in op Vollenbroek, maar komt uit de achtergrond ook een groep opzetten met sterke dame (Martine Roord). Ik maan Vanessa tot rustig aan doen, waardoor ze Dione op kop dringt.


De groep komt even later aansluiten. Oké, meegaan.  Met meer mannen erbij gaat het op weg naar Eline. Voor mijn gevoel hadden we haar al ingepakt, alleen de aansluiting moest nog plaats vinden. Had ik kopwerk gedaan dan zou dat waarschijnlijk iets te snel gaan. Nu beperk ik me tot aanmoedigingen en aanwijzingen geven. We lopen tweede denk ik, als we Vollenbroek hebben bijgehaald. Dione krijgt veel aanmoedigingen, zowel van het publiek als de speaker. Over dat laatste maakt Vanessa zich wat druk, daar baalt ze van. Gaaf, die pit, die ingetogen gretigheid en winnaarmentaliteit. Ze wil de speaker wel toeschreeuwen, “ jo, joh hier loopt Vanessa Lorkeers wil je daar wel even aandacht aan schenken?”. Persoonlijk heb ik me hier nooit zo druk over gemaakt, kan me een wedstrijd voor de geest halen waar ik won. Terwijl zelfs na de finish mijn naam nog geen enkele keer was genoemd, wel van alle overige kopmannen. Ik vind het moeilijk om niets te doen, af en toe hou ik Vanessa uit de wind. Veel meer is niet nodig, ze zit met de andere dames en wat heren in de wedstrijd. Ik ben de enthousiaste coach die het van dichtbij wil volgen (en eventueel kan ingrijpen). Vanessa doet het uitstekend, soms wat mindere momenten en voor mijn gevoel laat ze te vaak een gaatje.

We maken ons op voor de finale, enkele heren hebben ons gedubbeld. Hoe lossen we Dione en Martine? Wat is de sprintcapaciteit van de dames? Als ik versnel dan kan ik natuurlijk ook de ‘verkeerde’ dame mee nemen. Dan gaat bij de markt direct na de poort Vanessa aan. Waarop alleen van mij een directe reactie komt. Binnendoor versnel ik tot voor Vanessa en trek met een kleine verstandhouding door. Water hoeft ze niet meer en daar gaan we als in een ‘woensdagtraining’. Het gat is er, maar veilig zijn we niet. Waarop ik blijf doorgaan in dit tempo. Vanessa moet iets passen, “hoe ver nog” vraagt ze. Dat weet je toch wel (denk ik), maar zeg wat anders. Nog een spons en dan gaan. Daar komt de tweede versnelling van Lorkeers, voor en door het publiek. Zij aan zij snellen we voort. Ik voel me een winnaar als ik de finish zo fris als een hoentje bereik. Vanessa tweede! Lorkeers naast Prigge!


Uitslagen 10 km:
Dames
1. Ingrid Prigge LAAC 37.47
2. Vanessa Lorkeers Atletics 43.14
3. Martine Roord Dionysos 43.22
4. Dione Scheuten LAAC 43.25
5. Eline Vollenbroek Iphitos 44.50

TAB ’10 6 Prato allo Stelvio

Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’
 
  

Foto: © 2010sprengenbergrunner

Transalp Zuid Tirol Etappe 6
Vrijdag 30 Juli
Prato allo Stelvio (915 m) – Merano (325 m)

We hebben overnacht aan de voet van de Stelviopas. Deze asfaltklim met een top van 2758 m is bekend van de Giro (ronde van Italië). Met 48 haarspeldbochten is het een ware uitdaging. Wij gaan oostwaarts. Wat sneu sluit ik me aan bij de ‘mediumgroep’. Een stapje terug doen vind ik niet prettig, maar zo kan ik Transalp op de ATB uitfietsen.

Al wat terugkijkend heb ik een binnenpretje om de jolige humor als we weer op een top met ‘Extreme’ bijna stilstaan en net doen alsof het niet zwaar is. Met kinderlijke ‘Bert en Ernie’ imitatie, of Brabants dialect van Rudy Laros. Hoe we de eerste dag al zogenaamd stickertjes verdienen voor een col, maar dit jammer genoeg niet doorzetten (omdat elke gids nu eenmaal anders is). Bijna gingen we over tot stempels die Gijs-Jan Lavèn verzameld bij de pizzeria.  Onduidelijk is gebleven wie nu de ‘bolletjestrui’ mag dragen en van een ‘Koninginnenrit’ (waar het klassement zou worden opgemaakt) was geen sprake. Treffend is misschien wel hoe ik Sjef van der Maat vertel dat ik niet mag aanvallen van mijn ploegleider (dat kreeg ik door in mijn oortjes). Ach ja, zet volwassen mannen op de fiets en spontaan zijn ze weer kind.

Foto: © 2010sprengenbergrunner

Het ritme in de mediumgroep kan ik niet vinden. Bergopwaarts fiets ik met de handjes los op het stuur rustig naar boven, terwijl ik naast mij de inspanningen hoor. We staan vaak stil en nog trager komen we weer op gang. Ook bij ‘Extreme’ wachten we wel op elkaar, maar gaan door zodra de laatste weer in zicht is (of geven onderling tekens). Op een gegeven moment zit ik bij de afdaling achteraan, want dat zenuwachtig gedoe midden in de groep daar moet ik niks van hebben. Nu met pijn aan mijn hand gaat het slechter en slechter en als het wel gaat stuit ik op de stilstaande groep. De lol is er een beetje af en bij een afdaling waar ik als laatste aankom zit de hele groep toe te kijken, waar wachten ze op, dat er iemand valt? Ik besluit demonstratief te gaan wandelen. Dit is tweemaal niets. Achter Gijs-Jan probeer ik weer in mijn cadans te komen, dat is van korte duur (de groep staat weer stil). Met Jasper van Dijk die een gevoelige achillespees heeft klim ik makkelijk naar boven. Even later worden we tot de orde geroepen (“dit is niet de bedoeling”). Wat lamlendig gaan we bij de volgende klim, al slalommend of staand met een iets te licht verzet omhoog.   

We flitsen langs de ‘Italiaanse Betuwe’ met aan weerszijde appelboomgaarden. De sproeiers stralen alle kanten op en het is een kunst om ze te ontwijken. Dan nemen we in Latsch het terras in en bestel ik waarover we de hele week al horen ‘de Apfelstrudel van Norbert Cremers’. Och ja en waarom ook niet met slagroom en vanille ijs! Een groot vierkant bord wordt geserveerd. Verdiend smul ik van deze traktatie. Toevallig zijn we vorig jaar met de Transalpine aan deze straat gefinisht en dat maakt het voor mij extra speciaal. Een moment is er de behoefte om naar de finishplek te lopen (maar er is niets dan de herinnering).  De resterende kilometers gaan voornamelijk over vlak terrein en in een lang lint gaat het op naar Merano. Ergens worden we gepasseerd door ‘Extreme’ en twijfel ik om aan te sluiten (op het vlakke asfalt is er nauwelijks voelbaar pijn aan de hand). Ik moet wel bij mijn groep blijven’, denk ik. Als ze voorbij zijn, komt Erik met achterstand langs. Waarop ik besluit om alsnog mee te gaan. Maar de vrije doorgang is er niet meer en op ruime afstand proberen wij het gat te dichten. Wat niet lukt. Bij een onoverzichtelijke kruising stuiten we op de groep en blijken we aan de verkeerde kant van de weg te fietsen (we moeten linksaf). Tegelijkertijd komt de ‘mediumgroep’ in volle vaart en zij nemen direct de juiste afslag. Enkelen van ons gaan dwars over, terwijl Dirk Seghers en ik wat meer ontzag hebben voor de politieagenten die er staan en kiezen voor de oversteekplaats. Ver achterop zetten we de achtervolging in, maar dan blijken we Merano al binnen te fietsen.

Daar is het relaxen in de thermen met warm zoutwater www.thermemeran.it .  Met Sjef en Patrick van Bree sluiten we de vakantie af. De zonnestralen zijn me bijna te fel en in de schaduw is het smullen van de Lasagne. Een schepijsje bij een schone dame in de ‘Elvis’ ijssaloon konden we niet afslaan. Dan volgt de bustrip terug naar Leutasch. Mijn hand is bij thuiskomst niet meer dik, wel wat geel. En de pijn is na een week nog niet verdwenen.

Afstand  60 km, hoogtemeters 1000.