Jeroens column
Nijverdal september 1991
Foto © Jeroen Machielsen 2010.
De dag na de kampioenschappen van Atletics werd ik wakker met een lichte hoofdpijn, mijn sporttas stond nog ongeopend in mijn kamer. Toen ik het stokbrood eruit nam, kwam langzaam weer het evenement in beeld. Deze maal geen kamikaze sprongen, geen sprint tegen de klok of dodelijke worpen. Nee, een zeskamp, dat zou meer senioren lokken, die gedachte bleek een misverstand en de A/B junioren lieten het een beetje afweten. Zo kon het gebeuren dat bijna alle seniorenleden een lijdende taak opgelegd kregen. Zonder daar bevoegd voor te zijn ging het aan de slag. De namenlijst werd bestudeerd. Een enkel seniorlid had het wel heel moeilijk, want hij bleek geen van de junioren/pupillen te kennen. Dit euvel loste zich vanzelf op. De aanmoedigingen werden in de loop van de dag dan ook spontaner.
Tijdens de pauze had je de gelegenheid om eens wat rond te kijken en groepen verkeerde tips te geven of de tactiek af te kijken. Onze groep begon met het bekertjesspel. Het was de bedoeling om het gemarkeerde parcours te volgen, met een beker water. Waarna het nog overgebleven water in een emmer werd gegoten. Een gespannen net bleek niet erg stevig te zijn bevestigd. En al gauw ging één van onze junioren ermee op de loop, ondertussen het net proberen kwijt te raken. In die emmer kwam zo niet echt veel water. De estafette was één van de leukste onderdelen. Voor vele senioren was het een nieuwe kennismaking met de skippybal die maar moeilijk onder controle bleek te houden. Trainer en organisator Mark Lette had alles goed onder controle. Hij begeleidde ons voor een proefrondje en gaf tips over het zaklopen. Verder wist Mark te melden dat je de step niet mocht weggooien. Bij het bandwerpen zette we onze joker in, die nonchalant om zich heen kijkend punten binnen haalde. Een ander speelde op zekerheid en scoorde door drie worpen om de eerste paal. En natuurlijk waren er atleten die alleen met het hoogste aantal punten genoegen namen. Dit resulteerde maar bij een enkeling in het gewenste resultaat.
De tent opzetten verliep goed. Wel zorgde de stickertjes voor wat verwarring. Het daarna meteen afbreken van de tent bleek toch een beetje vreemde bezigheid te zijn. Maar zo liepen er wel meer rond die zich afvroegen, “Wat ben ik hier aan het doen?” De leiders hadden daar niet veel tijd voor. Want er was een strak programma, waarbij iedereen een beurt kreeg. Hoe heette zij ook alweer? Het namenbriefje werd maar weer eens bekeken. Op naar het Zweedse loopspel, de jury bleek niet omkoopbaar of wisten gewoon de antwoorden niet. We vroegen ons af wat dit alles met atletiek van doen had. Tenslotte wil ik het zwaarste onderdeel nog noemen, het gezamenlijk rennen met een deken met daarin een kreunende: “uh”, “oh”, “ah”, roepende pupil, die telkens licht in aanraking kwam met benen, de niet onzachte grond en vliegende dozen. De eerste zweetdruppels kwamen al snel. De wisselingen bleken toch wel nodig want je arm werd loodzwaar en de snelheid zakte af. Een ware doorzetter wou niets weten van wisselen. Het was een jonge veteraan, die op zo`n dag zijn jeugd herontdekte.
Honger en dorst waren het gevolg. Het bier was niet aan te slepen en het barbecueën ging in een redelijk tempo. De fanatiekelingen hadden energie over en besloten om aansluitend een alternatieve duurloop te doen. Dit elitegroepje kwam tot het besluit dat deze zeskamp toch niet zo geschikt was voor, door de Holterberg geharde atleten. Hierbij deden zij dan ook een oproep (aan het organisatie comité) om de plannen voor volgend jaar nog eens te herzien. Ondertussen werden de prijzen uitgedeeld. Waren er ook bloemen en kussen? Wellicht weet Alex Keverkamp meer over dit soort zaken. Met een tevreden gevoel werd het gebak genuttigd en begon het Atleticsfeest al in de vertrouwde intieme sfeertje te geraken. Met feestneuzen als Bertus v/d Weijden, met een heuse krukkendans en bordje klap op de bar, die de hoempapa muziek overstemde. Jan Hopster kwam zijn dochtertje brengen, maar volgens betrouwbare bron was hij ingehuurd om de wat gematigde sporters het bier drinken bij te brengen. En de klok bleef maar staan. Rob ten Bok, Henk Riemers, Ben Hegeman en Johan ten Bok hadden het er maar wat druk mee, er werd nogmaals een kratje bier opgehaald. Helaas, deze was zo leeg en het feest werd beëindigd omdat het bier op was. Dus bestellen we een tapbiertje, moest iemand gedacht hebben. Zo belandde de evenementencommissie bij café NEP en na een paar pilsjes ging het op naar de Lantaarn (Hellendoorn). Maar of dat nog bij de alternatieve clubkampioenschappen behoorde, wist ik op dat moment niet zo zeker meer.
Deze tekst werd eerder gepubliceerd in Clubblad Aktief 1991 van AV Atletics Nijverdal.
