Jeroen’s Column DHHL
Fotocollage: © 92sprengenbergrunner
De Diepehelloop is veel meer gaan betekenen dan alleen een loop. Zo behoren de witte diepehelloopmokken tot mijn dagelijkse gebruiksvoorwerpen in mijn geringe uitzet. Tijdens dit schrijven vul ik ze geregeld weer aan met dat bruine vocht. Helaas komt er dit jaar geen bij want Johan Huis in `t Veld, onze AV Atletics pr. medewerker vroeg mij om een fotografische impressie vast te leggen. Op dit voorstel kon ik geen ‘nee’ zeggen. Te gek toch! “Een motor staat tot je beschikking”, klonk het in mijn oren.
Mijn hart ging met de dag sneller slaan. In mijn gedachten maak ik al een reportage voor de landelijke pers. Een haag van toeschouwers op de Diepehel en de namen van de toppers op het wegdek. Of is dat een andere sport, die van ene Harmeling? Waarom ik hem op de kiek zet is me niet helemaal duidelijk. Want gezien zijn tijd van 1.03 uur is dat niet het vermelden waard. Dan kan ik u beter trainingstijden doorgeven van Leo Jansen, ondergetekende en eenmalig trainingsmaatje Leonid Isaev (Rusland) die dat gewoon binnen die tijd van Rob doen. Een beetje ziek stap ik achterop de motor, een rode duivel. Op mijn hoofd een fel gekleurde helm, waarvoor ik mijn broer wil bedanken. Bedankt Bobo. De 5 mijl gebruik ik als opwarmertje, een beetje zwaaien naar bekenden en instructies geven aan mijn bestuurder. Comfortabel zit ik daar wel maar het idee dat je daar ook naast of voor Jan Poorteman had kunnen lopen, dat was toch even slikken. Ik laat me afzakken en test de telezoom, echt eenvoudig gaat dat niet wanneer alles beweegt en in tegengestelde richting van elkaar. Gelukkig geeft de 10 mijl mij genoeg tijd om iets moois te creëren. De gebruikelijk taferelen spelen zich af bij de start. Ik ben aan de andere kant van de streep nog zenuwachtiger en vergeet bijna mijn helm. Ik moet in looppas en spring achterop de motor die klaar staat. Als de motor zich in beweging zet klinkt het statschot. Mijn rugwervels blijken maar beperkt buigbaar, de helm belemmerd me. De strijd ontpopt zich door mijn kader, het afzien op de toeristenweg is begonnen.
Die helm maakt me onherkenbaar zodat ik volop kan genieten van het overweldigend uitzicht. Regionale toppers Egbert Veneklaas (AV Holten) en Peter Visser (PEC Zwolle) lopen sterk mee in de kopgroep. Voor ik het door heb zijn we bij het keerpunt. Waar ik mooi eens kan afstappen. Laat daar nu net de Locale omroep Hellendoorn staan en of ik maar opzij wil gaan. Mis ik daardoor bijna de ontknoping van de wedstrijd. Snel naar voren. Mijn trainingsmaatje (Leonid Isaev) aanmoedigen die nu toch afstand neemt van Marti ten Kate, vreselijk afziet en dus wel wat info kan gebruiken. Zijn blik is die van ongeloof. Hadden wij tijdens de training niet voor de gein gezegd dat hij Marti wel kon verslaan. Nee, dat leek hem onmogelijk. “You are going strong, Marti is two hundred meters behind you, go on! You can do it”! In mijn enthousiasme vergeet ik even mijn rol als fotograaf. In hoog tempo racen we naar de (onbekende) koploper de Ethiopiër Getaneh Tessema waarvan ik een close- up schiet. Ook hem moedig ik aan, zij het in mindere mate. Met een lach alsof hij wil zeggen: “Een peulenschilletje, volgende week weer”, kijkt hij me aan. Met mijn helm nog op loop ik door de fuik. Om een portretje te maken van de nummer 2 en 3. Marti heeft het zichtbaar moeilijk en kan haast geen woord uitbrengen. Leo Jansen komt als eerste AV Atletics atleet binnen.
Als ik terug wil om de verslagenen te fotograferen, blijkt mijn chauffeur al aan de koffie te zijn. De toppers zijn binnen, het licht neemt af. Het publiek stroomt weg, terwijl de massa over de eindstreep komt. Mijn laatste opnamen schiet ik vol op de top drie van de DHHL 1992. En verdwijn geruisloos in de schemering.
Deze tekst werd eerder gepubliceerd in Clubblad Aktief 1992, van AV Atletics Nijverdal.
Rob Harmeling, Nijverdalse profwielrenner in de jaren negentig, won dat jaar de touretappe naar Bordeaux en werd sportman van het jaar (gemeente Hellendoorn).
Leonid Isaev, tophardloper uit Rusland logeerde bij AV Atleticslid Bernard Broeks.
Getaneh Tessema - vroeg dat jaar politiek asiel aan in Nederland en zou later nog heel wat topwedstrijden op zijn naam schrijven. De DHHL bleek zijn eerste wedstrijd in Nederland.
