Jeroen`s Column
Na een brainstormavond in het spoortheater kwamen Jos & Jos tot een voorlopig plan, om een groots feest op te zetten in Nijverdal. Het hoofddoel was een feest voor het tienjarige bestaan van Stichting Handicamp Overijssel. Vanaf het eerste moment waren enkele ingrediënten al duidelijk voor ons betrof dat een stratenloop. AV Atletics was niet meteen vol vuur, omdat het in een drukke periode zat vanwege de eigen atletiekaccommodatie. Voorzitter Harry stemde daarom wel in met het idee, maar gaf aan dat we de vrijwilligers nauwelijks meer konden belasten dan al gebeurde.
Het was op een rustige najaarsdag toen Jos van den Berg mij vroeg. Het leek me een hele eer om zoals Jos het beschreef te zitten in een projectgroep van actieve, creatieve en enthousiaste mensen. Daarnaast kon ik zo eens van de andere kant een loopwedstrijd meemaken. Een stempel drukken op het geheel en mijn ervaring naar voren brengen, kortom mijn stem laten horen. Dat laatst schrok me eigenlijk wel af, want een spreker ben ik absoluut niet. Wellicht kon ik het plaatsen in een ander kader, namelijk als mijn eigen assertiviteitstraining. Ik raadpleegde mijn netwerk en hapte toe. Ik zag een nieuwe uitdaging wel zitten. De tekst die ik in mijn werkkamer had hangen met “verdomme, er moet iets gebeuren” moest ik maar eens waarmaken. De eerste vergadering vond voor mij plaats op 17 september 1996 ik schoof aan bij een gezelschap met Jos van der Born en Corma Reinders. Ik zou de kar gaan treken namens Atletics met als voorbeeld de Cityloop van 1986. Daarnaast zouden er demonstraties zijn van rolstoelsporten. Belangrijk was het om de horeca en middenstand te betrekken bij het programma zodat er volop randgebeuren waren met muziek en biertenten. In gedachten zag ik de hardlopers al de berg afdalen vanaf Dalzicht.
Begin 1997 werd er toestemming verkregen om de Grotestraat voor het feest af te sluiten. Ons team kreeg aanvulling in de personen van: Marian Freriks, Hans Galgenbeld en Herman Zwijnenberg. De afstanden van de loop werden voorlopig vastgesteld: 2,5 km scholierenloop, 5 km prestatieloop en 10 km KNAU wedstrijd. Marian en ik kwamen tot een taakverdeling en bespraken hoe we de Cityloop vorm gingen geven. Zij droeg zorg voor het aantrekken van de topatleten, de sponsoring en de promotie van het geheel. Ik was het aanspreekpunt binnen Atletics betreffende de organisatie en terugkoppeling naar de werkgroep. Op de achtergrond dacht de WOC van Atletics enthousiast mee. De werkgroep kreeg als werktitel “drempels weg”. Speerpunt was de integratie van gehandicapten (waarbij de toegankelijkheid van gebouwen centraal stond). We voelden ons in een bruisende stemming. We moedigden elkaar aan, of hielden een enkeling in toom die wat teveel doordraafde en zelfs de vergelijking maakte met het Stöppelhaene feest in Raalte. Na weer een vergadering die vaak uitliep kon ik moeilijk in slaap komen, wou eigenlijk meteen met hetgeen we hadden besproken aan de slag. Ik moest nog van alles regelen, er schoten mij ideeën door het hoofd die ik moest noteren voordat ik ze weer vergat. In overleg met Bernard Broeks hakte ik knopen door, om de wedstrijd aan te melden voor de diverse trimloop agenda`s en vanwege de KNAU status. Hoewel we eigenlijk nog niet tot een definitief besluit waren gekomen, wachten zou betekenen dat deze loop niet in de hardlooppublicaties zou worden opgenomen. Ik nam veel op mijn schouders, het werd een enorm drukke periode. Jos en mijn Psychologe zijn mijn aanspreekpunten als ik soms bleef hangen in negatieve gevoelens, zij wisten daar altijd een positieve draai aan te geven. De werktitel “drempels weg” is voor mij op een ander vlak van toepassing. Ik moest mezelf overstijgen. Drempels weg nemen in mijn denken, geen excuses maar er volop tegenaan gaan op elk gebied (zonder chroom die telefoon pakken).
Toen we nog een jaar te gaan hadden was er een draaiboek bekend, waarin ook het straattheaterfestival werd genoemd. Er lag een sponsorplan klaar er begon zich een spektakel te ontwikkelen. Eindelijk werd bekend gemaakt dat AV Atletics de Cityloop wou organiseren. Ik kon aanschuiven bij de WOC vergaderingen. Alle punten die daar werden behandeld waren al door de werkgroep besproken. Ik had het gevoel alsof ik steeds twee stappen vooruit deed en dan weer één terug. Het thema van de Integratie kwam nauwelijks ter sprake, het onderdeel voor de verstandelijk gehandicapten, een 1000 meter loop werd het laatste agendapunt. De wheelerwedstrijd werd helemaal van het programma geschrapt, daar was geen draagvlak voor. Inmiddels werd er gesproken over de werkgroep “Bruisend Nijverdal”. Als we de Gemeente achter ons hebben staan blijkt er veel mogelijk. Met veel poeha werd ons feest gepromoot en werd de pers uitgenodigd. Er werd een ronde van 2,5 km door het centrum van Nijverdal op papier gezet en uitgewerkt. Met opzet was gekozen voor meerdere ronden om het geheel zo compact mogelijk te houden, alles moest zich afspelen in en rondom het centrum. Van den Born stelde zijn Spoortheater ter beschikking als inschrijflocatie. Met Wilfried Woesthuis ontwierp ik de eerste opzet voor de Cityloop Bruisend Nijverdal folder. De werkgroep bleef maar bruisen, nu kwamen ze weer met een Kelnerloop en een prominentenloop. Terwijl het feest dichterbij kwam begon het voor de sponsoren ook te leven. De strooifolders en posters konden worden opgemaakt. Catapult creatieve communicatie te Hellendoorn nam deze taak op zich. Zij ontwierpen het Bruisend Nijverdal logo. Omstreeks april werd ik door de vele werkzaamheden gedwongen om steeds doelgericht te werk gaan. Daardoor lukte het me makkelijker om zaken uit handen te geven. Mijn Psychologe Simone nam de taak van mij over om invulling te geven aan de loop voor mensen met een verstandelijke handicap. Daarvoor moest zij veel telefoongesprekken voeren. Het bleek dat we daar te laat mee waren begonnen. De belangstelling (van de verschillende instellingen) was groot, maar de tijd te kort om het te realiseren.
Van de dag zelf kan ik me weinig meer voor de geest halen (Marcel Versteeg won de 10 km). Zaterdagmorgen zouden wij als organisatie starten met een gezamenlijk ontbijt in het centrum van Nijverdal. Hier zag ik van af omdat ik wou meedoen aan de 5 km, mijn taak zat er op. Er was veel te doen in het centrum, was het teveel. Was de opkomst van het publiek minder dan in 1986? Dat ik aan de start stond van de 5 km was bijzonder, aangezien bij mij die dag het besef van tijd weg was. Ik werd geleefd, het gebeurde, gelukkig waren er mensen die aan mij trokken, die me naar de juiste plek brachten, die mij steunde in wat ik ook deed. Daar liep ik op kop van mijn eigen prestatieloop. Ik mocht de tweede prijs in ontvangst nemen (Remi de Olde won). Een prijs van de sponsor die ikzelf had gevonden. Met de bon van dat reisbureau kon ik mooi mijn Psychologe bedanken voor haar inbreng. Was het nu werkelijk zo dat zij midden in de nacht aan mijn zijde was, toen wij samen met vrijwilligers, van den Berg en medewerkers van de Gemeente Hellendoorn de dranghekken aan het inladen waren?
Met dank aan de leden van werkgroep ‘Bruisend Nijverdal’. Tevens ben ik dank verschuldigd aan mijn Psychologe (Simone), want zonder haar steun bij dit proces had ik het allemaal niet waar kunnen maken.
Deze tekst werd eerder gepubliceerd in Clubblad Aktief nr.2 1998 van Atletics Nijverdal.
