Erlebnislauf Dag III '07

Foto's: © Jeroen Machielsen

3de etappe 26 augustus

Bergün, Alvaneu über den Culmet nach Lenzerheide 34 Km.

De derde dag heb ik door hoe ik moet lopen, de strategie is starten in de tweede groep, gezellig met de dames. Dan zo vanaf het moment na de eerste pauze bergopwaarts aansluiten bij de eerste groep en dit mogelijk vasthouden tot de hoogste top. Om bergafwaarts me te laten afzakken naar de tweede groep. Tot we als vanzelf in laatste groep samen komen met de overige Nederlanders en de resterende kilometer downhill vol maken. Deze etappe gaat naar Lenzerheide (waar in 2008 het EK berglopen voor Masters werd georganiseerd. Ik heb overwogen om daar aan mee te doen, maar dat vergt een enorme voorbereiding). Met een goed gevoel sluit ik deze drie dagen af. Het concept is prachtig, zo toepasbaar in elk bergachtig gebied. Nu de mensen vinden om dat te organiseren. Zwitserland dit schone land heeft me geraakt. Een belevenis om hier met een groep sympathieke vriendelijke sociale groep mensen rond te dwalen. Beleving, waar kwam ik dat woord eerder tegen? Bij mijn trainingsmaatje Christiaan van Meurs. Deze drie dagen geven weer waar we zijn aangekomen met de (hardloop)sport. Het oude gezegde ‘de reis is het doel’, verpakt in een simpele moderne filosofie. Genieten, beleven, voor en door hardlopers. Ook Ben Middelkamp noemt in zijn recent verschenen boek (‘Gewoon doen’) deze dingen.

Foto: © www.alpinrunner.ch/

Na de hardloopdriedaagse was het tijd voor ontspanning. We trekken verder Zwitserland in met als eerste doel een bezoek aan Jonny Berkvens. Hij is werkzaam in een klein dorpje in de regio Unter Engadin. We besluiten de route te nemen over de Albulapass (2383 m). Dat is mijn vuurdoop wat betreft het rijden over een bergpass. Weliswaar heb ik Willem Vos naast me zitten, maar toch zal ik het alleen moeten doen. Daar gaan we dan, whaa, alsof ik me in een kermis attractie bevind, daver ik de bergen af, pompend remmen?? Veel haarspeld bochten, als dat maar goed gaat. Willem verteld enthousiast wat er allemaal voor mooist te zien is, daar ergens beneden en in de verte. Ik kijk stuurs voor me uit op de weg, in het vage, wat zal er nu weer komen? Ik krijg een enkele keer schakelproblemen, als de versnellingpook functie weigert. Gelukkig begint het na een tijdje te wennen en heb ik geen rij auto`s meer achter mij. Ik begin te genieten van het schitterende uitzicht, de enorme panorama`s en het glijden over het asfalt. Niet veel later rij ik achter een Zwitserse zondags rijder, mijn spoedcursus ben ik door gekomen.

Erlebnislauf Dag II '07

Foto: © www.alpinrunner.ch/

2de  etappe 25 augustus
Van Tigignas naar Tinizong, over de Elapass naar Bergün 27,5 Km.

Met een stevig ontbijt beginnen we met wat stramme spieren aan de tweede etappe. Wederom is het stralend weer. Om negen uur vertrekken we. Ik besluit om te starten in de tweede groep. Het eerste stuk gaat makkelijk over een asfaltpad, maar al snel voel ik mijn tegensputterende spieren. We lopen licht de heuvel af richting Savognin. Met moeite kan ik de groep volgen. Groepsbegeleider Jonny Berkvens blijft bij mij lopen en samen gaan we verder door de Val d`Err, waarna het bergopwaarts gaat naar Plaz Beischen op 1500 meter. John is één van de drie Alpinrunners die deze belevingsloop en andere loopactiviteiten met groot succes organiseren. Hij is geboren in Nederland, met thuisbasis Eindhoven en is al jarenlang werkzaam in Zwitserland als arts. Hij verteld enthousiast over de omgeving en de prachtige mogelijkheden om hier in de ongerepte natuur op grote hoogte sportief, zonder druk bezig te zijn. Al babbelend lopen we door een bosgebied en bereiken we samen de picknick locatie Pensa, waar we genieten van een welverdiende lunch. Hoe hoger we komen, hoe meer mijn lichaam lijkt te schreeuwen om energie. Ik hou me een beetje in, want je bent gast. Met steeds kleine beetjes is het toch een complete maaltijd. In de rugzak gaan sportgels en ander voedsel mee. Ik sluit me weer aan bij de tweede groep met Brigitte Eggerling, Karin Knecht, Barbla Etter en Christoph Hernach. Al snel merk ik dat het gaande weg, met de beklimming beter gaat. Mijn conditie is prima, weldra loop ik op kop van de groep. We lopen door een wonderschoon ruw bergachtig landschap (Alp Viglia), dat vergt veel van je lichaam. Het parcours en de ondergrond dagen je uit om heel actief te lopen, zo zoeken we ons een weg in de Vall d'Err.

Na een korte pauze gaan we weer klimmen, richting het uitzichtpunt de Alphütte Cotscha. Daarna in tempo afdalen, maar wel geconcentreerd vanwege de losse stenen. Het onderlinge contact stijgt met de heuvels, de kopmannen geven mij complimenten en horen mij uit. Gaande weg beginnen ze steeds meer het streekgebonden Zwitserse dialect tegen mij te brabbelen. De sport verbroedert en die taal spreken wij. In de verte zien we de besneeuwde toppen. Even later treffen we op een hoogte van 2564 meter een idyllisch bergmeertje. Er is weinig schroom en we gaan te water, hoewel we het bij een water temperatuur van 10 graden maar even uithouden. Wel is het een enorme verfrissing, een moment voor stilte. Willem komt als één van de laatste aan en heeft een visioen, van zijn Heidi (wat hij daar aan treft als hij de berg overwint is als een droom die uitkomt). Toch moeten we weer verder, door naar het eindpunt. De afdaling is heftig, ranzig, stapje voor stapje zoeken wij Nederlanders een weg. Het pad is slecht 30 cm breed, we lopen als het ware in de glooiing van de berg (Piz d'Ela 3338 m) met een afgrond en alleen maar een soort grind ondergrond. Een verkeerde stap en we gaan mee. De Zwitsers zijn gevlogen. Later groeperen we ons weer en er volgen nog meer klimmen tot in Bergün. Waar we overnachten in een knusse jeugdherberg. Uitgehongerd doen we ons te goed in een plaatselijke Restaurant.

Voor meer info kijk op de site: met veel foto`s en op naar de volgende Alpinrunner Erlebnislauf. www.alpinrunner.ch/alpinrunner-lauf/ausschreibung_neu.htm

Erlebnislauf Dag I '07

Na twee jaar Tsjechië, met Burgersdijk Aktieve Vakanties in Špindlerův Mlýn vroeg Willem de Vos of ik meeging naar Zwitserland. Daar konden we meelopen met een soort driedaagse belevingsloop in de Alpen. Lekker veel hardlopen en wandelen. En eventueel konden we dan een uitstapje maken naar de Dolomieten en als afsluiter de Jungfrau Marathon. De taakverdeling was simpel, ik reed, Willem regelde alles en omdat hij al heel vaak in Zwitserland was geweest had ik daar het volste vertrouwen in. Een actieve vakantie, zodat we geen trainingsachterstand zouden oplopen. Relatieve rust, ontspannen, genieten, maar ook uitdagend. Zodat we gemotiveerd aan het nieuwe (loop)seizoen konden beginnen.

We schreven ons in voor deze driedaagse trailrun vanuit startplaats Chur Zwitserland. Via de site van deze Zwitserse hardlopers en de verhalen van Willem kon ik me een goed beeld vormen van wat ging komen. De deelnemerslijst groeide tot het laatste moment. Het aandeel Nederlands bleef steken op zes personen. Hoe moest ik me hier op voorbereiden? Niet, immers het was een vakantie! Gericht trainen had weinig zin want ik had last van mijn rechter achillespees. Mijn trainingsomvang was in deze periode terug gelopen tot minder dan 50 km in de week. In de laatste twee weken voor de vakantie zelfs nog minder om mijn achillespees rust te geven. Mijn rustperiode had ik zo noodgedwongen gepland voor mijn vakantie. Toch bleef mijn achillespees gevoelig en begon deze na ongeveer twee uur auto rijden op te spelen. We hadden gelukkig besloten om de reis te verdelen over twee dagen. De overnachting aan de Rijn zal ik niet snel vergeten, vanwege de naam Bacharach. De vakantiestemming zat er meteen in, moesten we eigenlijk wel verder reizen?

1ste  etappe 24 augustus

Thusis via Obermutten, Ziteil naar Tigignas 26,5 Km.

We ontmoeten elkaar in het rustige stadje Chur. Met de trein gaan we op weg naar de startlocatie die gelegen is op een hoogte van 900 meter. Al meteen gaat het bergopwaarts en besluit ik voorlopig wat rustig mee te hobbelen. We klimmen naar de Muttner Horn met een top op 2300 meter, voordat we deze bereiken genieten we van het enorme uitzicht en een verzorging na 1000 hoogte meters in de buurt van Obermutten, daar staan Thea Eichelberger en Petra Jäger klaar. Zij zullen deze drie dagen zorgen voor onze voeding en drinken tijdens de etappes. Met deze dames kun je eventueel mee rijden mocht dat nodig zijn. Onderweg komen we dikwijls dorpspompjes tegen met stromend natuurbronwater, dit water is kraak helder en lekker koel. Het lopen gaat goed ongemerkt heb ik me bij de kopgroep aangesloten en heb ik de vrouwen achter me gelaten. Het wordt zwaarder doordat we maar blijven klimmen niet minuten zoals op de Sallandse Heuvelrug maar met halve uren. De temperatuur klimt met ons mee en het is aangenaam warm zomer weer. Aan de ademhaling van mijn medelopers kan ik bemerken dat we een behoorlijke inspanning leveren, voor mij als wedstrijdloper is dat het moment om aan te zetten. Ik vergeet waar ik mee bezig ben en bereik samen met geoefende Zwitsersberglopers (Marco Jäger, Werner Ott, Stefan Sigron, Thomas Tscharner en Bruno Günthardt) de top. Schitterend, een gevoel van pure vrijheid, dat je zo uren door kunt gaan in dat enorme landschap met grazende koeien en gigantische bergtoppen (Piz Curvér en Piz Toissa).

Foto: © www.alpinrunner.ch/

Bij die Wahlfahrtskirche Zitail nemen we een korte pauze, de lage muurtjes dienen als zitplek met prachtige uitzichten over een betoverend chocolade achtig reclame decor. Het afdalen blijkt iets lastiger te zijn. Ik moet alles geven om de koplopers bij te houden. De pijn voel ik in mijn bovenbenen opkomen, ergens als ik de aansluiting verlies geef ik het op. Het is dan echt uit en over. Het duurt maar heel even of de eerste vrouw haalt me in. Ik blijk helemaal niet meer aan te kunnen klampen. De blokkade op mijn benen wordt met het afdalen steeds heftiger. Voldaan kom ik aan bij ons onderkomen in Tiginas, waar eten en drinken klaar staat. De masseur is al volgeboekt (de Zwitserse hardlopers wisten wat ging komen). Ik plan me in voor de volgende dag. Ik kan nauwelijks de trap meer op of af komen. Het was pittig! Willem zorgt voor wat vermaak met een Hollandse komische quiz, geassisteerd door die Heidi (Doris Müller). Voor de Zwitsers is Willem de dubbelganger van hun bondscoach (‘Köbi’ Kuhn), wat voor meer hilariteit zorgt. Dat ontging ons een beetje aan de Nederlandse tafel met Dolf Bartels en het echtpaar van Weezep (Ron & Ria).

Zie ook: www.runnersweb.nl/web/show/id=83282/contentid=281 en de website van Ron.

www.ronvanweezep.nl/alpinrunner_erlebnislauf.20.html#Alpinrunner%20Erlebnislauf

Dubbele Mijl Hengelo '07

Donderdag 24 mei 2007

Foto: © 2008franskoevoets 

Deze KNAU wedstrijd/trimloop wordt georganiseerd door De Stichting Fanny Blankers-Koen Games, i.s.m. de atletiekverenigingen LAAC en MPM. Vanaf het eerste uur kwamen op deze loop zowel lange afstandlopers als toppers op de middenafstand naar de Twentse atletiektempel. De start is traditioneel in het FBK-stadion en de finish is in de Hengelose binnenstad. De dubbele mijl is het opwarmertje van de FBK-Games (APM) en wordt gehouden op de donderdagavond voor de FBK-Games.

Van mijn eerste loop in 1984 kan ik me niets herinneren. Uit mijn hardlooparchief, komt er vaag een beeld naar boven van vervlogen tijden. Toen ging ik het gevecht aan met mijn trainingsmaatje Ewald v/d Weijden. In een spannende strijd bleef Ewald mij net voor en kwamen we een paar seconden boven de tien minuten over de finish. Leo Jansen dook daar net wel onder. Van het jaar 1988 heb ik een uitslagenlijst in mijn archief en daaruit blijkt dat er toen harder gelopen werd. Destijds werd er echter niet zo nauw omgesprongen met een opgemeten parcours. De gelegenheid om stukken van het parcours af te snijden was eerder regel dan uitzondering. Nu wordt er veel meer gewerkt met meters afzetlint en dranghekken en hebben we gedegen meetapparatuur. De winnaar van toen Cees Kraayenveld staat ook heden regelmatig op het podium. Mijn clubgenoot Jeroen Linneman werd keurig tweede. Leo Jansen liep wederom snel. Ik liep minder snel, maar liet wel Wilfried Woesthuis (Atletics) achter mij.

Dubbele mijl 1988

1. Cees Kraayenveld 9.05 AV `34

2. Jeroen Linneman 9.06 TION

3. Henk Jansen 9.24 Kronos

4. Titus Mulder 9.26 Fortis

5. Dirk Hoekman 9.34    AV Holten

6. H. de Boer 9.44 Kronos

7. Gerrit te Vaarwerk 9.45 LAAC

8. Harry Pot 9.46 LAAC

9. H. Engbers 9.48 LAAC

10. Leo Jansen 9.50 Atletics      

1990 was het jaar van Wilfried Woesthuis hij wist op de 5 km heel wat trimlopen te winnen en verscheen voor de verandering eens aan de start van deze KNAU wedstrijd, daar zette hij een topprestatie neer door als tweede te eindigen. Marti ten Kate won in 1991 met de supertijd van 8.58. In 1996 is het mijn jaar ik ben in de vorm van mijn leven en super gretig. We reizen met een hele groep vanuit Nijverdal naar Hengelo. Ik hou me keurig staand in het kopveld en op de laatste paar honderd meter richting centrum is het bekend wie het podium gaat halen. Alleen de vraag is wordt het de snelle Engelse beroepsmilitair Simon Bell, die de één na de andere wedstrijd wint in de regio. Of is het onze ex clubgenoot Richard v/d Weijden die bij LAAC behoorlijke vooruitgang boekte. Of is het die andere beroepsmilitair, die als rode baret wat meer aan krachttraining heeft gedaan dan normaal gesproken. Ik voelde me goed en trachtte met een versnelling Richard van me af te schudden. Uiteindelijk pakte Richard (9.40) me weer terug, waardoor ik derde werd (9.45). Met onze Atleticsploeg (Udo Zwijnenberg, Peter Bruinsma) wisten we knap met drie man bij de beste tien te eindigen.

Terug naar het jaar 2007. De wedstrijd is in omvang enorm gegroeid. Met meer dan 600 deelnemers is het van een klein pure wedstrijdloop geworden tot een loopevenement, met de gebruikelijke randactiviteiten. De sfeer in het stadion is imposant. Het is warm ik probeer veel te drinken. Als we het stadion uitlopen loop ik rond de twintigste plaats. Ik probeer me te richten op clubgenoot Fred Sluys. Immers mijn doel voor vandaag is een clubrecord op deze afstand. En omdat Fred de beste middenafstandloper van de club is bij de veteranen, was het zaak om hem te verslaan. Sluys had zijn familie meegenomen voor extra ondersteuning en had de laatste weken weer hard kunnen trainen op zijn favoriete korte afstanden. De eerste kilometer klok ik 3.04 minuten, dat is voor mij een record als M40. Ik kan het niet goed hebben dat de triatleet Guido Gosselink naast me loopt en probeer bij hem weg te lopen. Even later kan ik aansluiten bij een groepje met Bert-Jan Haarkamp. Wegens gebrek aan snelheid kan ik in het begin niet mee met Fred, maar haal hem later toch bij, waarna we samen oplopen. Bij mij is het beste er op dat moment wel af. In het centrum krijgt Fred de broodnodige aanmoedigingen. Hij zet nog een keer aan en loopt naar een nieuw clubrecord bij de masters. Ik volg op vijf seconde, dat is voor een lange afstandloper niet slecht.

Dubbele mijl 2007:

1. Robert Steinmeijer LAAC  9.48

2. Dennis de Vries MPM  9.49

3. Björn Geerdink MPM  9.51

4. Eric Borg MPM 9.57

5. Werner Wessels Goor '75 10.06
6. Gerben Franke LAAC 10.06
7. Jan Paalman AV Rijssen 10.07
8. Caimin Stevens TION 10.11
9. Niels Mellema MPM 10.12

10. Mick van Amelsvoort Atletics 10.13

15. Fred Sluys Atletics 10.21 M40

17. Jeroen Machielsen Atletics 10.26 M40

Mijn clubrecord werd niet door Udo of Peter verbeterd en ook niet door de specialisten op de midden afstand Mick van Amelsfoort. De enige Atletics man die de wedstrijd weet te winnen is in 2009 Ruud Blikman.  Maar pas in 2011 werd mijn clubrecord door Koen Veldhuis verbroken.

www.fbkgames.nl/neven_activiteiten/fbk-dubbele-mijl/

Ranglijst AV Atletics 2 mijl KNAU wegwedstrijd

(Bijgewerkt t/m 2011)

Heren
1. Koen Veldhuis 9.39 2011

2. Jeroen Machielsen 9.45 1996

3. Udo Zwijnenberg 9.49 1998

4. Leo Jansen 9.50 1988

5. Wilfried Woesthuis  9.52 1990

6. Ruud Blikman 9.55 2009

7. Ewald v/d Weijden 10.02. 1987

8. Mick v Amelsvoort 10.13 2007

9. Peter Bruinsma 10.22. 1996

10. Marco Kuipers 10.32. 1996

M40

1. Fred Sluys 10.21. 2007

2. Jeroen Machielsen 10.26 2007            

M45
1. Fred Sluys 10.16 2009
A junioren
1. Koen Veldhuis 9.58 2010
 Dames
1. Vanessa Lorkeers 12.10 2010

Deze gewijzigde tekst stond eerder in clubblad Aktief, van AV Atletics Nijverdal nr. 3 jaargang 2007.

Cityloop Nijverdal '07

12 mei 2007

Begin mei was het dan eindelijk gaan regenen en hoe, het leek of de weergoden een vergissing hadden gemaakt en de maanden mei en april met elkaar hadden verwisselt. Zaterdagmorgen 12 mei lijkt om 11 uur de zon er toch door te komen. Ik haal vast mijn startnummer op in `De Batteur`, daarna fiets ik even verder om mijn spieren wat op te warmen. In Hulsen ga ik spontaan aan bij Leo Jansen, hij kwam net thuis met zoon Sam die een voetbalwedstrijd had. We praten een beetje bij en drinken een bakje koffie. We hebben het eigenlijk nauwelijks over hardlopen, Leo belooft vanmiddag te komen kijken. Thuis blijkt dat ik nu niet meer zo heel veel tijd over heb. Ongepland was het een goede ontspannen voorbereiding.

Op de startlijst had ik de namen gezien van Lamko Hulzebos en Marti ten Kate. Clubgenoot Bernard Broeks en ik kwamen tot de conclusie dat ik dan maar voor de derde plek moest gaan. Het succes zou immers een keer moeten eindigen. Aangezien ik in de Bloemenwijk woon, stond ik buiten de deur al meteen op het parcours. Even kijken naar de vijf kilometer. Christiaan van Meurs had me uitgedaagd voor een weddenschap, dat gaf een positieve impuls. Vreemd dat nooit eerder iemand me heeft uitgedaagd. Zijn streeftijd op de vijf (17.20) moest maal twee sneller zijn dan mijn tijd op de 10 km. En mijn streeftijd was circa 34.40. Ik ging de uitdaging met een glimlach aan, maar wist ook dat ik na de Halve van Enschede drie weken rust had genomen ( een wedstrijdatleet bedoeld met rust, dat hij dan minder hard traint). Ik kwam in de laatste drie weken qua kilometeromvang niet boven de 50 km per week. Jakob Renkema vroeg me hoe vaak ik trainde (volgens mij kun je beter vragen hoe iemand traint). Immers met zijn vraag gaat hij er vanuit dat je een vast aantal trainingen hebt per week. De vijf was vertrokken, de opkomst was niet echt groot, wel liep verrassend Jan van Ommen mee. Voor Atletics konden we onze troeven op Mick van Amelsvoort zetten. Met Jakob liep ik het rondje en we keken waar er mogelijke problemen zouden kunnen ontstaan. Af en toe had je haakse bochten en stoepjes, ter hoogte van Wibbelink was het oppassen, daar hebben we even de pionnen wat verzet. In het centrum was er met dranghekken een veilig parcours ontstaan. Werner Wessels schoof nu Leon Sanderman niet voor hem liep automatisch naar voren. Hij had een flink gat met de rest. Christiaan liep gaande weg het gaatje dicht met BertJan Haankamp, maar kon net niet aansluiten, zou zijn tempo voldoende zijn voor de weddenschap?

Thuis snel omkleden en naar de start, mijn wedstrijdschoenen aan, want ik was toch wel van plan om een clubrecord te lopen. Dat stond volgens mij gegevens zins dit jaar op naam van Bertil Krukkert (Hardenberg 34.51), hij liep vorig jaar wel sneller tijdens de Cityloop, maar toen was het geen KNAU-loop. Hoewel ik dus minder had getraind, moest ik nog wel tweemaal 17.15 kunnen lopen. Aan de start zie ik geen Lamko en ook geen Marti. Ik pas mijn strategie aan en ga het er beste van maken. Zij aan zij loop ik met Udo Zwijnenberg door de eerste bocht, volstrekt onnodig, maar het ging vanzelf. Even later loop ik aan de staart van de kopgroep. Met moeite kan ik volgen, maar ik weet dat dit een klein rondje is en dat er familie en vrienden staan bij de start, dus even doortrekken! Mijn broer Charl had ik instructies gegeven om op de startnummers te letten en door te geven als er een M40 voor me zat. Ik heb niets van hem vernomen, na de wedstrijd verklaarde Charl dat het niet nodig was. Na de grote ronde kom ik samen met Jan Paalman (junior) door, Udo ligt op kop met Merwin Dollison en Eric Borg. Ter hoogte van Wibbelink hebben de verkeersregelaars steeds meer moeite om de auto`s op tijd te laten stoppen, zodat de doorgang voor ons kleiner wordt. In de derde ronde is de beslissing wel gevallen, wij hebben Casper Koelma bij gehaald en even later moet ik lossen bij Jan, maar kan redelijk goed doorlopen. Eerste wordt Udo Zwijnenberg, ik hou stand en loop naar een prima zesde plaats. Als ik de finish nader zie ik tot mijn verbazing de klok op 33 staan. Ik zie de secondes in de 50 en geef alles wat ik heb, om onder de 34 te finishen, dat lukt en probeer dan maar eens direct achter de finish stil te staan. Sorry, beste Atletics vrijwilliger maar dat gaat toch echt niet! Mijn moeder begreep niet waarom al die mensen daar bij de finish moesten oversteken. Och, ik heb wel gekker dingen mee gemaakt, tijdens een wedstrijd. We mochten plaats nemen op een fantastisch podium, daar stonden we hoog en droog. Met zich op het nieuwe Huis voor Cultuur en Bestuur. Toekomstig master Eric Borg zag kans om mij op mijn positie te wijzen, nog even en dan zouden wij M40 een plaatsje moeten opschuiven voor Eric. Ik nam die opmerking lachend in ontvangst, wetend dat hij niet onverslaanbaar is. Het plein liep leeg. De organisatie had er een mooi evenement van gemaakt.

Enkele uitslagen:

10 km KNAU wedstrijd

Heren

1. Udo Zwijnenberg Atletics 32.38

2. Merwin Dollison  Artemis 32.51

3. Eric Borg MPM 33.14

4. Jan Paalman AV Rijssen 33.36

5. Sam Landman MPM 33.44

M40

1. Jeroen Machielsen Atletics 33.58 clubrecord M40

2. Jan Poortman  AV Rijssen 35.12

M50

1. Willem de Weerdt Cialfo 34.44

Dames

1. Marlin Nijhof   MPM  43.35
2. Hellen de Vries PEC 44.05

V35

1. Monique Kropman LAAC 42.41
2. Jacqueline van Egmond LAAC Nijverdal 47.43

5 km prestatieloop

Heren

1. Werner Wessels Markelo 16.53

2. Jan van Ommen Hattem 17.09

3. Mick van Amelsvoort Raalte 17.23

4. Bert-Jan Haarkamp Rijssen 17.49

5. Christiaan van Meurs Nijverdal 17.56
Dames
1. Dione Scheuten Oldenzaal 20.51
2. Vanessa Lorkeers Nijverdal 21.24

www.uitslagen.nl/uitslag?id=2007051220447

Met dank aan Christiaan van Meurs voor de morele steun, Gerrit Voortman voor de Invitatie en de heuse schaar supporters.

Deze tekst stond eerder in Clubblad Aktief van AV Atletics Nijverdal nr 3 jaargang 2007.

Halve marathon Enschede '07

22 april 2007

Voor de wedstrijd sprak ik even ontspannend met Tonnie Bruns in het kantoorpand van Ten Kate & Huizinga nabij de start/finish. We hadden het over de opleving die je beleeft als je in een nieuwe leeftijdscategorie mag starten. Het is alsof je dan beter bent. Je krijgt weer aandacht omdat je op het podium en in de uitslagen bovenaan komt. Het geeft een nieuwe impuls, om harder te trainen. We vroegen ons af: “Wanneer ben je een wedstrijdatleet?” Die vraag bleek niet zo snel beantwoord. Het is net zo vaag als; “wat is een wedstrijd?” Tonnie voelde zich niet echt een wedstrijdatleet, dat waren volgens hem de toppers. Ik was van mening dat het ging om de inzet, hoe je bezig bent met je sport en dat het niet alleen ging om die topprestatie. Iedereen met een wedstrijdlicentie kan op zijn eigen manier een wedstrijdatleet zijn.

In de parkeergarage liet ik me even masseren, daar werd een klein knobbeltje ontdekt aan mijn linkerkuit. Gelukkig had ik daar geen last van. Goed dat ik mijn lange sokken aanhad, die hielden de boel mooi bij elkaar. Met het inlopen, voelde ik voor het eerst dit jaar de warmte op mijn spieren. Het publiek was in grote aantallen aanwezig. Alle afstanden waren al van start gegaan, alleen onze Halve moest nog aan de beurt komen. Hierdoor zouden we nog meer last krijgen van de warmte. In welk vak moest ik staan? In de verte zag ik Neals Strik lopen, daar moest ik dus heen. Zo kwam ik net een paar meter voor het startdoek uit. Hup over de dranghekken. Het blijft altijd bijzonder om bij een grote wedstrijd vooraan te staan en voor de wachtende meute wat heen en weer te dribbelen. Het prikkelt je om al die goede atleten te zien en je doet je best om er zo onverstoorbaar mogelijk uit te zien. De één praat nog honderd uit, de andere doet wat rare imponerende sprongen of zit te frunniken met zijn stopwatch.

Wat doet een wedstrijdatleet als hij een wedstrijd loopt? Hij stelt zich vooraf een doel. Het Kramers woordenboek Nederlands zegt over wedstrijd: het wedijveren; ontmoeting van partijen die elkaars krachten willen meten. Vandaag mengde zich een sterke groep politie (m/v) die uitkwamen in een onderlinge strijd van de Nederlandse Politie Sport Bond. Het doel was een persoonlijkrecord M40 (maar dit doel had ik bij de CPC al verwezenlijkt). Het nadeel aan het lopen van een record is dat je dan op een vlak schema moet lopen. Daardoor is er niet echt sprake van het meten van je krachten met anderen. Nou en dat wou ik juist wel. Er gewoon in knallen, zien dat je aansluiting krijgt bij een mooie groep en dan je verdere strijdplan bepalen aan de hand van het wedstrijdverloop. Mijn tweede doel was om in de prijzen te lopen in mijn categorie. Je kunt wel behouden starten in je eigen tempo, maar dan loop je toch mooi met atleten van een minder niveau dan jij. Het is dus zaak om snel te starten, zodat je in een groep komt met atleten die op papier allemaal beter of gelijkwaardig zijn. Hierdoor heb je een goede uitgangspositie en hoef je alleen maar te volgen. Je loopt als het ware al meteen vanaf het eerste moment in de positie waarin je finisht. Na de start zag ik mijzelf genesteld tussen de gebroeders Geerdink. Gaandeweg vormde zich er een grote groep met Udo Zwijnenberg en Leon Sanderman. Nu moest je beslissen of je mee ging. Adrie Deemter en Maykel Geerdink moesten lossen. Even later kwamen anderen in problemen, er driegde een gat te ontstaan. Ik gaf Jan Paalman (junior) een teken dat hij moest aansluiten en hij deed dat.

Nog geen kilometer later moest ik afhaken. Nu was dat achteraf niet zo vreemd want de eerste vijf liep ik in 17.06 (39 sec te snel). Ondertussen zat Simon Vroemen wat rond te kijken. Volgens mij had hij geen doel, het leek wel een recreant! Na de wedstrijd kreeg ik van Jan een opmerking, maar hij was wel tevreden. Ik had geluk dat ik aan kon pikken bij Mated Waechtes. Hij trachtte mij weg te lopen, wat ik kon beantwoorden. In Gronau stond veel publiek, we konden een glimp opvangen van de koplopers. De doorkomst op de tien gaf een snelle 34.42 aan. Nu kreeg ik het wel een beetje moeilijk. Verslikte me nog in het water, maar bleef volgen. Udo en Leon liepen op minder dan een minuut voor me. De terugweg naar Enschede leek veel langer omdat er een leeg wegdek voor je gaapte. De grote groep die op weg was naar Duitsland gaf wat afleiding. Af en toe riep iemand; “Hup Jeroen!” Mijn concentratie verslapte en ik stapte mijn medestrijder op de hak. Hij versnelde, ik reageerde niet meteen omdat ik in een juiste cadans liep. Nu was het zaak om geen energie meer te verspelen. Leon`s vrouw (Joanneke) gaf mij een bidon aan. 15 km in 52.38 min (ik had moeten doorkomen in 53.15). 16 km in ongeveer 56 min. Plots moest ik lossen, nog circa vier kilometer. Mijn ritme begon wat te haperen. Ik zocht steun bij het publiek. Het ging toch goed (dat wel), maar hoe zat het met die wedstrijd? Waar waren die andere partijen? Het laatste stuk door het centrum. Die informatie had ik vooraf bestudeerd, nu leek het anders. Daar stond Marti ten Kate. Hoe ver nog? Nog een kilometer, hoorde ik daar nu iemand achter mij aankomen? Het was Marko Koers deed die niet mee aan de Olympische spelen van? Even voelde ik me een recreant, in vergelijking met deze topper. Hoezo probeerde ik mee te gaan met zijn tempo. Wat dacht ik nou! Ik dacht helemaal niet. Ik moest finishen en zag op een afstand de klok die 1.14 aangaf. Dat zou heel mooi zijn. Het werd 1.15.08, prima! Later baalde ik toch wel een beetje, want ik was veel beter in vorm dan in Denhaag, onder koelere weersomstandigheden had er zeker een 1.14.30 in gezeten.

Udo zat op een stoel wat bij te komen en had net als ik een behoorlijk verval in het tweede stuk. Van Marian Freriks hoorde ik dat Peter Bruinsma heel goed had gelopen. Ik dronk wat en liep terug. Onderweg kwam ik de gebroeders Bruinsma tegen. Ik feliciteerde Peter met zijn topprestatie. Peter was zichtbaar tevreden, hij liep nu een clubrecord waar voorlopig niemand meer aankomt 2.33.26. Dat was onder deze omstandigheden een hoogwaardige prestatie. Hij was de derde gewone wedstrijdloper, daarboven liepen alleen profs of broodlopers. Peter werd eerste in zijn categorie M35 en was de beste regionale loper. Ik wou even een stukje uitlopen, maar voelde de spierpijn heftig opkomen. Wat was dit, het leek wel het gevoel wat ik alleen ken van een marathon. Waarschijnlijk was het door de warmte een behoorlijke aanslag op mijn spieren. Het zat er op, mijn schema was uitgevoerd. Mijn seizoen geslaagd.

Enkele uitslagen:

KNAU Halve marathon

1. Christophe Clyncke NPSB 1.09.22

2. Neals Strik GAC Hilversum 1.10.00

3. Remon van Lunzen Lionitas 1.10.26
4. Simon Vroemen Sprint 1.10.38

7. Leon Sanderman AV Rijssen 1.11.57
8. Ronny Agten NPSB 1.13.13 M45 1ste

9. Udo Zwijnenberg Atletics 1.13.39
10. Björn Geerdink MPM 1.13.43 M35 1ste 

12. Jan Paalman (junior) AV Rijssen 1.13.54
14. Marko Koers Nijmegen 1.14.57

15. Jeroen Machielsen Atletics 1.15.08 M40 1ste (clubrecord M40)

18. Maykel Geerdink MPM 1.16.04
19. Sam Landman MPM 1.16.13
22. Adri Deemter Spurt ’88 1.16.57
32. Harry Dijk TION 1.20.53 M50 1ste
44. Jacqueline Rustidge NPSB 1.23.27 V35 1ste
50. Bianca van Marle LAAC 1.23.45

http://evenementen.uitslagen.nl/2007/enschedemarathon/

Met dank aan Mark Pastoor voorzitter van de ING Bank Marathon voor de uitnodiging en Huub van Langen van Running Center Enschede voor de VIP behandeling.

Simon Vroemen en Marko Koers waren in training voor de marathon van Beijing, op het Olympische parcours debuteerde Vroemen met 2.23.40. Koers liep in Peking op 21 oktober 2007 naar 2.45.07.

Haaksbergse Engelse Mijlen '07

Haaksbergen 25 maart 2007

 

De dag voor de 10 mijl van Haaksbergen werd ik uit de sponsorgroep gezet. Er was een meningsverschil met de hoofdsponsor. Terwijl er juist die week een interview met mij in Dagblad Tubantia stond (zie vorig bericht). Bij dat verzoek tot een interview moest ik meteen denken aan Richard v/d Weijden, dat de krant niet zomaar zou bellen, of aankomen. Nu was dat dus eindelijk gebeurd, terwijl ik al meer dan twintig jaar hier en daar mijn prijsjes pak. Die verslaggever maakte zich er wel makkelijk vanaf, door het interview telefonisch te doen. Het bleef een hele eer, een soort van bevestiging als wedstrijdatleet. En daar komt veel meer bij kijken dan alleen een beetje hardlopen. Het is ‘a way of life’, waar je, je elke dag bewust van bent.

Met Christiaan van Meurs reisde ik af naar Haaksbergen. Wat onwennig zat ik die zondagmorgen schijnbaar rustig in Haaksbergen in een plaatselijke horeca gelegenheid aan de koffie. Ik probeerde voor mezelf zo positief mogelijke omstandigheden te creëren, maar dat viel niet mee. Van binnen kookte ik van woede. Er bleek een sterk veld aanwezig in het centrum van Haaksbergen wat voor de gelegenheid opgefleurd was in Engelse sferen. Vooraf was er in het regionale hardloopwereldje het gerucht dat er een groep Afrikanen aan de start zou verschijnen. Op de dag zelf bleek er maar één te zijn komen opdagen. De vraag was dan ook wie werd `the best of the rest`? Ik had me staande te houden in een sterk veteranenveld, met Hulzebos, Oude Elferink, ten Kate en Stouten. Meteen knalde ik de emoties en frustraties eruit in de eerste 400 meter, waardoor ik  op een hele goede positie liep. Na pak weg een kilometer werd ik bijgehaald door een groepje met Bertil Krukkert en Adrie Deemter. Hier sloot ik bij aan met het besef dat de groep daarvoor net iets te hard ging. Aan Bertil vroeg ik waar Tonnie was, die bleek achter ons te lopen. Ik voelde me goed en had al snel het idee dat ik de beste was van deze groep, maar het was nog lang en we hadden de wind tegen.

Na het keerpunt waren de kansen met de wind in de rug het beste. Hier moest ik gebruik van maken. Michiel Snuverink was mijn springplank. Aangekomen bij Michiel, trok ik met de extra prikkel vol door en liep ik in één ruk het gat dicht met Marti ten Kate. Dat had me veel energie gekost, dus er restte niets anders dan volgen. Marti (de houder van het parcoursrecord) kreeg veel aanmoedigingen van het publiek. Ik liep er achter te genieten en bedacht wanneer ik zou toeslaan. Uit het achterveld kwam niemand meer terug. Marti gaf geen krimp, nog een kilometer. Ik was eigenlijk alleen maar bezig met vastbijten, het werd zwaarder en zwaarder. Marti leek soms iets los te komen, maar het was te gering. We naderen het centrum, met het vele publiek. Marti zette aan, ik volgde en week uit naar links, waar Marti moeilijk zicht op had. Met het laatste restje kwaadheid sprintte ik Marti voorbij om hem met een banddikte te verslaan.

Marti gaf later aan al het idee te hebben mij verslagen te hebben. Dit gebeurde hem anders nooit. Ik was heel tevreden met deze tijd, ging voor een lage 56 en dan er onder lopen, dat deed ik alleen in mijn topjaren tien jaar geleden. Deze tijd van 55.47 waarmee ik 9de  werd betekend een ijzersterk nieuw clubrecord M40. Daarmee had ik het derde Atletics clubrecord M40 binnen. Mooier had ik het niet kunnen maken, voor een mogelijke sponsor. Later zou blijken dat dit mijn beste prestatie van het hele jaar zou zijn.

Met dank aan Christiaan van Meurs.

Heren KNAU 10 Mijl

1. Wellay Amare Hollandia 51.53

2. Leon Sanderman AV Rijssen 53.24

3. Udo Zwijnenberg Atletics 54.17

4. Peter Bruinsma Atletics 54.24

5. Eric Borg MPM 54.38

6. Harm-Jan Martens HAC '63 55.16

10. Christiaan van Meurs Atletics 59.06

M40

1. Lamko Hulzebos HAC ‘63 54.11

2. Andre Oude Elferink Dionysos 54.36

3. Jeroen Machielsen Atletics 55.47

4. Marti ten Kate TION 55.47

M50

1. Cees Kraaijeveld AV '34 59.45

Dames V40

1. Ingrid Prigge LAAC 58.55

www.hardloopkalender.nl/uitslagen/964/13e-RABO-Haaksbergse-Engelse-Mijlen

City Pier City '07

NK Halve Marathon 17 maart 2007

Begin februari kreeg ik een uitnodiging voor de CPC. Waar heb ik dat aan te danken? Hoewel ik deze wedstrijd niet had ingepland gaf ik gehoor aan deze geweldige uitnodiging. Ik was van plan om de Hoge Lage Torenloop te lopen, maar dit aanbod had tien keer meer uitstraling. De organisatie sprak zelf van een Internationale Halve Marathon. Dit werd zo mijn tweede Nederlands Kampioenschap als Master. Eigenlijk wou ik een week later vlammen, hoe dit te plannen! Door vooraf een schema te maken. Dit werd zo de test voor de halve van Enschede. Onder de 1.16 moest mogelijk zijn.

Dat gaf het volgende schema:

Een gemiddelde tijd van 3.35 p/km

5 km                     –             17.55

10 km                   –             35.50

15 km                   –             53.45

21.1 km               _             1.15.42

Bij de Oad cross te Markelo hoorde ik dat er een groep van AV Rijssen afreist naar Den Haag. Mooi dan kunnen we samen reizen. Vandaar dat ik contact opnam met Jan Poorteman. Begin maart kreeg ik de papieren met twee nummers. Alsof ze mijn tekst hadden gelezen van het NK cross 2007 m.b.t. de categorie indeling. Op mijn borst/rugnummer stond duidelijk leesbaar de aanduiding M40. Om half elf vertrokken we met twee auto`s uit Rijssen, hoe dichter we bij Denhaag kwamen hoe mooier het weer werd. Nadat we de auto hadden geparkeerd onder het malieveld ging ik samen met Leon Sanderman op zoek naar de Like2 Run tent aan de Lange Voorhout. We voegde ons bij een groep atleten uit Twente waar Gerrit Voortman zich ontpopte als begeleider. Zo konden we even later die rode sticker op plakken. Blijkbaar had de uitnodiging gewerkt want atleten zoals Geerdink, Landman en Steinmeijer zouden anders morgen lopen (HLT). De medewerker bij de tent deed een beetje gestrest, we moesten al meer dan een half uur voor aanvang klaar staan om gezamenlijk naar de start te lopen. Door deze drukte waren wij eerder bij de start dan nodig. Gelukkig was daar weer onze Gerrit die mij zijn fleece jack aanbood. Gerrit was er met Lamko Hulzebos.

We stonden klaar direct achter de internationale top. Doordat je in het eerste vak mocht staan ging het voor het grootste gedeelte langs je heen dat er een gigantisch veld achter je stond. Luc Krotwaar kwam nog aandribbelen, we konden weg. Het parcours wat als snel was aangeduid was (zeker de eerste kilometer) een ramp, al direct een scherpe bocht, vluchtheuvels, tramrails die alle kanten op liepen, stoepjes en verhogingen, verkeersdrempels etc. Het wegdek was alles behalve glad asfalt, in het centrum van Denhaag moeste we zelfs over hobbelige bestrating. Op enkele stukken was het je een weg zoeken tussen de geparkeerde auto`s. Ik trok mijn eigen plan en probeerde in het juiste tempo te komen, eerste kilometer in 3.30. Jan van Ommen zag ik weglopen, Kastenberg kwam voorbij. Uit de achterhoede kwam een jongen met oranje shirt met start nummer 179 opzetten, bij hem sloot ik aan over de lange (asfalt) wegen. Het 5 km punt passeer ik in 17.33 het ging goed, maar wel onregelmatig. Samen met Niels Staring liep ik van het ene na het andere groepje. De tweede 5 ging in 17.46, Niels moest ik laten lopen vlak voor de 10 km.

Foto: © Gerrit Voortman

Ik liep per kilometer 2 seconden te snel, dus ik lag perfect op schema! Langs de boulevard te Scheveningen (met een lichte wind in de rug) probeerde ik wat te ontspannen. Inmiddels liep ik alweer bij andere atleten. Er was een licht verval ik kwam bij het 15km punt door in 54.02. Dat was 17 sec onder mijn schema. Een M55 die me inhaalde schudde me wakker, we liepen direct weer een kilometer in 3.30 en dit tempo trachtte ik vast te houden. Ik versnelde en kwam bij Willem de Weerdt (1ste M50), zag ik daar Gerrit Jan Kastenberg niet. Waarom volgde niemand meer en waarom lieten ze mij zomaar voorbij lopen. Sam Landman moedigde me aan toen ik hem passeerde. Nog een klein stukje, alles nog pakken wat je kunt. De klok stond op 1.15 ik had mijn opdracht voltooid 1.15.37 een clubrecord M40. Leon Sanderman liep het snelst van alle Twentenaren en gaf sportief toe dat hij dat ook te danken had aan de onfortuinlijke Bjorn Geerdink die tweemaal ten val kwam. Ingrid Prigge werd ondanks dat de echte vorm nog ontbrak eerste bij de dames V40. Gerrit Voortman fotografeerde de Keniaan Samuel Wanjiru. Er deden 8.783 atleten mee op de halve.

De weg terug was weer lang, om circa 19.30 uur kwamen we aan in Rijssen. Ik voelde mijn maag van al die zoete sportdranken. Thuis wat eten opwarmen, douchen en naar bed, maar dat laatste had ik uitgesteld tot na de beelden van de CPC. Op NOS studio sport zag ik Leon Sanderman voorbij flitsen en er bleek een wereldrecord te zijn gelopen door de 20-jarige Wanjiru. Hij liep solo naar een eindtijd van 58.35. Samuel verdiende met deze tijd een premie van 25.000 dollar. Bij de dames won Hilda Kibet zij liep 1.09.40.

Met dank aan Dick Sanderman (onze chauffeur).

Daarnaast dank aan Michiel Bominaar v/d Fortis CPC-loop.

http://evenementen.uitslagen.nl/2007/cpcloop

Uitslagen KNAU 21.1 km

1. Samuel Wanjiru Kenia 58.35
12. Koen Raymaekers Hellas 1.02.30
13. Luc Krotwaar Prins Hendrik 1.02.34
38. Hilda Kibet Kenia V 1.09.43
45. Leon Sanderman AV Rijssen 1.10.33
48. Thijs Feuth Leiden Atletiek 1.10.59
52. Björn Geerdink MPM 1.11.21
53. Robert Steinmeijer LAAC  1.11.31
56. Lamko Hulzebos HAC ’63 M40 4e 1.12.01
65. Jan van Ommen Cialfo 1.13.24
89. Jeroen Machielsen Atletics M40 10de 1.15.41

94. Gerrit Jan Kastenberg Seven Hills 1.15.57
96. Sam Landman MPM 1.16.06
98. Wim de Weerdt Cialfo M50 1ste 1.16.10
129. Ingrid Prigge LAAC V40 1ste 1.18.39

Winnaar op geleende fiets '07

7de Run Bike Run Nijverdal 2007

In samenwerking met DRW fitnesscentrum en Triatlon vereniging Argo
(onder auspiciën v/d Nederlandse triatlon bond).

Foto © JanBroekman (Twents Volksblad 13 maart 2007).

Het leek er even op dat er dit jaar geen Run Bike Run gehouden kon worden. De winterstorm van januari had voor veel omgewaaide bomen gezorgd. Deze konden niet op tijd worden weggehaald. Voor de organisatie betekende dit extra werk en opnieuw zaken regelen voor de herkansing. Een aantal atleten kon nu niet mee doen vanwege andere afspraken. Persoonlijk vond ik het jammer omdat ik juist in de winterperiode veel op de mountainbike zit. Met name de trainingen in de vorm van toertochten samen met Marco Kuipers, zijn een goede basis voor de RBR. Die toertochten gebruik ik om wedstrijdhardheid op te doen zonder vitale hardloopspieren te belasten. Met de wekelijkse spinning lessen bij Health City was ik klaar voor deze wedstrijd.

Nijverdal 10 maart 2007. Bij het Ravijn aangekomen zag ik Wim Spenkelink, hij hielp als vrijwilliger en moest nog even het parcours controleren. Ik stelde voor om mee te fietsen en zo gingen we over het parcours langs het Goudzoekerspad en verder over de Hellendoornseberg. Op een gegeven moment voelde ik dat mijn trappers doortrapte zonder weerstand. Ik probeerde te schakelen en andere dingen, maar tevergeefs mijn fiets (naaf) was stuk. Dat betekende een behoorlijk stuk terug lopen. Inmiddels had Wim de hele ronde gefietst en samen zochten we naar een oplossing, het leek warempel wel alsof we met een survival bezig waren. Dan komt het aan op goed teamwerk en dat kun je wel overlaten aan Wim. Ik werd ondertussen behoorlijk zenuwachtig, van alles ging door mijn hoofd, nog maar 20 minuten. Nu Mark Saathof er niet was en die Duitser had ik kansen, moest ik die laten lopen door zoiets. Ik moest mijn nummer nog opspelden, mij omkleden. Vincent Hentzepeter zat naast me. Ik kleedde me snel om, nam een vloeibare sportgel. Herko Krommendijk was ingeschakeld en ergens kwam een gereedschapkist vandaan.

Nog tien minuten. Ik kon Wim`s mountainbike gebruiken en zijn wielerschoenen, want die zou ik zelf niet gebruiken als hardloper. Nog acht minuten. Snel naar het wisselvak, fiets klaar zetten en actie. Bij alle andere fietsen zag ik tassen liggen, een handdoek etc. Was ik niet wat vergeten, mijn helm, fiets. We konden vertrekken er waren minder deelnemers dan anders, tien, negen. En weg waren we, hoorde ik nu spikepunten? Bij het tegelpad ter hoogte van het Ravijn stak Arnoud van Garderen mij bijna de pas af. Later had ik pas door dat, dat vanwege zijn spikes was om op zachte ondergrond te lopen. Ik voelde me goed en was niet van plan om van kop af te gaan. Hoewel ik kon natuurlijk wel gebruik van anderen maken, dan liep ik toch vooraan. Ik liep nog twee keer mis en moest daarom extra meters maken. Heuvel op bij het stut voelde ik de aanslag op mijn spieren. Ik liet Arnoud lopen, maar kwam even later weer gemakkelijk dichterbij. De tweede ronde ging al minder hard en daarom nam ik de kop over en ging in hetzelfde tempo door. Wat er met van Garderen gebeurde wist ik niet want ik heb hem niet weer gezien.

Foto © RenévanWeezep

Snel wisselen van schoenen, wat onwennig op die andere fiets, bij het opschakelen remde ik plots. Na dit ongemak oefende ik een paar keer en had het door. Wanneer zou ik ingehaald worden en door wie? Het parcours lag er prachtig bij. Zo dat was een scherpe bocht! De afdaling bij het Ravijn ging langzaam maar goed. De tweede ronde en ik begon al atleten te dubbelen. De laatste ronde. Was het nu werkelijk zo dat ik nog steeds op kop lag, nu zou ik me toch niet meer laten inhalen. Een tandje erbij. Het laatste stuk geen risico meer nemen. De loopschoenen aan en gaan, hoeveel was de voorsprong (genoeg). Ik liep door alsof ik een record moest neerzetten, het idee dat ik eerste kon worden gaf me nieuwe kracht. Ik was er, een klein sprintje en als eerste onder het doek door. Rechtstreeks in de armen van Wim Spenkelink we hadden het samen geflikt. In de kantine zat ik weer naast Vincent, nu was er tijd om te praten. Dolblij nam ik de prijzen in ontvangst, die uitgereikt werden door organisator René van Weezep.

Enkele uitslagen
Heren

1. Jeroen Machielsen Nijverdal 1.25.07

2. Vincent Hentzepeter Westerhaar 1.25.58

3. Arnoud van Garderen Leusden 1.26.51

7. JanHenk Kleinlugtenbeld Hellendoorn 1.31.51

8. Theo Velnaar Nijverdal 1.32.29

12. Douwe Weima Nijverdal 1.34.37
Dames
1. Brigit Landewe Boekelo 1.38.35

Met dank aan Wim Spenkelink en Herko Krommendijk.

www.triathlon226.nl/2007/03/brigit-landewe-en-jeroen-machielsen-winnen-in-nijverdal/

NK Cross Wageningen '07

Foto: © Gerrit Voortman

In het ‘Atletiek Magazine’ las ik de aankondiging van het NK CROSS op 24 februari. Vooraf hoopte ik op een plek bij de eerste tien in mijn categorie M40. Dit streven was gebaseerd op de 9de plek van Bertil Krukkert bij de NK Cross 2006 te Norg. Een paar weken later kreeg ik een mailtje met een bijlage die uit 8 pagina`s bestond. Enkele punten uit dit informatiebulletin:

Melden (startnummerbureau) De startnummers moet iedere atleet persoonlijk afhalen uiterlijk 1 uur vóór het wedstrijdonderdeel. Het niet tijdig afhalen van de startnummers betekent NIET DEELNEMEN! - Startnummers De startnummers hebben als sponsornaam Landmacht en Wageningen Universiteit en mogen niet omgevouwen worden, op straffe van uitsluiting of diskwalificatie. De startnummers dienen: - aan borst- en rugzijde gedragen te worden bij alle NK nummers. Het is toegestaan het parcours te verkennen met dien verstande dat atleten die een wedstrijd lopen onder geen beding gehinderd mogen worden op straffe van uitsluiting of diskwalificatie. - Clubtenue Bij Nederlandse kampioenschappen is het dragen van clubtenue verplicht (art. 143 WR).

Tot nu toe deed ik alleen in Holten mee aan de NK cross. Daar liep ik met te krappe spikes, mijn grote teen werd afgeklemd. Bij Marco Kuipers komt mijn voornemen om dit NK te lopen ter sprake en zo pas ik even later zijn spikes, die ruim passen. Er moeten echter nog wel andere zooltjes in. Deze maak ik thuis nonchalant op maat. `s Morgens zoals gewoonlijk drie maal naar de wc en verhoogde spanning in mijn lichaam. De weegschaal geeft aan dat ik 65 kilo weeg, dat is dicht in de buurt van mijn topvormgewicht (63 kilo). Bij het parkeerweiland in Wageningen aangekomen is het nog 800 meter lopen naar Landgoed “De Dorschkamp”. De locale kantine functioneert als inschrijfruimte. Eerst rustig mijn borst en rugnummer opspelden, want dat wordt hoe meer de wedstrijd nadert een hele opgave. Nu nog 400 meter lopen naar het start – finishterrein, daar word ik gegroet door Willem de Vos. Ik kleed me om en ga het parcours verkennen. Op dat moment start de categorie M50 en alles daarboven, dat was een prachtig gezicht die grijze mannetjes met kromme benen. Hier besef ik dat we met M40 nog heel wat kunnen winnen. Dat zolang het lichaam het aankan en je er plezier aan beleeft je door kan gaan. In het Atletiekblaadje las ik het volgende over het parcours: ”Daartoe denderen de lopers vanaf het weiland eerst naar beneden de modderpoel in. De crossers komen terecht in los zand en gaan de heuvel op, over het weiland”. Gelukkig is het droog, want bij nat weer wordt het een blubberbende.

De start wordt tien minuten uitgesteld, er is dus nog tijd zat (even een blik voor de concurrentie). In mijn categorie zie ik Lamko Hulzebos. Bij de M35 zijn Borg en Geerdink van de partij. Verder zie ik mijn vakantiemaatje Paul van Rooyen M45. Ik kleed me om en doe nog wat versnellingen met de spikes aan (loop nooit met nieuwe schoenen een wedstrijd!). Het is toch wel fris zo in je Atleticshemdje en dunne broekje. Dus snel nog insmeren met sportbalm. Bij de start wenst Paul iedereen succes, we worden weg geschoten, ’wat een veld!’ ( denk ik). Ik zoek naar een goede positie, ik moet ruimte hebben als we het bos in gaan. Na 300 meter kan ik al atleten inhalen en bij een klein heuveltje krijg ik ruimte. Paul is al ingehaald. Eric Borg zoekt zich een weg naar voren. Ik sluit me aan bij het schuifelpasje van Melchior van de Pol. In de tweede ronde besluit ik er toch maar langs te gaan. Ondertussen voel ik onder de bal van mijn voet pijn opkomen, het blijkt dat ik een blaar heb opgelopen. Gerrit Voortman moedigt me aan. Verder op als we aan het modderpad beginnen staat Willem hij schreeuwt me naar een hoger tempo, elke keer als ik bij hem langs kom. De derde ronde lig ik gelijk met de atleet die op de derde plek loopt bij de M45. Ik val aan en ga er voorbij, later krijgt hij weer de geest en doet er nog een schepje boven op. Ik loop wat ik kan, op dat moment liep ik onwetend op de 9de plek. De laatste ronde, alle sporen en oneffenheden in het parcours zijn bekend. Elke keer zat ik bij het stuk tegen de wind achter iemand, nu trek ik vol door zonder om te kijken. Voel de atleten achter mij, hoor de aanmoedigingen die niet voor mij zijn bedoeld. En wordt voorbij gesprint, op dat moment stel ik me gerust dat het vast jonge gasten zijn.

Helaas stel ik `s avonds bij thuis komst vast. Ik word 12de. Ik had vooraf beter moeten kijken naar de startnummers, welke nummers horen bij mijn categorie? Toch ben ik tevreden, hier heb je echt een mooie wedstrijd, als je even stuk zit lopen er zo vijf man voorbij, maar als je goed bent en kunt sprinten, ja dan pak je op het eind nog zes man. Als ik aan het uitlopen ben begint het te regenen, we hebben geluk gehad. Ik zoek Willem op en na een praatje en een kom erwtensoep gaat het op weg naar een verlaten weiland, waar nog wat auto`s staan.

Enkele KNAU uitslagen Masters:

M35 10300 m

1 Pip Tesselaar Hera 34.09

2 Armand van der Smissen Tilburg Road Runners 34.14

3 Michiel Otten Prins Hendrik 34.31

4 Björn Geerdink MPM 34.58

10 Eric Borg 67 MPM 36.36

M40 10300 m

1 Wim Opten SV Veendam 35.35

2 Brahim Ait Rahou Atos 35.38

3 Lamko Hulzebos HAC '63 35.41

6 Richard van Oosterhout AVR '90 37.06

7 Leo van Gent  Sprint 37.13

8 Gosse van der Zee Almere '81 37.15

9 Jos Kaptein AAC 37.22

10 Roel van den Meiracker Pallas '67 37.26

11 Michel Rietheide AV Aalsmeer 37.29

12 Jeroen Machielsen Atletics 37.31

M45 10300 m
1 Hub Kurvers Caesar 36.38
2 Hans Verbaandert GVAC 37.10
3. Bert van Nunen De Keien 37.17

www.nkcross.org/_historie.php?jr=2007

Deze tekst stond eerder in Clubblad Aktief nr. 2 jaargang 2007 van Atletics Nijverdal.