Oad CC Nijverdal '08

12e Oad reizen crosscircuit
www.tibfinishingcrosscircuit.nl

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

AV Atletics Nijverdalsebergcross
6 december’ 08 Nijverdal/Hellendoorn

Bij de inschrijving vragen het echtpaar Hobert wat voorzichtig of ik bij ‘TIB’ behoor (één van de sponsoren). Eigenlijk willen ze zeggen, wij vinden het ook vreemd dat jij (….) hier moet betalen voor deze clubwedstrijd. Ik lach vriendelijk en betaal. Tijdens het inlopen neem ik de zandkuil op de Hellendoornseberg bij de ‘Uitkijk’, om daarna te wachten op de deelnemers van de 5 km. Daar zie ik de atleten van uit een andere richting komen. Het bleek dat de voorfietser de lopers niet voor kon blijven. Ze zijn allemaal verkeerd gelopen. Enkelen hebben het wel door en dat zorgt voor wat irritatie en twijfel in hun wedstrijdverloop. Gelukkig staat er een AV Atletics vrijwilliger die de situatie door heeft en besluit om ze van deze kant door de kuil te sturen.

Van alle kanten zie ik op het laatste moment bij het Oude zwembad in Nijverdal goede hardlopers opduiken, er staat een topveld aan de start! Ik heb gezien dat je links moet gaan staan, omdat het pad nogal slecht begaanbaar is. Rechts heb je daar meer last van en je hebt dan niet de ideale lijn. Ik moet niet in het gedrang komen, dus hard starten! Ik dreig haast afgesneden te worden, maar kom er veilig uit. Ik lig vierde net achter Leon Sanderman. Bij de bocht laat ik vieren, toch wordt ik niet aan alle kanten ingehaald. Dan maar blijven lopen op dit tempo, stukje asfalt en dan links. Nee, hier kun je niet inhalen, het is Guido Sasse! Potverdorie, er achteraan. Op het fietspad in het Doktersbos hebben we een heel lang lint, Jan Paalman schiet voorbij en er sluit van alles aan (mijn concurrenten). Eric Borg komt er hard overheen. Ik probeer nog wat, maar voel dat ik de kracht niet heb om te volgen. We steken de weg over, richting de Hellendoornseberg. Bertil Krukkert komt langs. Shit, drie master voor me! Ruud Blikman sluit aan, samen strijden we verder. De koplopers zijn uit beeld. Hoe was het ook alweer, rustig tot na de kuil en dan van achteren komen opzetten.  

De wedstrijd is verloren, maar niet de onderlinge strijd, snel omschakelen naar een ander plan. Inlopen op wat voor me loopt, dat gat dichten. Blijf op tempo lopen, al was het maar om een goed trainingseffect. Ik sluit aan bij een Duitser en probeer weg te komen op het Goudzoekerspad, waarna ik zie dat we steil omhoog `t Stut op moeten. Waarop ik meteen mijn tempo laat zakken. De Duitser komt weer bij, nu laat ik me er niet meer uitlopen! Zij aan zij strijden we voor onze plek. Hard de heuvel af, de weg over, oppassen voor de knik gaten, hij moedigt mij aan. Hij is beter! Hou vol. Wilfried  Woesthuis geeft een aanwijzing, ik geef aan dat het loodzwaar is. Terug bij het fietspad op weg naar het Oude zwembad is Wilfried daar weer. “Die kun je nog wel hebben” krijg ik te horen, ja ja denk ik, maar zet weer aan. “Lange passen”, zegt Wilfried. De Duitser bedankt me voor de strijd.

Uitslag 10.1 km

1. Merwin Dollison  Winsum 35.41
2. Leon Sanderman Rijssen 35.59
3. Simon Beemsterboer Apeldoorn 36.17
4. Pieter Mans Almelo 36.41
5. Jan Paalman Rijssen 36.53
6. Bert Kelder Den Ham 36.59
7. Jan van Ommen Hattem 37.16
8. Gerrit Jan Kastenberg Lent 37.32
9. Eric Borg Hengelo 37.33 M40 1
10. Guido Sasse Neede 37.44 M40 2
11. Tim Bibow Stadtlohn 37.54
12. Bertil Krukkert Nijverdal 37.59 M40 3
13. James Lowe Den Haag 38.13
14.  Gerrit Voelker Vreden 38.31
15. Jeroen Machielsen Nijverdal 38.37 M40 4
16. Ruud Blikman Hellendoorn 39.12
17. Henk Uitslag Oldebroek 39.23
18. Martijn Paalman Holten 39.51

TCC Herikerberg ‘08

Twentse cross competitie ’08.’09

AV Goor Herikerbergloop 30 november ‘08

Foto © Losser2008FransKoevoets

Op weg naar Markelo, geeft Christiaan van Meurs aan dat dit zijn eerste wedstrijd is na Zwolle (de halve marathon). Voor mijn gevoel waren we veel vaker samen afgereisd. Door ons gezoek naar de juiste trainingsmethode en zijn feedback heb ik het gevoel dat hij er wel degelijk bij was. In ieder geval het mee beleefde, of op zijn minst mij steunde. Christiaan heeft niet zo heel veel zin, maar dat blijft bij woorden. Hij moet er even doorheen, zijn ‘eerste’ wedstrijd. Hoewel ik al eerder bij het motorcrossterrein (Hessenheem) ben geweest, zorgt de naam ‘Herikerbergloop‘ voor wat verwarring. Want dat is toch ergens anders?

Het parcours is gelijk aan de crossloop die hier wordt georganiseerd met de Oadcross. Dat is wat vreemd, want een loop heeft vaak door de combinatie van de organisatie en de plek een bepaalde sfeer. We zijn ruim op tijd, zelfs voor dat de parkeerplaatsregelaar zich geïnstalleerd heeft. Met nooit belopen spikes is Christiaan goed voorbereid. Caimin Stevens is afwezig. Bij de start zie ik niemand die zijn plek in zou kunnen nemen. Thijs Theunissen en Stefan Paalman stormen weg over het licht bevroren terrein, met veel spoorvorming en oneffenheden. Ik volg op de derde plek. De jongens trekken er flink aan, met name heuvel af pakken ze meters op mijn voorzichtige master gestuntel. Ik focus me op Thijs en Stefan. Thijs krijgt veel aanmoedigingen en zet flink door. Als we uitkomen bij de laatste klim zet ik aan, om op het lange vlakke stuk het gat te dichten. Dit lukt, waarop de jongens even achterom kijken. Zo, mooi af van mijn concurrent veteranen (denk ik). In de tweede ronde moet Stefan er af en kom ik in mijn ritme. Bij een stuk vals plat omlaag zet ik eens aan, maar even later komt Thijs weer bij. Ergens kreeg ik het door dat Thijs geen vier rondjes ging lopen, maar dat hij bezig was met het laatste stuk. Hij is jongens A, dat had ik moeten weten. Och, wat maakt het uit. Ik ga de strijd aan alsof hij en ik ronden doorgaan. Voordat Thijs finisht  (5 km) besef ik dat ik eerste loop op de hoofdafstand. 

Mijn voorsprong is al enorm, dat ziet mijn maatje Wilfried Woesthuis. Glunderend loop ik de twee ronden uit. Ik neem de heuvels en afdalingen beheers, maar knal door de smalle kronkelbospaden en zet aan op de lange rechte stukken. Wilfried roept “het kan nog”. Ik trek nogmaals flink door, langs de atleten die ik dubbel. Achter mij strijden de veteranen om de plek twee en drie. Stralend kom ik binnen. ‘Het kan nog’, ook als je al 42 bent, het kan, zolang je er zelf in gelooft en er voor gaat. Met Christiaan loop ik uit, dat gaat harder en harder omdat we mee willen lopen met Wilfried die de recreantenloop doet. Van Meurs oogt soepel en dicht het gat naar Woesthuis. Waarom deed hij dat net niet? Het feest is afgelopen, nadat ik een tas in ontvangst neem. “Van C1000” roept de speaker.”C1000 denkt aan ons, denk ook aan C1000” geeft hij mee als boodschap.

Enkele uitslagen lange afstand:
10 km

1. Jeroen Machielsen Atletics Nijverdal 38.36

2. Marcel Klamer LAAC Denekamp 39.34

3. Jan Groot spurt `88 Hardenberg 39.54

4. Melvin van der Voet TION Enschede 40.05
5. Michel van der Heide Goor ’75 41.04
6. Tobias van Schaar TION 41.14

7. Christiaan van Meurs Atletics Nijverdal 41.36

www.dehardloopkrant.com/artikel.php?date=2008-12-01%2009:40&id=Machielsen%20wint%20in%20Markelo

http://duurloper.wordpress.com/2008/12/02/herikerbergcross-markelo/

De hele week is het nagenieten van mijn winst, maar meer nog van de publicaties daarna. Ik weet dat het weinig voorstelde en ik eerder al tweede werd bij deze TCC. Nu was Caimin Stevens er niet, dus schoof ik naar voren. Niets bijzonders! Toch wordt daar door de verschillende nieuwsbronnen anders op gereageerd. Ik werd zelfs gebeld door Runner’s World. Dit interview werd geplaatst in het Januari 2009 nummer.

TPy 14 Notre Dame du Coral . Argelès-Plage '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Vrijdag 26 september ‘08.

Fotoarchief © 2008GuntervanRompaey

Heel relax zit ik te ontbijten en sta even later achter in de rij voor de wc. Daardoor vergeet ik bijna iets te ‘bikken’ voor onderweg te scoren. Waardoor ik als laatste op mijn fiets stap. Er is besloten een andere startroute te nemen, op aanraden van de gastheer. Al snel staan we echter stil bij een afgrond. Het pad is een banddikte smal, dus afstappen. Er is een valpartij en zo raken we behoorlijk achterop. we zitten klem en ik heb net het gevoel alsof de dingen in een soort vertraging gaan. Eindelijk kan ik er langs en maak vaart met Marcel Rinia. Met een groepje waaronder de maatjes Dick Blok en Twan van Laarhoven komen we aan bij het dorp Lamanére. In de route beschrijving staat dat aangemeld als het meest zuidelijke dorp van het Franse vaste land. Volgens mij was ik niet goed wakker en me nauwelijks bewust, dat we in Frankrijk aan het fietsen waren. Ik bleef gewoon groeten met ‘Ola’, tot er ergens die middag een “bonjour” terug kwam.

Zodra we het asfalt achter ons laten, krijg ik vleugels. Met Marcel en Henk Rauw beginnen we aan een opmars. We klimmen Monte Nègre (1425m) en draaien kop over kop. Ik ben in mijn element en al snel gevlogen. Kijk eenmaal achterom en trek dan voluit door. Waar ik even later een groepje tref met Rob Keuben, Emiel Bockting en Jan Hooft. Daar informeer ik wie ervoor me zit en hoe ver. En ga alleen verder. Gun me nauwelijks tijd om even wat te eten of drinken. Al jagend geniet ik. Zit denkbeeldig in een wedstrijd. Met nog zicht op het podium. Ik neem meer risico´s en neem minimaal de tijd om op het routekaartje te kijken. Wel tuur ik de ondergrond af, omdat ik een banden spoor volg van de koplopers (hopelijk het goede). Ondertussen ben ik al voorbij het hoogste punt en begint de afdaling richting Saint Laurent de Cerdans. Ik voel dat ik mijn voorgangers nader, dus zet wederom aan. Daar, is dat niet Paul de Sain? Het blijkt Jeroen Bonenkamp, ik heb het gat gedicht in één ruk. Zo lekker heb ik in dagen niet gefietst, prachtig bijna voluit gaan (mede doordat ik mijn spiegelreflexcamera niet achterop had).

De lunchplek is ‘bij het standbeeld van de naakte dame’, dat zijn nog eens aanwijzingen. We verlaten Amélie les Bains en fietsen verder over verharde wegen. Ik moet wennen aan het verkeer in de bewoonde wereld. En raak het spoor een beetje bijster, de rest is ook niet zo zeker nu er zoveel wegen dus opties zijn. Gelukkig zitten we goed en komen Maureillas las illas uit. Met al dat gezoek, fiets de tweede groep ons flink in. We komen bij de ´Route Nationale` (snelweg van Perpignan naar Barcelona), die we oversteken. Waarna we beginnen aan een hele lange asfalt klim. De tweede groep is al snel ver achter ons, terwijl het naar mijn idee niet echt hard gaat. Ik kan de finish ruiken. Ik ben een wedstrijd atleet, ik kan me nauwelijks inhouden. Ik wil buffelen, doorstumpen, als een gek die berg Col de l´Ouillat bedwingen en doorstuiven naar het einde. Maar Jeroen Bonenkamp heeft het duidelijk moeilijk. Zonder dat we dat zeggen, hebben we hetzelfde gevoel (samen aankomen) toch?

Kaart dag 14. Van linksonder via lus eerst naar onderen dan rechts richting St Laurent de Caerdans, schuin omhoog via Maureillas naar rechtsboven balon A.

Helaas als we bij de Col afdalen, krijg ik na ongeveer een kilometer een lekke band. Waarop ik terug wandel naar de top. Die afdaling naar Laroque is mij ongunstig gezind. De buitenband heeft het te verduren gehad en is versleten. We zetten er zowel een nieuwe binnen als buitenband op.  Die buitenband blijkt te smal, maar een ander hebben we op dat moment niet. Bij de tweede afdaal poging voel ik dat ik minder grip heb en krijg weer een lekke band. Ik krijg assistentie van Gerard van Tilburg, de meefietsende begeleider die zich de hele tocht ophield in de laatste groep. Nou, mooi dat ik dit ook mag mee maken. Ik heb er de pest in. Het is voor mij opeens over, heb er geen zin meer in. Ik had het me heel anders voorgesteld die laatste kilometers. Ik fiets wat suf achter de groep aan, zodat ik in de drukte kan zien wat er gebeurd. Ze vormen een lang lint, daarna een gat waarna ik volg. In mijn gedachten kijk ik terug en vooruit, gemengde gevoelens. We zijn er in Argelès Plage en zien voor ons de Oceaan, de Middellandse Zee. Waar het om ging ligt achter ons, het bergmassief dat we zijn over getrokken. Daar hebben we gisteren afscheid van genomen. Nu nemen we afscheid van het fietsen, van de etappes, van de routekaartjes en van elkaar. Er is veel joligheid aan het strand, enkelen duiken euforisch in de zee. We proosten met Champagne op de goede afloop en sluiten af met een rijk gevulde Paëlla.

Fotoarchief © 2008HeikoBonenkamp

Afstand  115 km, hoogtemeters 2000.

Met dank aan George & Ad, mijn strijdmakkers; Remie, Bjorn en Jeroen en alle deelnemers.

Argelès sur Mer . Nijverdal

Zaterdag 27 september ‘08

De volgende etappe is een lange dag. Die begint met een autorit naar het vliegveld van Girona. Waarna een vertraging van uren volgt. Het afscheid in Rotterdam, waar ik al meteen onze routekaartjes mis. Gelukkig zijn Rob Keuben en Henk Rauw er nog. Met hun stap ik in de bus. Om vervolgens alleen de trein naar het Oosten te nemen. Daar in de trein besef ik dat het een helse prestaties was, dat we samen heel wat hebben beleeft. Dat het een meer dan  geslaagde reis,  organisatie was. Bij het station Ede-Wageningen is het echt over en uit. Waar is mijn auto? Hier had ik hem toch neergezet op dit braak liggend terrein, of was het aan de andere kant of. Ik kan mijn auto niet vinden en neem moe de trein naar huis. Laat die avond strand ik in Wierden, waar ik uit de laatste trein stap (de trein gaat niet verder). Ik besluit er dan maar een flinke looppas in te zetten, het is circa 9 km wandelen (met bepakking). Dat heb ik wel vaker gedaan. Nu niet zielig gaan doen, maar flink doorstappen. De laatste kilometer leg ik af met een vriendelijke conductrice (welkom thuis). Zij geeft aan wel vaker strandende treinreizigers op te pikken (in haar auto). Maar ik was wel heel ver gevorderd met mijn wandeling (geef ze aan). Ze zet me af voor mijn huis. Een paar dagen later hoor ik op het politiebureau dat mijn auto is weggesleept na een inbraak. De radio/CD speler met de CD van Alanis Morissette is gestolen (de zijruit ingeslagen).

2 december 2008

TPy 13 Planoles . Notre Dame du Coral '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Donderdag 25 september ‘08.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Vandaag nemen we afscheid van de Pyreneeën. Bij enkelen is de tank leeg, maar de wil om het te klaren volop aanwezig. De organisatie lijkt met de dag meer gespannen. Eigenlijk al vanaf de dag na de valpartij van Roger Salden. Voor de zoveelste keer raak ik bij een afdaling achterop. Ik denk dat ik mis zit en ga terug. Waarop ik de tweede groep tegen kom. Op weg naar Ribes de Freser sluit ik aan bij de snelle mannen. Na Pardines bedwingen we met zijn vieren de Collado Verde (1606m). In Camprodón is op een mooie locatie bij de rivier, met op de achtergrond een Romeinse boogbrug de lunchplek. Ik word gewezen op de fotogenieke winkelstraatjes, maar gun mij daar geen tijd voor. Want het ritme van de klassementsrijders heeft weinig speelruimte voor die ongein. In de loop van de dagen heb ik gemerkt dat ik bij de lunch beter niet al te veel kan eten, maar wel zoveel mogelijk mijn rugzakken (van het wielershirt) moet vullen met voedsel. Zodat ik makkelijker in hetzelfde tempo kan doorfietsen. Terwijl ik onderweg blijf eten. Waarschijnlijk was ik de enige zonder rugzak (de meesten hadden daarin een camelbag). Ik had twee bidons die telkens werden bijgevuld.

Kaart dag 13. Van linksonder naar rechts Pardines en verder naar Camprodón, dan schuin naar boven via Rocabruna vervolgens balon A.

We beginnen bij Rocabruna aan een zware ruwe klim, net alsof de bergen ons voor de laatste maal willen tarten. We gaan over smalle geitenpaden, langs boerenhoeven, door dorenstruiken. Klimmen over rotspartijen en nemen maar weer eens de bike op de nek, ondertussen de koeienvlaai en prikkels ontduikend. Zo bereiken we de Frans-Spaanse grens Coll de Vernadell, via een soort smokkelpad. Het is een GR wandelpad meer niet. Dan plotseling zijn we vanuit het niets bij de ermitage aangekomen. Voor ons zien we een soort vervallen klooster Notre Dame du Coral. Voldaan nemen we een koel blikje cola. Die minuten, dat moment (dat je aankomt) is steeds weer zo intens, maar even later weg. We kiezen een slaapplek en vinden dat op een soort berging, met daaronder plek voor anderen. Later die avond besluit ik de leeg gebleven ruimte in te nemen en zo slaap ik eindelijk eens heel lekker. Zonder dat ik direct bij het uitstappen bijna struikel over de spullen van mijn buurman. Beneden bekijk ik samen met Gerard Veerman de kapel van dit pelgrimsoord. Hij steekt, terwijl hij daar staat in zijn wielerkleding een kaarsje aan. Bij de avondmaaltijd is er weinig aandacht voor het terugkerende praatje van George, zelfde verhaal, andere etappe. De stemming slaat om, maar gelukkig komt het later weer goed. Wellicht hadden we iets meer aandacht voor de wijn. Die begon ons steeds beter te smaken. Wendy Veerman liet nog een fles aanrukken, op deze tocht moest gedronken worden. In onze gedachten waren we er al.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Afstand  60 km, hoogtemeters 1800.
29 november 2008

TPy 12 Refugi del Rebost . Planoles '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Woensdag 24 september ‘08.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

De mist is weg getrokken en het uitzicht is overweldigend. Hoewel we al op behoorlijke hoogte zijn beginnen we aan de klim naar de Coll de Pal (2100m). Dit maal heeft de vaste kopgroep gezelschap gekregen van Heiko Bonenkamp, zonder moeite heeft hij zich bij ons aangesloten. We fietsen over het asfalt, met zicht op een dal en een heuse wolk op ooghoogte. Daar moet ik even een foto van maken. Als ik de kopgroep erop heb staan, gaan ze door en komt de volgende groep al in beeld. We gaan nog samen op de kiek bij een hoogtebord. Daarna probeer ik tegen beter weten in geprikkeld door wat opmerkingen vanuit de tweede groep de mannen van het klassement bij te halen. De grote plaat gaat er op richting Coll de la Mola (1995m). Het asfalt gaat over in een onverhard pad en we gaan afdalen. Het duurt maar even dan suist de hele groep langs me heen. We komen uit bij de skipistes boven la Molina, waar we de kopgroep treffen. Met hun daal ik af naar het skidorp, waar we (het begint nu echt op een vakantie te lijken) koffie gaan drinken.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Na de Coll de Toses (1820m) bereiken we de lunchplek. Daar is er een extra uitdaging, de beklimming van een skihelling. Ik herinner mij een soortgelijke grasklim in Tsjechië (Špindlerův Mlýn), dat bleek geen eenvoudige zaak. Mijn klimcapaciteiten liggen meer in het ruigere ploeterwerk. Dit is voor atleten met souplesse, een snel been ritme. Eerst wat eten, de tank bijvullen. Heiko zien we alsmaar door klimmen tot het punt waarop we eigenlijk niet hadden verwacht. Daarna werd de klim alleen makkelijker, wij zijn onder de indruk. Niemand voelt zich geroepen om het te proberen. Ik besef dat dit het moment is voor de bolletjestrui, ontdoe me van alle ballast op mijn fiets. Dat mag niet baten, ik voel het meteen. Ik heb te lang stil gestaan, had het meteen bij aankomst moeten doen. Ik kom nog niet halverwege, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Kaart dag 12. van linksonder E9 naar boven Masella, via La Molina en Tosses naar links Planoles.

De overnachtinglocatie is in Planès Albergue Marista waar een pater de scepters zwaait. Dit betekent dat we ons moeten houden aan een aantal regels. Er is een zwembad zoals belooft, maar echt warm is het niet. En ik heb meer zin in hardlopen. Hoe kom ik ongezien weg? Zonder opmerking, “was het niet zwaar genoeg”. Ik loop naar het verderop gelegen dorp Planoles. Waar ik bij een huizenblok een vlakke weg ontdek. Daar doe ik wat rondjes op tempo. Bij terugkomst krijg ik inderdaad een opmerking(en), dat ik wat gemist heb. “Ja, dat gebeurt me wel vaker” (geef ik als antwoord).

Afstand  55 km, hoogtemeters 1300.
28 november 2008

TPy 11 Tuixent . Bagà (Refugi del Rebost) '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Dinsdag 23 september ‘08.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Het voelt die ochtend koud aan, helemaal droog houden we het niet. Onze kopgroep is versterkt met Rob Keuben en Henk Rauw. Normaal kregen we het wel warm tijdens de klim en in de loop van de dag. Nu niet, terwijl we de Coll de Mola (1865m) bedwingen. Het is kloten weer, de afdaling is stervenskoud. De paden glibberend glad en ik krijg koude vingers. Bij de afdaling hou ik krampachtig het stuur vast en voel me een beetje zielig. Als ik nu maar niet de aansluiting ga missen. De mist maakt het extra triest. “Bij het eerste beste dorpje ga ik koffie drinken, ze bekijken het maar” (denk ik). We gaan regelrecht naar het warme café. We hoeven niets te overleggen! In het dorpscentrum van Gósol treffen we de bus met de organisatie, maar we willen zo snel mogelijk naar binnen. Daar zitten wat mannen, heel rustig aan een tafeltje. Ze kijken even op en gebaren dat we de deur dicht moeten doen. Zo, even zitten (niet dat we moe zijn). Nee het is koud, zeg maar gerust heel koud. En daar is de hele groep het wel mee eens. We hebben alweer wat verdient, dus gebak! We warmen onze handen rondom het kopje warme koffie. Jeroen Bonenkamp steelt de show door tot driemaal toe een poging te doen om een tweede kop koffie te bestellen. De ober heeft overal oog voor, behalve voor hem. Wij hebben daar de grootste lol in en krijgen het van het lachen eindelijk weer warm.

Kaart dag 11. Van linksonder naar rechts Gósol, door Parc en naar linksonder Bagà, vervolgens omhoog balon A.

Door de aanhoudende mist, bleef het imposante uitzicht op de dominante berg ‘Pedraforca’ achterwege. (Paratge Natural d’ Interes Nacional del Massis del Pedraforca). Goed gestemd stappen we op de mountainbike. Het weer klaart iets op, waardoor we toch wel weer oog hebben voor het prachtige landschap, tijdens de klim op de Coll de Josa. Met hier en daar een vervallen boerderij of een eenzaam kerkje El Collel (1845m). Het laatste deel van de tocht vanaf Bagà is door een dicht bosgebied, met een zwaar onverhard pad (Parc Natural del Cadí-Moixeró). Met Remie van Himbergen klim ik mij een weg omhoog. Soms lijkt het of ik het contact met het achterwiel van Remie verlies, maar ik hervind me steeds met nieuwe verborgen krachten. Of zit Remie er een beetje doorheen? We ploeteren zo voort. Het achterwiel is nu wel wat verder weg, tot wanneer heb je nog aansluiting? Het punt is aangebroken dat we denken, we moeten er nu bijna zijn. Waarop we samen zij aan zij de resterende meters uitfietsen. Twee jonge honden (van het type dat de schapen opjaagt) verwelkomen ons. Het nachtverblijf Refugi del Rebost (1640m) ademt een sfeer uit die precies past bij deze avontuurlijke tocht. Een uit zwerfkeien opgetrokken gebouw, met leuke houten luikjes en kleurtjes. Op een heuvel beschermt door bijpassend keienmuurtje. Binnen hangt een blokhutachtige sfeer. In de slaapvertrekken staan gigantische robuuste stapelbedden, drie hoog tot aan het plafond. Met naast elkaar ruimte voor een groot gezin. Toch heb ik die nacht niet het gevoel dat ik meer ruimte heb dan anders. Maar van de (luidruchtige) nachten heb ik weinig mee gekregen, dat is het voordeel als je overdag grote inspanningen levert.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

www.refugirebost.cat/hola-cat.html

Afstand  65 km, hoogtemeters 2300.
27 november 2008

TPy 10 Sant Joan de L`Erm . Tuixén '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Maandag 22 september ‘08.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Eindelijk een vakantie-etappe. We fietsen door een uitgestrekt langlaufgebied over de Colls de Leix, de Llac en del Canto. In Noves de Segre laten we ons verwennen door drie Duitse dames  van `La Barca`. Zij hadden ons verwacht en zijn druk in de weer geweest om het lekkerste gebak klaar te maken. Daar nemen we uitgebreid de tijd voor, een tweede stuk zou best wel smaken. Binnen in de sfeervolle Bar, is het gründlich schoon en kraakhelder, bijna on-Spaans fris.

Fotoarchief © 2008GuntervanRompaey.

Het is niet zo heel ver naar Tuixén. Als we; Jeroen Bonenkamp, Remie van Himbergen, Bjorn Hazenberg en ik een beetje flink door fietsen zijn we er zo. Wederom een (korte steile) Coll d’ Arnat, met een lange afdaling. Omdat we lekker over de paden blazen verzuimen we aan te doen bij de lunchplek in Sorribes. Onze magen zitten nog vol. Vroeg in de middag komen we aan bij de albergue 'Can Cortina' en nemen plaats op het terras. Het is een authentiek plaatsje, met smalle doorgangen en schilderachtige huisjes. Ik verken het dorp en ben daar even zoet mee. Bij een eetgelegenheid doe ik een stap naar binnen. Daar tref ik een gemoedelijk huiselijke sfeer en het ruikt uitnodigend. Bij terugkomst attendeer ik de jongens daarop. Waarna we besluiten om daar wat te nuttigen. Binnen treffen we een moderne keuken en een trendy inrichting. We bestellen natuurlijk cola en voor elk een dubbele hamburger. Glunderend kijken we elkaar aan. Lekker genieten, tussen de plaatselijke bevolking, bijna knus.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

George Gussenhoven toont zich wat bezorgd omdat wij niet op de lunchplek verschenen. Kregen we dan geen hongerklop en waar hebben we dan gegeten? Echt veel gedaan heb ik vandaag niet waarop ik besluit te gaan hardlopen. Gewoon voor het gevoel. De trail afdaling gaat lekker. Ik wil een beetje rondcirkelen om het dorp, maar eindig bij een riviertje. Dan maar oversteken en klimmen. Het pad is ruw en smal, de struiken zijn hoog en groeien gedeeltelijk over het pad. Ik slinger me een weg naar boven, met zicht op het dorp. Plots hoor en zie ik in een flits uit het struikgewas een zwart everzwijn mijn pad kruisen. Even schrik ik daarvan en bedenk dat het zwijn waarschijnlijk net zo geschrokken is. Ik loop wat onzeker verder. Het pad eindigt bij prikkeldraad met daar achter een weiland. Ik zoek een weg, maar keer toch terug. Dan het asfalt maar volgen. Aan de andere kant kom ik het dorp binnen. Het begint al te schemeren, waarop ik als afsluiter wat korte tempo´s doe. Ondertussen is het begonnen te miezeren. Voldaan keer ik terug naar onze basis.

Afstand 70 km, hoogtemeters 1700.
25 november 2008

Kaart dag 10. Van linksboven Sant Joan de L 'Erm naar onder via Castellar de Tost. vervolgens rechtsonder Tuixen.

TPy 9 Central de Capdella . Sant Joan de L`Erm '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Zondag 21 september ‘08.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Deze tocht werd aangekondigd als ‘Koninginnenrit’. Daarom neem ik wat extra proviand mee. Thuis had ik gekeken welk soort voeding ik kon meenemen voor deze uitdaging. Twee euro neertellen voor een simpel reepje vond ik wat te veel van het goede. Blijken sommigen hier hele dozen bij zich te hebben van die krachtreepjes. En complete potten met sportpoeder. Dat heb ik al in jaren niet meer gezien. Dus alles wat de organisatie aanbied gaat mee, met uitzondering van die overrijpe bananen.

Vrijwel direct na de start klimmen we fel omhoog naar 2200 meter. De onverharde klim slingert zich een weg naar boven, met prachtige ver en dieptezichten. Terwijl ik wat foto`s maak, is de kopgroep gevlogen. Met de tweede groep fietsen we verder door het ‘Parc Nacional Aigüestortes i Estany de Sant Maurici’. Op de Coll de Portella hergroeperen we en blijven dan ruim 20 km op hoogte. Waar we richting Super Espot fietsen door een landschap wat bevolkt wordt door hele kuddes; koeien, paarden en honderden schapen. Om dat goed beeldvullend te fotograferen neem ik even de tijd. Waarop ik daarna weer lekker flink moet doortrappen om niet in de derde groep te belanden. De schimmen die ik `s morgens in het vizier had bleek niet de kopgroep, maar een stel Spaanse mountainbikers. Die heel wat beter gekleed dan ons hier genieten van hun zondag. Als ik voor de tweede maal solo op jacht ga naar die groep passeer ik ze als ze stil staan. Bij een huisje nemen we tijd voor wat eten en kunnen ons opmaken voor de heftige afdaling (Noguera Pallaresa).

Foto © 2008HenkRauw.

Ik sluit netjes achteraan, de koplopers waren toch al lang gevlogen. Als in een skiafdaling gaan we omlaag, of leek dat maar zo en had ik in de loop van de week mijzelf een andere manier aangeleerd. Het ging wel lekker en ik hield de groep steeds in zicht, met voldoende afstand om te anticiperen. In de berm zie ik plots Roger Salden zitten met een ernstige van pijn vertrokken gezicht. Hij wordt ondersteund door Henk Rauw en Stefan Soudant. Salden is net zwaar onderuit gegaan. De rest wacht bij een volgende bocht er is al contact met de organisatie. Via een passant met een Quad komt Roger van de berg. De Spanjaard brengt hem naar zijn huis. Salden heeft ontzettende pijn, maar is wel bij positieven. Ik probeer de vrouw des huizes wat te kalmer, ze is onnodig druk. Als Henk iets hoort ga ik buiten kijken en hou daar de voorbij rijdende ambulance aan. Even later arriveren George Gussenhoven en Ad Punt. Voor mij het moment om de tocht te vervolgen. Henk vraagt of ik de weg weet, waarop ik ja zeg. Ik ben in mijn hoofd bij Roger, ben behoorlijk geschrokken. Als ik afdaal en het dorp uit fiets, vraag ik me intussen af waar ik eigenlijk heen moet. Ik had al in geen uren meer op die kaartjes gekeken, waar ben ik? Waar zijn de anderen? Onder bij de rivier, daar moet de lunchplek zijn. Dat blijken 5 vlakke kilometers waarop ik de racestand inzet.

Kaart dag 9. Van middenlinks naar boven door Parc. Via Espot schuin naar onderen Llavorsi vervolgens rechtsonder.

Als ik aankom in Llavorsi maakt de tweede groep al aanstalten om te vertrekken. Waarop ik in record tempo wat naar binnen prop en mijn bidons vul, wat reepjes in mijn achterzakken en ik kan. We klimmen lichtjes via een asfalt weg en de hitte is weer behoorlijk. Net als mijn hartslag. Ik kan mijn draai niet vinden in deze groep en krijg gezelschap van Christiaan Looij. Met hem gaat het enigszins met de rem erop naar boven, langs het kapelletje. Gaande weg heb ik steeds meer het gevoel dat ik hem moet meesleuren. Vooral als we wat beginnen te twijfelen over de juiste route. Ik heb geen zin om me weer te laten afzakken in de groep en motiveer Christiaan, dat we op de goede weg zitten en. Ondertussen hoop ik dat dit zo is en fiets gestaag door. Zodat Christiaan volgt en niet steeds bij elke afslag gaat redeneren. Als we bijna het bosperceel uit zijn komt de groep ons alsnog achterop, terwijl we de ruïne van Sant Joan de I’Erm Vell passeren. Ik vraag Marcel Rinia hoe ze gereden zijn, maar hij kan er haast geen woord uitkrijgen. Daarop fiets ik naar de voorsten; Nicolaas Bessels en Hester van Griethuizen die net zijn begonnen aan de eindversnelling. Met een voldaan gevoel, na een lange vreemde tocht komen we binnen. Op de parkachtige locatie bleek vandaag een mountainbike wedstrijd. Na een dag als deze hebben we wel een goed bed verdiend, maar het is een slaapzaal met matrassen op de grond. Er is wat binnensmonds gemompel en al snel de acceptatie want er zijn wel ergere dingen. Roger heeft naast vele schaafwonden, twee ribben gebroken. Wendy Veerman onze meefietsende verpleegkundige kan voor het eerste echt serieus haar taak uitvoeren. Waar ze de voorgaande dagen kon volstaan met wat wonderpilletjes, een verbandje of even aandacht voor de ‘patiënt’.

Afstand 94 km, hoogtemeters 2500.
5 november 2008

7evenheuvelen '08

www.zevenheuvelenloop.nl/

16 november '08

De 7heuvelenloop is in vele opzichten een voorloper, met aandacht voor details. Zo hebben zij al jarenlang een eerlijke manier voor ‘genodigde’ lopers. Naast de toplopers (geïnviteerde) is er voor de subtoppers een limiettijd vastgesteld per categorie. Achteraf had ik in de categorie M35 wel een paar keer in aanmerking gekomen voor een bevoorrechte positie. Met mijn halve marathon tijd (1.15.08) voldoe ik net aan de gevraagde limiet. Het blijkt dat mijn streeftijden (M40) en de limiettijden grote overeenkomsten vertonen. En eigenlijk krijg ik van de Zevenheuvelenloop zo een stukje erkenning.

Limiettijden potentiële prijswinnaars

Cat. Mannen	15km	10km	10EM	20km	1/2 mar.
Senioren	51.00	33.10	55.00	1.09.10	1.13.00
M 35	51.30	33.30	55.30	1.09.50	1.13.40
M 40	52.30	34.10	56.30	1.11.10	1.15.10
M 45	54.00	35.00	58.00	1.13.00	1.17.30
M 50	56.00	36.30	60.20	1.16.00	1.20.20
M 55	57.00	37.10	61.20	1.17.10	1.21.40
M 60	62.00	40.20	66.40	1.23.50	1.28.50
M 65	67.00	43.20	72.10	1.30.40	1.35.40
Vrouwen	15km	10km	10EM	20km	1/2 mar.
Senioren	61.00	39.30	65.40	1.22.40	1.27.40
V 35	62.00	40.20	66.40	1.23.50	1.28.50
V 40	62.00	40.20	66.40	1.23.50	1.28.50
V 45	65.00	42.00	70.00	1.28.10	1.33.20
V 50	66.00	42.40	71.00	1.29.30	1.34.50
V 55	71.00	46.30	77.30	1.36.40	1.42.10
V 60	75.00	48.50	80.50	1.41.40	1.47.40

Vanuit alle windstreken gaat het met de trein naar Nijmegen. In Deventer blijkt onze wedstrijdteam gegroeid naar vijf man. Peter Bruinsma die herstellende is van zijn reeks wedstrijden, gaat mee zonder pretenties. Ruud Blikman hoewel goed op dreef, wat onzeker op deze afstand. En de masters Fred Sluys en Bertil Krukkert die sterk liepen op de Lemelerberg. Ik overzie het en gok op een hoge 52. In eerste instantie ben ik de minste van het gezelschap, maar was ik vorig week niet voor Ruud? Hoewel Blikman was wel sterk op de DHHL en voor Sluys. Ik ben nu duidelijk, na meer training sterker dus waarom zou ik Fred niet kunnen pakken en. Het zou wel mooi zijn als we misschien samen kunnen lopen, dan kan Peter optreden als haas. In de trein komen we even terug op die gewilde startpositie in het rode vak. Er blijken wel wat mogelijkheden open als je niet heb voldaan aan de gestelde eis.

Het komt me allemaal heel vertrouwd voor, twintig jaar geleden (54.09) stond ik hier al aan de start. Nu voor de 11de keer! Voor Ruud is het zijn debuut. Dan mag je blij zijn als je mee kunt in het spoor van de veteranen. We lopen gezamenlijk in. Fred en Bertil haken af en ik doe dat ook. Nu concentreren op die wedstrijd geen geneuzel. Bij een grote wedstrijd als deze heb je meer tijd nodig en moet je eerder bij de start zijn dan normaal. Leon Sanderman en Jan Paalman zijn wel heel op tijd al richting start. In de ruimte van de Stadsschouwburg tref ik Willem de Vos. Die vol enthousiasme verteld over zijn nieuwe aanwinst en loopdoelen. Als ik bij het vak achter de toppers aankom is het daar rustig. Peter is in gesprek met een grijze krullenbol, het blijkt Marti ten Kate. Adri Deemter staat zoals Peter eerder zij met zijn neus in de hekken, komisch. Even tijd voor wat hilariteit en dan is het dringen en zorgen dat je jou plek behoud. Twee wijsneuzen willen er langs, waarom vraag ik. Ze zijn haas van iemand. Ik geef ze iets ruimte, maar langs Bruinsma komen ze niet. We grappen dat we meegaan met Tufa, een kleine donkere opdonder. Ik kijk of ik Ilse Pol ergens zie. Dan gaan we, voetje voor voetje, hoe komt het dat er trimmers voor ons staan? Ik struikel bijna over een dame die, nou ja laat maar. Ik ken dit, gewoon rustig meegaan met de stroom, afwachten en dan ben je vanzelf uit de drukte en kunnen we door. Voorbij Marti, langs de vluchtheuvel. Aansluiten bij het veld. Uit het achterveld komt een groene flits, het is Caimin Stevens. Fred zie ik duidelijk in het licht blauw, Peter al wat verder weg. Ruud in mijn greep, waar is Bertil? O, daar in het donkere shirt. Gestaagd doorlopen, die heuvel zal de verhoudingen onderling prijs geven. Zo kan ik aansluiten bij Bertil, we zitten rond de 3.30 per kilometer, dat is mijn tempo als ik in vorm ben. In ongeveer 17.30 wil ik doorkomen. Ik trek er een beetje aan, maar toch geeft de klok 17.40 aan. Niets aan de hand.

Ruud begint te wankelen, heeft geen aansluiting meer. We vangen hem op. Ik trek bewust niet door, maar blijf naast hem lopen. Om Ruud de kans te geven om aan te sluiten. Fred en Adri beide M45 zijn in ons gezichtsveld. Kansen afwachten. Ik voel dat er wat komt, dat we zo worden opgeslokt. Ik ga mee, wat doen Bertil en Ruud? Nu krijgen we die scherpe bocht naar links, daar staat altijd veel publiek, het 7 km punt? Opletten, want direct daarna is een raar klimmetje en begint eigenlijk de wedstrijd. In een moment sluit ik aan bij iets in het oranje. Mijn blik is vooruit gericht. We komen aan bij het groepje met Fred en duiken naar beneden, waar ik de situatie in een seconde overzie. Hard die berg afdalen is niet zo verstandig, want er doemt zich een pittig heuveltje voor ons op. Ik ga in mijn eigen tempo omlaag, maar blijf uit de greep van Fred. Als een klein mannetje berg op, pittig over mij heen komt, sluit ik aan. Ik ga niet wachten op mijn concurrenten masters. Het is nu een beetje ieder voor zich. Atleten klampen aan en anderen waaien eraf, om toch weer een poging te wagen. Tien kilometer in 35.10.

Is dat niet één van de meisje Panhuysen, daar moet ik voor kunnen eindigen? Dit is wel het zwaarste stuk. Waarom loop ik nu alleen? Zien dat ik weer aansluiting krijg. Is dat niet Ilse Pol. Hup Jeroen, zegt een onbekende dame (O ja, dat staat op mijn startnummer). Blijf geconcentreerd, oké aansluiten bij Frans. Daar zie ik Chris Henet. We zijn begonnen aan het laatste stuk downhill, maar ergens was er nog een stukje tegen de heuvel op. Heb ik dat gemist of niet ervaren bij eerdere edities? Nog een jump, een persoonlijk jaarrecord is mogelijk. Kort voor ons zit een hele groep, maar we kunnen het gat niet dichten. Waar is Bertil? Chris is nu heel dichtbij. We lopen al langs de dranghekken, het aftellen begint. Nog 500 meter. Ik kan mijn aanval niet volhouden, ze pakken me terug. Nou ja, als het maar geen Atleticsmannen zijn. Binnen, daar staat Ilse Pol. Mijn horloge geeft 52.40 aan. Ben super tevreden dat ik voor Fred en Bertil ben en ongezien voor Adri Deemter.

Enkele uitslagen
15 km KNAU wedstrijd
1. Ayele Abshiro Ethiopië 42.17 (14.10, 28.14)
2. Isaac Kiprop Uganda 42.19 (14.09, 28.12)
3. Kenenisa Bekele Ethiopië 43.42 (14.12, 27.57)
5. Dennis Licht Phanos 44.07 (14.57, 29.35)
7. Stefano Baldini Italië 44.09 (14.57, 29.36)
32. Thijs Feuth Leiden Atletiek 48.27 (16.21, 32.29)
39. Gerrit Jan Kastenberg Seven Hills 49.23 (16.35, 32.59)
44. Leon Sanderman AV Rijssen 49.38 (16.32, 33.10)
63. Casper Koelma MPM 50.39 (16.49, 33.49)
66. Caimin Stevens TION 51.00 (16.41, 33.56)
72. Miranda Boonstra Nijmegen Atletiek 51.19 (17.05, 34.13)
74. Jan Paalman AV Rijssen 51.24 (17.20, 34.30)
90. Peter Bruinsma Atletics 52.11 (17.19, 34.45)
104. Ilse Pol Running 2000 52.31 (17.16, 34.54)
108. Jeroen Machielsen Atletics 52.39 (17.46, 35.14)
109. Chris Henet Ciko ’66 52.39 (17.22, 35.00)
110. Bertil Krukkert Atletics 52.46 (17.44, 35.18)
124. Fred Sluijs Atletics 53.23 (17.36.35.19)
125. Ruud Blikman Atletics 53.27 (17.38, 35.36)
128. Adri Deemter Spurt ’88 53.34 (17.38, 35.36)
146. Johan Kats Daventria 54.14 (18.05, 36.08) 

G/O Crosscomp '08.'09 Cialfo Epe

2de cross Gelders . Overijsselse Crosscompetitie ‘08 . ‘09

www.avcialfo.nl

Fotoarchief: © 2009sprengenbergrunner.  

8 november ‘08

  

Op één of andere manier had ik het verkeerde adres genoteerd, dat van de atletiekbaan. Nu stond ik een kwartier voor aanvang, bij het parkeerterrein van de atletiekvereniging te Epe. Volgens een man die ik aansprak, was ik al de derde die op zoek was. In het centrum stond ik wat te turen, met het idee om links af te slaan. Waarna ik een persoon (in een auto, op die weg) zie gebaren en wijzen dat ik rechts moet. Hoezo, moet ik rechts? Ken ik hun, hoe weten zij dat ik de weg kwijt ben? Het bleek een eenrichtingsweg. Even later vraag ik de weg aan een man die bezig is in de tuin. Nog tien minuten.

Ik kom aan bij het bos, waar het moet zijn, maar van welke kant kom ik bij de startlocatie? Ik gok en sla een zandweg in, tot ik eindig bij een slagboom en daar zie ik een paar honderd meter verderop een parcoursvrijwilliger. Ik ren er heen. Ja ren, rennen doe je als je te laat komt. Of als je weinig weet van hardlopen. Of als je vrouw bent, die het voor de gezelligheid en de lijn doet.  Of als je sportverslaggever bent, maar het niet jou sport is. Met mijn sporttas ren ik dus naar die vrijwilliger. “Waar is de start”? Ondertussen komen er atleten langs, junioren zie ik, die bezig zijn met hun wedstrijd (Als ik ze volg kom ik er vanzelf). Ik sluit aan, maar heb haast dus haal ze in. In de verte zie ik de startlocatie en neem daarop de kortste weg, dwars door het bos. Nog drie minuten! Het startnummer heb ik in een recordtempo in ontvangst kunnen nemen (voorinschrijving). Oldehinkel die daar staat vraag ik (met lichte paniek) of hij mijn startnummer wil opspelden? Hij is goede hardloper bij de M50 en overziet meteen de situatie. Ik kleed me om in een rap tempo, direct naast die inschrijfcaravan en neem een slok water. Klaar, naar de start, nog minder dan een minuut!

Neem van mij maar aan, dat je zo heel anders achter het lint staat en het een compleet andere beleving is. Het is een soort van Survival, die begon vanaf het moment dat ik daar hulpeloos stond op die parkeerplaats. Terug kijkend zie ik het positieve van die tijdnood, er was geen moment om me druk te maken over de wedstrijd, over de concurrentie. Ik streed al voor de wedstrijd. Ruud Blikman groette me in de laatste tien, twintig seconden voor de start. En Michel Kerkdijk zag ik ook, hij moedigde me elke ronde aan (dat hij eerste was geworden op de middenafstand, dat had ik thuis pas door). Hoe de wedstrijd precies is verlopen? De eerste kilometers leken alsof ik door ging met dat rennen, dat ik immer nog niet op de locatie gearriveerd was. Ergens kwam het gevoel terug en liep ik inderdaad mee in deze wedstrijd, maar mijn gevoel zat te zoeken. Het parcours was afwisselend, met elke ronde een zware klim. Eigenlijk wel een beetje mijn parcours. Gaande weg zag ik Jan Grashuis, had ik me niet voor genomen om die te pakken de volgende cross? Dat was nu. Op de laatste kilometer voel ik dat er van alles opkomt rukken uit de achtergrond, waarop ik vol doortrek. Want ook zonder plan, of kennis over mijn concurrentie, weet ik ten alle tijden dat de atleten die de hele wedstrijd achter mij liepen niet alsnog voorbij moeten komen. Het is voldoende en zo zie ik wie achter mij mee deden. Op de uitgeprinte uitslagenlijst kijk ik een aantal malen goed wat er nu staat bij de M40. Het is een vreemde gewaarwording, dat het lichaam daar draaft terwijl de geest er achteraan komt. Albert Oldehinkel en Michel Kerkdijk bedankt!

 

Uitslagen Atletiek Unie cross Epe,

Heren sen
9 km

1. Wilbert van Vliet Seven Hills Running 29.58

2. Koen Vossers Argo 31.25

3. Imo Muller AAC 31.43

6. Ruud Blikman Atletics  33.39

M35
1. Jan Grashuis Veluwe 32.32

2. Jan van Ommen Cialfo 33.10

M40
1. Jeroen Machielsen Atletics 32.55

2. Tonnie Stouten Veluwe 32.59

3. Maurice Winterman Veluwe 33.08

www.regioijsseldelta.nl/