dinsdag 25 maart 2008

Hoge Lage Toren '08

Oldenzaal – Enschede 15 km
24 maart 2008



Vanaf begin jaren negentig heb ik wisselend aan deze KNAU wedstrijd meegedaan. De loop heeft een bijzonder karakter doordat je van de Hoge Toren (De Plechelmuskerk in Oldenzaal) naar de Lage Toren (het verzonken torentje op de campus van de Universiteit Twente) loopt. Op tweede paasdag open ik nieuwsgierig `s ochtends de gordijnen, sneeuw! Bah, gladde ondergrond, dus minder grip, weg kansen op een snelle tijd. Zo kan ik het wel vergeten om drie keer 17 rond te lopen. Met als doel een aanval op het clubrecord M40 (51.20). 3.24 p/km eventueel 3.25 hmm dat is wel snel! Mijn linkerkuit voelt wat ongemakkelijk, een lichte pijn of hoort dat erbij als je in vormt bent/komt. Ik voel me een beetje als een kleuter die zeurt als hij iets moet doen, waarbij het duidelijk is dat het niet gemakkelijk zal gaan. Waarom moet ik zo hard lopen en pijn lijden? Het is dat ik me heb voor ingeschreven anders.

Het is geur weer, de auto`s rijden langzaam richting Rijssen, het sneeuwt. Hoe dichter ik in de buurt komt van de UT hoe mooier het weer. Er staan drie bussen klaar ik pak de voorste, een minuut later rijden we richting Oldenzaal. Er gaat van alles door mijn hoofd, wat vreemd dat iemand dat bedacht heeft van die bussen. Stel je voor dat je per ongeluk in de bus stapt bij de hockeydames en ergens wordt gedropt. In Oldenzaal vult de gymzaal zich langzaam met hardlopers. In een onder ons je met Peter Bruinsma merkt Peter op dat het veteranenveld haast sterker is dan dat van de senioren. Rond kijkend zie ik inderdaad heel de regionale Twentse veteranen top. Ik ben klaar voor de strijd met Eric Borg en de onpeilbare André Oude Elferink (heb ik die ooit wel eens verslaan?). Het zonnetje is door gebroken, de sneeuw zo goed als verdwenen. Een atleet opzij van mij schuift weg. Ik neem die plaats in en kom zo naast Michiel Snuverink en Peter te staan. Peter wenst mij succes. Ik sta op scherp, heb alleen maar oog voor het startschot. Ik loop op kop, ik loop op kop!! Genieten van die eerste meters. Casper Koelma komt langszij de rest volgt. Na de bocht vormt zich al een kopgroep met Casper, Michiel, Peter en loop ik daar nu echt bij? Als we de weg oversteken lijkt het of de politie daar net is gearriveerd en de boel niet onder controle heeft. Casper zet aan, er is geen reactie. Ik loop op hangen en wurgen mee. Vraag me af waarom ik hier loop zo ver voor de veteranen. Mijn motivatie heb ik uit een ongebruikelijke bron gehaald de wedstrijdverslagen van de jonge hond die voor mij loopt. Dat krachtige groene mannetje met die merkwaardige zwaai van zijn Linkerbeen. Het voelt ontzettend goed dat ik hier mee loop in de kopgroep. Bij vier kilometer begin ik al te hijgen en kreunen, zit nu al aan mijn grens. Achteraf bleek daar de strijd beslist. Het moment waar Peter zat te twijfelen of hij zou aanpikken bij Casper of niet. Dat was voor mij bijna het einde. Op de vijf kilometer klok ik 16.22 wouhh! Een heuveltje in het parcours zet me op scherp (de anderen hebben het ook zwaar). Nu blijft het na die heuvel zwaar en begin ik het gevoel te krijgen of het draadje knapt. Toch kan ik snel weer aanpikken, ook doordat ik heb vernomen dat Peter vorige week (CPC) op de eerste vijf het verschil had gemaakt en daarna bijna op hetzelfde tempo als mij bleef lopen.



Bij het stukje onverharde ondergrond lijkt Michiel het wat zwaar te hebben. Hij heeft versterking gekregen van een meefietsende jongedame/coach/psychologe. Peter vindt dat maar zo zo. Ik kan het wel waarderen, het werkt bij mij ook. Het leidt me af van de pijn, ik heb de mentale kracht om het op mezelf te betrekken. Eigenlijk zit ik in een zetel, met voor me een haas in een gelijkmatig tempo en achter mij Michiel. Niet dat ik dacht hem te verslaan, maar zijn pas is nogal moeilijk te volgen. En die van Peter ken ik door en door, daar kan ik bijna blind achteraan lopen. Dat midden stuk over dat strakke asfalt ging me makkelijk af, had zelfs tijd om met de dame te praten. Op de achtergrond is Bert Kelder bezig met een eenzame strijd. Waar blijft Borg toch en Oude Elferink, in een schim zie ik soms wat achter ons. Ze blijft maar kletsen, nu belooft ze onze warme thee en mijn ouders staan bij de start. We zijn het tien kilometerpunt voorbij. Ik loop onder mijn schema. Ik ga een clubrecord lopen! Ik voel me super. Steeds meer krijg ik echt het gevoel dat Peter mijn haas is, hoewel om mij uit de wind te houden had hij wel iets meer naar rechts kunnen gaan. Ik spreek hem daar niet op aan om hem niet uit zijn /onze kandans te halen, het gaat prima en dat voel ik ook echt op dat moment en dat is genieten in meervoud. Als die categorieën nu niet hadden bestaan, had ik dan aangezet om te strijden voor die tweede plek? Hoelang is het al geleden dat ik in een KNAU-wedstrijd mee streed met de eerste drie? Ik besef dat ik ga winnen bij de veteranen, meer hoef ik niet. Nu begint het toch weer moeilijk te worden, de bochtjes kosten me veel moeite. Gelukkig krijg ik bij elke bocht aanwijzingen van de ‘coach’. Nog een paar kilometer zegt ze, de bordjes aan de kant tellen af. We komen het terrein op van de UT, nu wat slingeren, dan dat rechte stuk en ten slotte een halve ronde op de atletiekbaan. Michiel begint aan te dringen, ik laat het gebeuren, Peter past. Michiel loopt weg van ons, het is nauwelijks een versnelling. Peter zet iets aan, voor de zekerheid. In gedachten zeg ik bedankt en maak me op voor het laatste stuk, maar daar om de hoek blijkt al de finish. Ik ben dik tevreden, schud handen met de atleten voor me, maar al snel komt het besef dat er iets niet klopt. Die tijd van 50.06 kan ik niet echt thuis brengen, dat is wel heel snel. De afstand is tekort, shit in het kwadraat!! Geen clubrecord en het besef dat kansen daarvoor zich niet zo snel weer voor zullen doen. Toch blijf ik eerste, het ging uitmuntend. Uitlopen met Peter, nog even terugkijken. Dat was waar ook Goede Vrijdag was opeens een vrije dag. En het gesprek met de mogelijke sponsor liep prima, dat is zo goed als binnen. Ik liep bij wijze van spreken al in dat tenue. Neem plaats op het hoogste podium, met naast me die andere toppers: Eric Borg en André Oude Elferink.

Met dank aan Peter Bruinsma, Michiel Snuverink en de psychologe (Marlin Nijhof).


 
Uitslagen WBO Domijn HLT 15 km
1. Casper Koelma MPM 49.38
2. Michiel Snuverink TION 49.58
3. Peter Bruinsma Atletics 50.03
4. Jeroen Machielsen Atletics 50.05 M40 1ste

5. Bert Kelder AV Twenterand 50.19
6. Caimin Stevens Iphitos 50.31
7. Andere Oude Elferink Denekamp 50.32 M40
8. Erik Borg MPM 51.14 M40
9. Edwin Veenstra TION 51.46 M40
10. Alex Stienstra LAAC 52.15 M45 1ste
Dames
1. Klara Davina LAAC 59.49
2. Karin Klamer LAAC 1.00.47
3. Bianca Damme MPM 1.02.18
Onderstaand bericht kreeg ik n.a.v. mijn vraag omtrent de lengte van het parcours:

Beste Jeroen,
De afstand is gewoon 15 km. We hebben geen officiële parcoursmeting laten doen dus op de exacte meter nauwkeurig is het niet. De meting is gedaan met verschillende (goede) fietscomputers die steeds hetzelfde resultaat aangaven. Vroeger toen we nog op de atletiekbaan finishten was het parcours dus te lang. Veel mensen lopen een goede tijd tijdens de HLT mogelijk komt dit mede doordat het een dalend parcours is.
Ik hoop dat u hier iets aan heeft.
met vriendelijke groet,
Wout Pel organisatie HLT 2008

Maar goed eigenlijk wist ik al dat dit van punt tot punt (dalend) parcours niet in aanmerking komt voor een clubrecord, want het voldoet daarmee niet aan de KNAU (IAAF) eisen.

zondag 16 maart 2008

CPC NK Denhaag '08

Fortis City Pier City Loop NK Halve marathon

15 maart 2008

Waar ik precies de eer aan te danken heb weet ik niet. Wederom uitgenodigd voor deze topwedstrijd! Dacht dat het vorige jaar om een foutje ging. Blijkbaar zit mijn naam ergens in een malle molen van loopwedstrijden. Het begint gewoon te worden. Zodat je je verbaasd als er betaald moet worden bij een lullig trimloopje bij je eigen cluppie. Mijn startnummer is bijna exact gelijk aan 2007. Het grote verschil is dat ik vorig jaar ging voor een haalbaar doel, het lopen van een clubrecord in mijn categorie. Nu ik dat record heb, mis ik een extra uitdaging. Of ligt de lat te hoog om onder de 1.15.08 te gaan lopen? Hoewel, bleek achteraf niet dat het parcours van de CPC toch meer kansen bood om een snelle tijd in vergelijking met het parcours van Enschede?

Als de wedstrijd nadert komt mede door mijn wedstrijdmaatjes de motivatie. Martijn van Goor sprak me direct na zijn gewonnen 5 km tijdens de Oadcross in Markelo aan. Hij vroeg of ik naar Denhaag ging en dat we dan samen zou kunnen lopen. Zonder aarzeling zeg ik dat ik ga voor een 1.15 hoog (waar komt die zekerheid vandaan). Ik voelde me vereerd, Martijn hoopt op tijden die ik al heb gelopen. Het geeft een goed gevoel, als veteraan doe ik nog wel mee. Later sprak Jan Paalman (junior) mij aan of ik de Halve van Enschede ging lopen. In de loop van de week herzie ik mijn plan. Ik ga proberen om onder het huidige clubrecord te duiken ( 3.33 minuut per kilometer). Met een graadje of 12 en 65 kilo schoon, moet het kunnen. Met Leon Sanderman reis ik af naar Denhaag. We komen ruim op tijd aan bij het Malieveld. We zoeken de Like 2 Run tent op (direct bij de finish op het Lange Voorhout) waar wij als genodigden ons kunnen omkleden, alleen lijkt niemand van de vrijwilligers op de hoogte. Samen met een groepje o.l.v. Gerrit Voortman lopen we naar de startlocatie aan de Herengracht. We hebben tijd zat want ons vak, meteen achter de toppers is zo goed als leeg. Toch sta ik even later al om 14.15 uur in het startvak voor een goede positie. Ik vraag me af waar Leon Sanderman en Peter Bruinsma toch blijven (hoe later aan de start hoe sneller de loper). Met een paar minuten te gaan komen die vanaf de voorzijde, we kunnen weg.



Helaas de start wordt uitgesteld. Ik wacht achter Geerdink rustig af, al met al duurt het wel een kwartier omdat ze het parcours niet konden vrijgeven. Gelukkig is de temperatuur aangenaam en zijn onze spieren niet al te veel afgekoeld, zeker omdat we nogal op elkaar gedrukt staan. Als dan eindelijk het startschot klinkt wil iedereen snel weg, dus veel duw en trek werk. Ik start redelijk goed, maar zo hard als de klok aangaf op de eerste kilometer liep ik niet. Er blijkt iets met de tijdregistratie te zijn. Dus komt het eigen klokje van pas, met kilometers rond de 3.30. Als ik Nadja Wijenberg voor me zie besluit ik om me daar bij aan te sluiten, loopt zij niet onder de 1.15? Even later komt er een motor met cameraman naast rijden, Nadja is de eerste Nederlandse. Dit blijkt wel ongeveer het juiste tempo te zijn. Een enkeling haalt me in. Daphne Panhuysen sluit aan en dat kleine mannetje wat zo onrustig loopt blijkt de persoonlijke haas te zijn van Nadja. De haas trekt flink door en ik verleg mijn versier naar Daphne met voorloper Arthur Schramade. We lopen in een gelijkmatig tempo van net iets onder mijn streeftijd en komen rond 17.39 door op de vijf (6 seconden te snel). Als Niels Staring bijna op hetzelfde punt als vorig jaar in een oranje shirt langs komt sluit ik aan. Hij loost me naar het groepje voor ons. Ik zie daar Geerdink lopen en hou dat aan als richtpunt, maar ik ga er makkelijk overheen en vind aansluiting bij een groepje.



Op de Laan van Meerervoort kan ik goed in me ritme komen en verbaas ik me er over dat er uit de achtergrond een klein groepje aankomt. Daar sluit ik me bij aan, het blijkt de derde dame Ragnhild Kvarberg (Noorwegen Europese topper 1500 m) in de wedstrijd te zijn met haas en enkele meelopers. Simon Vroemen komt rustig voorbij lopen met een trainingsmaat. Het tempo wat ik nu heb is wel het hoogst haalbare, vanaf dat moment werd ik niet meer ingehaald. Ik haal alleen maar atleten in. Bij het tien kilometer punt spreekt Gerrit Voortman die daar als begeleider van Lamko Hulzebos fietst me aan. Ik vraag waar Martijn van Goor loopt, die blijkt iets voor me te lopen. Gerrit voegt er aan toe dat hij wel flink stuk zit. Ik kom ongeveer in het juiste schema door en erger me iets aan de meelopers die een gaatje laten. Daarop versnel ik om direct positie te kiezen achter de Noorse hoewel de haas dat soms onmogelijk maakt. Net voor we de Boulevard op gaan zie ik Nadja strompelen en naar haar kuit grijpen. Martijn zie ik voor me lopen, we komen langzaam dichterbij en halen hem en anderen in. Ik moedig Martijn aan, maar er is nauwelijks reactie. Als we rechts afslaan richting het 15 km punt voel ik de eerste tekenen dat het niet zo soepel meer gaat. Het 15 km punt bereik ik in ongeveer 53.38 wat 23 seconden te langzaam is. Dan krijgen we een zware klim. Ik denk aan de gedachten wisseling die ik in de auto had met Leon, als ik het zwaar heb, hebben anderen dat ook. Dus ik ga mee in die klim en inderdaad als we boven zijn kan ik weer redelijk volgen. Het aftellen is begonnen, nu is de wedstrijd echt op zijn hoogte punt. Ik realiseer me dat ik in mijn klassement goed van voren loop, waar dat op gebaseerd is weet ik niet maar het voelt zo. Misschien omdat ik daar in die belangrijke kilometers zo drie veteranen pak (door het Noorse duo bleken we inderdaad hard te lopen en zat ik in die fase van de wedstrijd onder mijn richttijd per kilometer). We komen aan op de Koninginnegracht de weg waar ik goede herinneringen aan heb. Inmiddels zie ik Niels Staring weer voor me (ik loop dus goed). Ik kijk eens op mijn Casio en begin te rekenen bij het 20 km punt. De haas stopt met zijn werk en Ragnhild zet eens krachtig aan. Ik kan niet mee, de laatste kilometers kon ik al alleen maar volgen. Gerrit Voortman stond op precies het goede punt om mij aan te moedigen. Ik zet door, hou me voor dat als het lukt mijn jaar geslaagd is. Even door die pijn. Nog een klein stukje zegt een vrouw aan de zijkant, alsof ze mijn gedachten kan lezen. Prachtig publiek in Denhaag rijen dik. Tweemaal rechts had Leon gezegd en dan finishen. De klok geeft een hoge 1.14 aan ik probeer iets van een sprint te produceren. Ik noteer een handgeklokte tijd van 1.15.10 en hoewel ik mij een winnaar voel realiseer ik me meteen dat ik een paar seconden te kort kom.


 
Als Gerrit me aanspreekt geef ik aan dat ik net te kort kwam. Leon wil snel weg, het omkleden kost me veel moeite, voel overal mijn spieren, maar ben dik tevreden. Thuis zie ik op Internet dat ik het haast onvoorstelbare heb gedaan, namelijk een exact zelfde tijd neer te zetten als mijn eigen clubrecord 1.15.08. Acht Kenianen streden voor de winst, Patrick Makau won. Hij was een kwartier eerder dan mij binnen.

Uitslagen
Nederlands Kampioenschap Halve Marathon:
Heren
1. Michel Butter Lycurgus 1.03.17
2. Koen Raymaekers Hellas 1.03.19
3. Greg van Hest Tilburg Road Runners 1.04.17
22. Leon Sanderman AV Rijssen 1.11.49
37. Simon Vroemen 1.11.59
47. Martijn van Goor HAC `63 1.21.22
M35
1. Jim Svenov Rotterdam Atletiek 1.05.54
2. Michiel Otten Prins Hendrik 1.11.42
3. Benjamin Kok Impala 1.11.43
7. Peter Bruinsma Atletics 1.14.17
20. Maykel Geerdink MPM 1.20.59
M40
1. Harold van Doorn Lycurgus 1.09.42
2. Bart Wassenberg Hellas 1.11.44
3. Lamko Hulzebos HAC `63 1.11.55
6. Jeroen Machielsen Atletics 1.15.11
Dames
1. Nadja Wijenberg Unitas 1.16.32
2. Daphne Panhuysen Cifla 1.16.51
3. Saskia van Vugt Phoenix 1.18.10
-
(1. Pauline Wangui Kenia 1.09.49)
(2. Susanne Hahn Duitsland 1.11.29)
(-. Ragnhild Kvarberg Oslo NOR 1.14.59)

maandag 10 maart 2008

ATB RBR Wierden '08

Zondag 9 maart 2008

 
Christiaan van Meurs had aangegeven zondag de Run Bike Run te gaan doen. Dat hield ik in gedachten, maar wou mezelf geen druk op leggen van een wedstrijd. Als atleet moet je niet te veel prikkels hebben anders ben je niet scherp op het juiste moment. Een toertocht (racefiets 66 km) met CC ’75 op zaterdag werk ik rustig (in de groep ) af. Pas die zaterdagavond beslis ik om mee te doen. Om 22.00 uur ben ik druk bezig met mijn outfit voor de Run Bike Run. Dat valt niet mee, want bijna op elk kleding stuk staat een sponsor naam, terwijl ik momenteel zonder zit.

Zondag. Ik besluit op de fiets naar Wierden te gaan, dan haal ik er meer trainingsarbeid uit. In de kantine van Blauw-Zwart is het rustig. Dennis Schutten verwelkomt mij en geeft aan dat hij het leuk vind dat ik mee doe. Ik heb meteen het gevoel dat het gezellig gaat worden. Even later babbel ik met Henk-Jan van Goor en Douwe Weima. Christiaan is gearriveerd op het Lageveld we kunnen ons opmaken voor de wedstrijd. Bij van Meurs is de spanning duidelijk voelbaar. We lopen rondom de vijver, langzaam komt bij mij weer het beeld terug van die keer dat ik eerder meedeed (2003) toen werd ik derde nadat ik pas een jaar serieus met mountainbiketraining bezig was. Als we klaar staan bij het Parc ferme krijgen we te horen dat de startlocatie verderop is.

Het startschot klinkt. Stefan Paalman neemt meteen de koppositie. Met hoeveel Paalmannen heb ik al strijd geleverd? Ik volg Christiaan die meer snelheid heeft dan ik, maar dat doortrekken is een ander hoofdstuk. Chris heeft na een ronde de achterstand op Stefan zo goed als teniet gedaan. Voor mij het teken om aan te sluiten bij Paalman en wat in de schaduw te lopen zo tegen de wind in. Bij het heuveltje zet ik eens fel aan en trek door (nee aan mij heb je niets). Met al een flinke voorsprong kom ik als eerste door voor mijn tweede ronde. Strak langs het grasrandje, probeer ik de ideale lijn te vinden. Het loopparcours is eenvoudig ik ben al goed warm. Ik begin gedubbelde recreanten in te halen, heb tijd om ontspannen de camera in te kijken. Zou Vincent Hentzepeter nog een keer komen of loop ik gewoon te hard voor het veld van vandaag. Ik schroef het tempo iets op als ik voor de laatste maal bij het publiek langs kom. Ik kijk als ik bijna de afstand heb voltooid eens op mijn horloge, die geeft 18 minuten aan dat is wel heel snel realiseer ik me voor een 6 km. Ik begin te twijfelen en vraag of ik vier ronden gelopen heb, dat wordt bevestigd. Ik stap als eerste op mijn fiets. Het gaat niet echt soepel, veel draaien en keren. Diverse lussen door een veldje met aan weerzijde een bomenrij. Dan een strook bos met veel bochtenwerk. Ik kijk eens achterom en zie tot mijn opluchting wat achtervolgers in de verte, dat betekend dat ik inderdaad de goede afstand heb gelopen. Nu is het zaak om mijn voorsprong te behouden. Het knollenveld kost veel kracht, echt stoempwerk. Vervolgens weer aanzetten bij een bosperceel met zachte ondergrond. Daarna kom je op een deel waar je de atleten achter je kan zien die de lus nog moeten. Elke ronde een mooi meetpunt.



Het stuk met knip gaten was een andere ritme breker, waar ik moest zoeken naar de juiste versnelling. Daarna volgt meteen de enigste heuvel in het parcours, die net op de grote plaat te doen is. Hoewel ik er een enkeling zag afstappen. Bij het laatste stuk met verharde ondergrond kun je eens flink doortrappen, maar dan kom je wel in volle vaart bij het beginpunt waar je van de fiets af moet vanwege een hekje. Bij het bijna lege parkeerterrein zie ik gelegenheidstrainingsmaatje Riny Pley staan hij geeft me de aanwijzing om niet een te zwaar verzet te trappen. Ik schakel een tandje terug. Op het parcours is het drukker geworden ik ben geconcentreerd bezig met mountainbikers in te halen. Elke ronde gaat beter en elke ronde heb ik het idee dat die weer korter was dan de vorige. Het fietsen zit erop, als eerste begin ik aan het afsluitende hardlopen, twee rondjes te gaan. Ik kijk een keer achterom en zie tot mijn verbazing Stefan Paalman. Dan heb ik die waarschijnlijk niet gezien bij die lus omdat hij dat punt al voorbij was. Hij liep vrij goed de eerste ronden, waarop ik voor de zekerheid in een hoger tempo ga lopen. Ik lig op kop en die positie wil ik behouden. Bas Germs zie ik in de verte hij begint aan zijn eerste ronde, als ik hem inhaal vraag ik me af of dit wel klopt loop ik dan zo hard of. Het laatste stuk, een blik achterom en de winst is binnen.

Op de site van Argo schrijft Alby Mulder: 
“Bij de heren overtuigde Jeroen Machielsen uit Nijverdal. Machielsen, van oorsprong een sterke loper, ging na de eerste 6 kilometer lopen aan de leiding maar werd op de hielen gezeten door een viertal achtervolgers waaronder Vincent Hentzepeter, Stefan en Martijn Paalman en Noël Elsinghorst. De trainingsinvesteringen van de afgelopen jaren op het mountainbike onderdeel wierpen voor Machielsen vruchten af, want de achtervolgers kwamen nooit echt dichterbij. Hoewel Machielsen niet veel over had kon hij de wedstrijd overtuigend uitlopen.”

De nummer vier vraagt me van welke triatlonvereniging ik lid ben? We nemen een cola een echte drank voor triatleten en ik neem de felicitaties in ontvangst. Bij het Parc ferme komt Paalman nog even buurten hij verteld enthousiast over de wedstrijd zijn training en de passie voor de sport. Ik hoor het aan het is prachtig hoe deze jongen met zijn sport bezig is, daar herken ik mezelf in toen ik op die leeftijd was. Je zou er alles aan willen doen om dat te behouden. In de kantine wachten we op de prijsuitreiking, de winnaars krijgen een enorme Twentse Krentewegge mee naar huis. Die ik stralend in ontvangst neem, daar heb ik mijn handen vol aan het meet wel een meter en ik ben op de fiets. Een vrouw uit Rijssen geeft me een tip dat ik die zo op het stuur kan vervoeren, dat deed zij vroeger ook altijd. Tja wat een gezelligheid, het was gaan regenen. De Krentewegge neemt Christiaan mee in zijn auto. Ik maak mijn training af en fiets naar huis, die afstand leek opeens veel korter nu ik daar als winnaar van de Run Bike Run van Wierden fietste.

Enkele uitslagen:
Heren ( 6 km-18 km -3 km )
1. 1.11.34 Jeroen Machielsen Nijverdal
2. 1.12.18 Stefan Paalman Holten
3. 1:12.26 Vincent Hentzepeter Westerhaar
5. 1.12.54 Martijn Paalman Holten
6. 1.13.39 Henk-Jan van Goor Daarleveen
8. 1.15.28 Carlos Baltus Holten
19. 1.20.34 Christiaan van Meurs Nijverdal
Dames ( 6 km -18 km -3 km)
1. 1:20:05 Alieke Griffioen Roelofarendsveen
2. 1:25:38 Sakia Bekhuis Vasse
3. 1:17:42 Ans Lammertink
 

dinsdag 4 maart 2008

Oad crosscircuit ’07.’08 (10 km)


Foto: © 2009sprengenbergrunner.

Voor de winter van ’07 / ’08 had ik twee competities gepland, want de vorige keer won ik het klassement bij de master wat te gemakkelijk. Ik had er de pest in dat atleten voortijdig afhaakte terwijl ze zich wel inschreven hadden voor de hele serie. Vroeger kon ik dat al niet hebben als mijn broertje weer eens voortijdig een spelletje links liet liggen. Pis nijdig werd ik dan, want ik was immers bezig om iedereen te gaan verslaan. Dat werd me niet gegund. Het is dus zaak om dit voor te zijn. Naast dit circuit ging ik daarom de strijd aan bij het Sallandscrosscircuit.


Nijverdalseberg cross AV Atletics 8 december 2007

Het is verwachtingsvol afwachten wie er komt opdagen. Voor mij als veteraan is de blik gericht op andere M40 en probeer ik mij staande te houden in de toptien per crossloop. Bij de veteranen is er gelukkig een sterk veld; met de klassementleider M40 van ‘05/’06 Bertil Krukkert, de klassementleider M40 van ‘06/’07 Jeroen Machielsen en de klassementleider bij de heren van ‘05/’06 Eric Borg.

Na de loodzware cross in Nijverdal waren de posities bepaald. Eric toont zijn klasse maar moet veel toegeven op de herensenioren, terwijl hij daar vorig jaar in het eindklassement tweede was. Bertil een echte krachtloper doet het goed in deze heuvelachtige cross. Ik beperk de schade door meteen achter Bertil te eindigen weliswaar op ruime afstand, maar dat doet er niet toe voor de punten.

10 km
Heren
1. Udo Zwijnenberg Nijverdal 35.41
2. Pieter Mans Almelo 35.50
3. Leon Sanderman Rijssen 36.21
M40
1. Eric Borg Hengelo 36.47
2. Bertil Krukkert Nijverdal 37.59
3. Jeroen Machielsen Nijverdal 38.47


Ter Steege Crossloop AV Rijssen 22 december 2007

Helemaal tevreden ben ik niet, maar doordat ik met de opbouw van mijn training iets later ben begonnen (waardoor ik nog minder kilometers in de benen heb zitten en de nodige tempohardheid mis) was dit te verwachten. Ik hoop met deze strategie mijn wedstrijdseizoen op de weg te verlengen tot mei.

Mijn doel voor vandaag was simpel, met Bertil meegaan en dan toeslaan. Als blijkt dat Eric Borg niet aanwezig is in Rijssen geeft dat mij een extra impuls. Ik ben gretig en knal er in. Het eerste klimmetje komt hard aan, met moeite kan ik Bertil volgen. Ik hou het maar een rondje vol. En word bij het ingaan van de tweede ronde ingehaald. Alsof dat niet genoeg is krijg ik steken in de zij, de pijn begint zich steeds heftiger te manifesteren. Ondertussen lopen ze mij voorbij. Zo doorgaan heeft geen zin en ik besluit even te gaan wandelen, om wat te ontspannen en buig wat voorover. Als ik de cross hervat ben ik kansloos en zie hoe de veteranen Dirk Hoekman en Peter Baan voor me lopen. Het plaatje klopt totaal niet met het beeld dat ik in gedachte had. Als ik tijdens het uitlopen probeer om er een goede draai aan te geven, kom ik tot de positieve ingeef, dat het toch niet zo voorspelbaar is als gedacht. Was ik misschien teveel gespannen, omdat ik toch eigenlijk wel het klassement wil winnen. Heb ik mezelf te veel druk op gelegd? Of komt de druk van buiten, dat ik het wel weer even doe. Aan mijn outfit had je al vooraf kunnen zien, dat het niet helemaal top was. Waarschijnlijk was ik een beetje zwak van de zware trainingsweken, het koude weer, terwijl ik buiten moest werken wat extra energie kost. Tenslotte had ik gisteren nog een bedrijfsfeestje gehad, waar ik misschien toch iets te veel van het goede had genomen.

10 km
Heren
1. Udo Zwijnenberg Nijverdal 33.23
2. Pieter Mans Almelo 33.28
3. Leon Sanderman Rijssen 33.41
M40
1. Bertil Krukkert Nijverdal 35.39
2. Dirk Hoekman Bathmen 36.25
3. Peter Baan Holten 37.28
4. Jeroen Machielsen Nijverdal 37.34


Holterbergcross AV Holten 26 januari 2008

De kerstvakantie benut ik om optimaal te kunnen trainen, het lijkt wel alsof je soms een kleine tegenslag nodig hebt om er hard tegen aan te kunnen gaan tijdens de trainingen. Na Rijssen ben ik aangeslagen, maar zeker ook meer gebrand om mijn concurrenten te verslaan. Met weken met een kilometeromvang van circa 80 kilometer, ben ik op de weg terug. Daarnaast heb ik de broodnodige rust gepakt.

Als ik klaar achter de startlijn sta, bemerk ik op dat Bertil en Eric er niet zijn. Ik ben eerste gaat het door mijn hoofd, dat werkt behoorlijk ontspannend. De druk is helemaal verdwenen. Er vormt zich een lang lint, waarvan ik de laatste ben of is dat altijd zo. Omdat ik in deze het middelpunt vorm, van waaruit alles zich afspeelt. Het voelt goed, het is verrassend dat er een kleine groep atleten mee doet uit de omgeving van Utrecht. Mooi omdat ze een onverwachte rol kunnen spelen. Ik laat me er toch wel iets door beïnvloeden en zit wat onzeker achterom te kijken. Gerrit Voortman maant me, om de blik naar voren te richten. Als pupil Harron Dekker zijn trainer Gerrit naboots in zijn aanmoedigingen (die bedoeld was voor de groep voor mij), krijg ik spontaan een grote lach op mijn gezicht en zet aan. Ik dicht het gat vrij gemakkelijk en richt mijn blik op Gerrit-Jan Kastenberg. Eindelijk heb ik het juiste gevoel weer te pakken, dat je hardloopt zonder te werken, dat het schijnbaar moeiteloos gaat. Ik geniet echt en halverwege heb ik Bert Kelder bijgehaald. Ik kan alleen nog meer winnen, blijf me richten op de atleet die voor me loopt en dat is Mark Saathof. Ik word overtuigend eerste bij de veteranen. Bij het napraten kom ik tot de conclusie, dat Eric Borg door afwezigheid geen aanspraak meer kan maken op winst en opeens is er alles mogelijk. Ik loop stralend uit met Udo Zwijnenberg, Peter Baan en René van Weezep, wat een verschil met die treurige eenzame overpeinzing in Rijssen.

10 km
Heren
 1. Mark Leeman De Bilt 33.03
 2. Leon Sanderman Rijssen 33.20
 3. Udo Zwijnenberg Nijverdal 33.35
M40
1. Jeroen Machielsen Nijverdal 35.11
2. Dirk Hoekman Bathmen 36.51
3. Jeroen Geerling Rijssen 37.07


Herikerbergcross AV Goor 1 maart 2008

Een beetje verkouden reis ik af naar de locatie van de Motorcrossclub te Markelo. Ik vroeg me de voorgaande weken soms af of ik het wel zo leuk vond dat Borg niet meer meedoet voor het klassement. Dat geeft me niet de kans om hem te verslaan. Omdat ik wat slapjes ben lijkt het me logisch om te gaan voor de tweede plek. Een aanval op de eerste plek zou me immers, mijn tweede plek kunnen gaan kosten ten gunste van Dirk Hoekman.

Met René van Weezep ga ik inlopen door de drek. Het parcours is door de regen van de afgelopen dag weer behoorlijk zwaar, met name de delen met kleigrond. René vertelt me dat Bertil Krukkert niet meedoet. Ik neem het bericht aan, hoewel ik het niet meteen accepteer. Hij voegt zich natuurlijk op het laatst bij de start om zijn positie te verdedigen toch! Ik heb een goede start, bij de eerste zes. Na twee kilometer zijn de heren klassementenloper gevlogen. Ik bemerk dat Dirk Hoekman in mijn spoor meeloopt. Hij trekt flink door de eerste ronde. Ik voel me niet echt fit, was behoorlijk aan het hoesten vandaag. Gelukkig heb ik niets met mijn benen en ben ik mentaal sterk genoeg om elke ronde verder weg te lopen bij Dirk Hoekman. Wilfried Woesthuis geeft me onderweg aanwijzingen dat het wel goed zit. Zo is het scenario toch weer helemaal anders en bleef de strijd met Bertil achterwege. Net als Udo Zwijnenberg bij de heren, schrijf ik bij de M40 het klassement op mijn naam. De speaker had de onderlinge strijd en mijn winst bij de veteranen niet door, dat vond ik jammer, misschien daarom een eigen weblog.

10 km
Heren
 1. Pieter Mans Almelo 36.03
 2. Leon Sanderman Rijssen 37.14
 3. Bert Kelder Den Ham 37.32
M40
1. Jeroen Machielsen Nijverdal 39.04
2. Dirk Hoekman Bathmen 39.40
3. Peter Baan Holten 40.27

Eindklassement Heren
1. Udo Zwijnenberg Nijverdal 4 punten
2. Pieter Mans Almelo 5 punten
3. Leon Sanderman Rijssen 6 punten
M40
1. Jeroen Machielsen Nijverdal 3 punten

2. Dirk Hoekman  Bathmen 5 punten
3. Peter Baan Holten 8 punten