maandag 20 oktober 2008

G/O crosscomp '08.'09 Oldemeijer

Gelders . Overijsselse Crosscompetitie ‘08 . ‘09

Voor deze winter had ik het fantastisch idee om drie competities te winnen (bij de Masters). In navolging op Jan Groot, die dat eerder deed op de 5 km. Naast de gebruikelijke Oad cross, doe ik mee aan de Gelders . Overijsselse Crosscompetitie en de Twentse Crosscompetitie. Het lijkt wat veel, maar pas in december beschouw ik het als wedstrijden. Daarvoor geeft het me een goede trainingsprikkel, waardoor je naar de vorm toe groeit. Het crossen verteer ik beter dan de weg vandaar dat ik (mijn gestel) daar sneller van herstelt is.


Oldemeijercross Hardenberg ’08
Zaterdag 18 oktober ‘08

De openingswedstrijd staat zodoende vroeger op de agenda dan anders. Bij een competitie is het zaak om punten te scoren en die slim te verkrijgen. In mijn geval is het goed overwegen welke loop ik wel en niet doe (om voor de einduitslag in aanmerking te komen hoef je niet alles te lopen).  De eerste crossen zijn minder sterk bezet (ons hoofd staat nog niet na crossen) vandaar dat er volop kansen liggen. Op naar de Oldemeijer gelegen in het hart van het Overijsselse Vechtdal. Bij de tent zie ik Savio Strik en René van Weezep, we lopen samen in. Ik sta achter Patrick Kuijken, riep de speaker daar niet wat over? Poeh, een zwaar parcours, mul zand, een beetje ploeteren. Daar komen Henk Smalbrugge en Savio Strik al voorbij, dat is niet de bedoeling! Aanpikken, wat dacht je dan? Ik moet nog beginnen met mijn tempotrainingen, daar hebben hun natuurlijk geen boodschap aan. Volgen dat is nu even het hoogste doel. Wel een schitterend parcours langs het meertje, met bruggetjes en door het bos. Grasstukken afgewisseld met mulstrandzand inclusief ingezakte zandkastelen en grachten. Savio moet lossen en ik probeer bij Smalbrugge te blijven. Henkie, hebben we ooit zo eerder samen gelopen? Henk eens een belofte, een talent, maar. Volgens mij in het bezit van een clubrecord bij Atletics: 3000 meter 9.12 (A jun). Ik kom op stoom en haal hem in op een heuveltje. Later haalt hij mij weer in en loopt zelfs iets weg, waarna hij finisht. Zo moet ik solo door, richt me op een blauw AV Veluwe shirt. Is dat een veteraan? Kom ik dichterbij? Dat lijkt er wel op en we komen dichterbij Martijn van Goor. Op het rechte stuk, langs een sloot plaats ik een versnelling en laat zo Martijn staan. De man van AV Veluwe blijft voor me, nou ja derde master is prima.

Enkele Uitslagen Atletiek Unie cross:
9000 meter
Heren sen
1. Leon Sanderman AV Rijssen 31.38
2. Ruud van der Wal AV '34 32.26
3. Patrick Kuijken Athlos 32.42
4. Martijn van Goor HAC '63 34.11
M35
1. Jan Grashuis AV Veluwe 33.39
M40
1. Adri Deemter Spurt '88 33.10
2. Jeroen Machielsen Atletics 34.00

zaterdag 18 oktober 2008

TPy 8 El Run . Central de Capdella '08


’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Zaterdag 20 september ‘08.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Terwijl bij de meeste deelnemers de inspanning zich begint af te tekenen. Heb ik de tweede week het gevoel alsof ik elke dag sterker word. De ongein over de gele trui, de voorsprong of achterstand wordt nauwelijks meer aangehaald. Het is wel bekend wie in de kopgroep zit. Daarin is Jeroen Bonenkamp na zijn valpartij het meest aangeslagen. Pogingen om elkaar eruit te fietsen blijven achterwege. Integendeel, wachten en tempo minderen is het moto. De ‘bolletjestrui’ blijft wel een doel, maar bij welke berg moet ik in de aanval gaan? Bij het afdalen is er in de groep achter ons meer ervaring of durf aanwezig. Daar daalt Stefan Soudant met zijn helmcamera spectaculair af. En de veelzijdige Roger Salden kan rap omlaag. De topper is echter Emiel Bockting waarvoor de afdaling niet steil genoeg kan zijn. Hij begint al met een stralende lach aan de uitdaging. Bij het klimmen is het de jongere broer van Jeroen, Heiko Bonenkamp die zich met de dag meer ontpopt als berggeit.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

We fietsen door een Italiaans aandoend landschap, met verschillende bomensoorten en groene landerijen. Af en toe een dorpje op de bergkam. Door de hitte op de kale vlaktes hebben we even de illusie dat we ons in een Osborne reclame decor begeven. De stier blijkt minder groot, terwijl het net zo goed een koe kan zijn. We beklimmen de Coll de Bonansa (1380 meter), waar ik associaties heb met een western die in de jaren zeventig op tv was (Bonanza). Wij zijn de moderne cowboys en jagen op onze stalen rossen. Over de stoffige prairie van rode droge aarde. Bij een grasveld en stromend riviertje vinden we onze lunchlocatie El Pont de Suert. Het is een leuk dorpje met een historische kern. Iets verderop bouwt men helaas een modern gebouw. In het centrum zie ik oude straatkeien, die we haast nergens meer treffen. Na de lunch beklimmen we de Col de Perves. In het dorpje Senterada is er een tussenstop bij Bar Casa Leonardo. Waarna 18 kilometers rustig omhoog resten. We rijden door het dal, langs het dorpje Central de Capdella en klimmen naar onze locatie die schuin tegen de berg aanligt. Een mooie, intieme huiselijke sfeer hangt er bij het Tacita hostal. Ik zie af van een wandeling en meng me in het gedoe na een etappe. Er wordt driftig gepoetst. Wat ik flauwekul vind, immers morgen weer zandhappen. Remie van Himbergen werkt zich op als vaste fietsenmaker. Hoezo niet sociaal? Ik haal eens een doekje over mijn ketting.

Afstand 94 km, hoogtemeters 2300.
30 oktober 2008


Kaart dag 8. Van linksboven El Run naar midden El Pont de Suert, rechtsonder Senterada en omhoog boven balon A.

vrijdag 17 oktober 2008

TPy 7 Saravillo . El Run 08


’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Vrijdag 19 september ‘08.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Al zeven dagen op de fiets, je krijgt er een zere kont van. Dit heb ik al in geen jaren gedaan: een hele week door trainen. Wellicht was dit bij de organisatie bekend. Zij gaven daarom als hint om deze etappe in te korten, zodat er sprake was van een halve rustdag. Ik heb er niemand over gehoord. Voor ons ‘koplopers’ was het spoorzoeken. Ergens ging het mis, maar waar. We zijn zoals elke dag gezamenlijk begonnen aan een enorme klim. Via het asfalt langs grillige rotsformaties richting Sin. Vaker dan anders zaten we te turen op de routekaartjes. Zonder onze stuurman Jeroen Bonenkamp (met GPS) bleken we min of meer stuurloos. We kwamen wel door een schoon landschap en de zon scheen al volop. Met Remie van Himbergen en Bjorn Hazenberg blijf ik klimmen. In een dorpje zoeken we naar aanknopingspunten. We zijn te ver door gereden en besluiten terug te gaan. De anderen moeten al ver voor ons zijn. We komen aan in het dorpje (Plan). We gaan door, we willen het verlies inhalen. Gingen we daar al fout? We klimmen wederom. We komen ergens bij een open weiland uit. Twijfelend volgen we het smaller wordend paadjes. Hekje, schuurtje, tweede schuur rechts? De aanwijzingen beginnen ons te duizelen. Het kan dit zijn of toch dat andere pad. We hebben drie opties, die van Bjorn, van Remie en van mij. We volgen een spoor van de groep voor ons, tenminste daar gaan we vanuit. Wie fietst hier anders, door een weiland, door een rivier, over rotsen.



Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Na een onverharde afdaling, staan we een ogenblik vol verbazing in het dal van Gistaín. Dit kennen we, hier waren we eerder. Vanmorgen! We zijn rond gecirkeld, zijn het spoor volledig bijster geraakt. Wat te doen (weer in Plan). Bij Bjorn is de puf er helemaal uit. Hij is pissig en smijt de routekaartjes aan de kant. Daarop wil hij de organisatie bellen om ons te komen ophalen. Remie en ik staan er een beetje bij en denken waarschijnlijk hetzelfde. ‘Rustig’, even bedaren, even wat drinken? Bjorn belt George Gussenhoven, dat we helemaal fout zijn gereden en ….. George geeft aan dat dit nooit gebeurd is en ……………… We worden niet opgehaald. We moeten gewoon terug. Daarop nemen we eerste een cola, daar koelt Bjorn iets van af. Beheerst beginnen we aan de klim, die we ondergaan. Het voelt zoals bij de militairetraining, tijdens de speedmars als je bij de kazerne bent aangekomen en de sergeant aangeeft dat we een extra lus doen. We zijn er pas als we er zijn, dus fietsen. Leuk is anders.

Hoogtekaart dag 7. Van links Saravillo naar middenboven Plan, naar rechtsboven Sahun en rechtsonder Run El.

In het slot deel van de afdaling verlies ik Bjorn en Remie uit het oog. Normaal wachten ze onderaan op mij. Vandaag verloopt het allemaal anders. In een dorp vraag ik de weg aan twee jongedames (want die spreken vast wel iets meer dan alleen Spaans). Ik blijk er bijna te zijn. Dat mag ook wel want het is al laat! Over het asfalt fiets ik hard richting El run en zie als ik het plaatsje nader de bus van de organisatie. Ze waren net op weg, om mij op te zoeken. Ik kom als laatste aan rond kwart over zes. Zie ik het eens vanuit een ander perspectief, hoe men al gedoucht heeft en bezig is met fietsonderhoud. Ik heb honger, dorst en voel plots een soort tevreden gevoel. We hebben het volbracht, weer een dag. Niets vakantie, maar ruim negentig kilometer bikkelen. Die avond luisterde ik met meer aandacht naar de voorbespreking van de etappe van morgen. Want als eerste aankomen betekend ook een warme douche! Het begon zo ontspannen. Remie en Bjorn poseren, ‘voor de sponsor’. Remie fiets deze tocht met een extra doel: www.energy4all.eu/ 

Afstand 100 km, hoogtemeters 2200.
24 oktober 2008

Met de beklimming van de coll de Sahún hebben we het geografisch midden van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse zee gepasseerd. Zie ook het verslag van Emiel Bockting http://wereldfietser.nl/phpbb/viewtopic.php?f=12&t=10148 en link: Dal der zuchten

donderdag 16 oktober 2008

TPy 6 Linas de Broto . Saravillo '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Donderdag 18 september ‘08.

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Voor een gedeelte van de etappe van vandaag had de organisatie speciale vergunning moeten vragen. Het betrof de passage door het Nationaal Park ‘Parque Nacional de Ordesa y Monte Perdido’. Gisteren was er veel geroezemoes terwijl George Gussenhoven de manier aangaf hoe we deze etappe gaan rijden. Omdat men grote groepen wil vermijden, gaan we per twee personen door het park. Ik was gekoppeld aan maatje Jeroen Bonenkamp, maar die is herstellende van zijn val. Daardoor schoof zijn broer Heiko naar voren. Voorstel is dat de langzaamste als eerste starten. Als we op het punt (Torla) zijn aangekomen waar we met twee personen moeten rijden, zijn mijn maatjes Remie van Himbergen en Bjorn Hazenberg al vertrokken. We beginnen meteen aan een pittige klim Sierra de las Cutas. Heiko heeft een soepel snel ritme te pakken. Ik zoek als elke dag naar het gevoel, als ik na een kilometer bij Heiko ben is het meteen over en ben ik los en weg. Het idee was goed, maar de uitvoering is anders. De één na de ander haal ik in op de eerste kilometers. Bij een haarspeldbocht staan Thiery Moens en Christiaan Looij. Daar bij dat uitzichtpunt ‘Mirador de Cruceta’ is een oriëntatietafel met daarop aangegeven de bergtoppen van het Tendenera-massief. Het moet hier machtig zijn om door te wandelen en als uitdaging de bergtop Monte Perdido (3355m) beklimmen. Wij hebben een ander doel, dus ga ik door. Op weg, waar naar toe?

Foto © 2008HenkRauw. Met Heiko Bonenkamp.

Gaande weg is het zicht minder en daalt de temperatuur. Ik haal geen mensen meer in. Ik jaag op Remie en Bjorn hoewel ik niet weet hoever ze voor me zijn. De mist trekt alles dicht, het is een beetje koud. Ik zie niets voor me en achter me. Ik weet dat er rechts een afgrond is en links een bergmassief. De stenen glimmen, het is nat, geconcentreerd fiets ik zo hard mogelijk om uit deze mistsituatie te geraken. Alleen een gebied doortrekken, maakt de beleving anders. Het respect voor de omgeving is groter, je voelt je klein in deze machtige natuur. Met een draai naar links om het massief kom ik aan de zonnige kant van de berg. Het klaart op, er is zicht. Het is alsof ik in een ander gebied binnen fiets. De lucht, de bergen, de ondergrond, de geur, de kleur alles is anders. Op een hoogte van boven de 2000 blijf ik genieten en het pad daalt iets waardoor ik vanzelf door het gebied suis. Tijd om stil te staan en het panoramalandschap in me op te nemen. In de verte zie ik een busje, maar geen mens te bekennen. Zo gaat het verder solo richting Nerin. Vergat ik weer op de kaartjes te kijken, doe dat alsnog bij een herkenningspunt (dat staat vast beschreven).

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner. Remie van Himbergen.

Er Volgt een afdaling over een onverhard pad met rotsachtige bodem. Plots komt er een eind aan mijn trip als ik arriveer bij de lunchplek (dorpje Vio). Er is een grasveldje uitgezocht, maar een ‘grondbezitter’ is daar niet van gediend. Hij loopt wat nukkig rond en raapt papiertjes op (die absoluut niet van ons zijn). George kalmeert de man wat, door hem euro’s toe te stoppen. Ik voeg me na het stokbrood, de vis, de yoghurt en de vruchtendrankjes weer bij de kopgroep. We moeten door een kloof, met mooie doorkijkjes. Het was echter een eenrichtingsweg en wij kwamen van de verkeerde kant, dat was dan weer minder. Als we aan het slot deel beginnen; Lafortunada – Sarvillo is het stuivertje wisselen met elkaar. Bjorn demarreert als eerste weg. Op het asfalt kan ik goed vaart maken en dicht het gat. Even later is het de buurt aan Remie en ook die pareer ik. Zodat ik als eerste aankom bij de herberg ‘Borda Miguela’. Een prachtige rit, met vele indrukken o.a de Añisclo–kloof.

Kaart dag 6. van linksboven Linas de Broto naar Torla, boven Ordesa door het park, schuin naar beneden Nerin, vervolgens naar linksonder Saravillo.

Afstand 92 km, hoogtemeters 2100.
18 oktober 2008

Het Nationaal park is gelegen in de regio Aragón. Het bestaat uit de valleien: de Ordesa en
Añisclo, Escuaín en Pineta. Het staat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.

woensdag 15 oktober 2008

TPy 5 Villanúa . Linas de Broto '08


’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Woensdag 17 september ‘08.

Foto © 2008RogerSalden. vlnr Stefan Soudant, Emiel Bockting en Heiko Bonenkamp.

Vandaag weer in de kopgroep, dat gelummel was leuk voor een dag. We fietsen flink door, zodat we in een prettig ritme komen. Jeroen Bonenkamp controleert de route via GPS en is onze kompas als de routekaartjes wat onduidelijk zijn. Soms was het echt lachen om te lezen, hoe een te nemen route werd beschreven. We beklimmen een paar heuvels Cerro de las Maneras (1287) en gaan op weg naar het rustieke dorpje Larres. Daar is de lunch plek op een parkeerlocatie. Het valt me op hoe de dagelijkse lunch attributen met hun kleurtje uit de toon vallen bij deze omgeving. Wij vallen met onze outfit in het landelijke gebied sowieso buiten alles. Het doet me denken aan een survivalrace, dat ik met Ede`s Best Race bezig ben. Dan kwam de groep ergens samen terwijl ik begeleider was, om snel te eten, drinken en informatie tot je nemen en weer gaan. Dat is een beetje wat wij doen. En alle vier doen we hetzelfde (samen plassen of even een reepje), net een echt (wedstrijd) team. Terwijl er ondertussen bij de andere groepen al wat minpunten te bespeuren zijn naar ons toe. Wij zouden niet sociaal zijn? Tja soms is het leven best moeilijk als je net iets meer conditie hebt dan de gemiddelde Nederlander.

Kaart dag 5. van linksboven naar middenonder Larres, vervolgens tot onder Biescas. Naar rechtsboven Linas de Broto.

Ondertussen was de zon behoorlijk begonnen te branden. We volgen de routekaartjes en die zegt dat we een rivierbedding moeten kruisen. We rijden richting het dorpje Biescas. Met een klim van Oros Bajo naar Oros Alto. Onderweg balanceren we op een primitieve houten hangbrug, die als een lappendeken voor ons ligt. Tot slot klimmen we via Yesero over Puerto de Cotefablo (1425 m) en komen als eerste aan in Linas de Broto. Waar we achterom onze fietsen stallen en op het terras van albergue El Ultimo Bucardo drinken op de geslaagde etappe. Na de gebruikelijke zaken neem ik tijd voor een wandeling in de directe omgeving. Een momentje de dag laten bezinken en even alleen. Ik volg het spoor van de boer met zijn kudde koeien en kom zo uit op een open weiland (zonder prikkeldraad).

 
Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Afstand 80 km, hoogtemeters 2100. 
16 oktober 2008

maandag 13 oktober 2008

TPy 4 Borda Bisaltico . Villanúa '08


’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Dinsdag 16 september ‘08.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Het is een koude start. We volgen stroomopwaarts de rivier. De asfaltweg loopt door een kloof, rechts en links kijken we aan tegen rotswanden. Ik heb het gevoel dat ik deze omgeving ergens van ken. Later besef ik me dat het de voorbeelden (uit een boekje) waren die ik als tienjarige nauwgezet naschilderde. Doordat ik zo bezig ben met het landschap zijn de kopmannen gevlogen. Met de tweede groep fiets ik verder, terwijl de paden onverhard worden en we behoorlijk klimmen. Tot we zelfs op een route komen waar we over enkele rotspartijen moeten. We hebben zicht op de Aguas Tuertas (Kronkelende wateren), dit is een prachtige passage door een groen drassig voormalige gletsjerdal. Waarin de rivier behoorlijk meandert. We zoeken ons een weg naar de andere zijde, maar welk pad moeten we volgen. Er zit niets anders op dan de ondiepe rivier te doorwaden. Ik aarzel, heb ik eenmaal mijn sportschoenen nat dan hou ik dat de hele dag. Ondertussen roepen de anderen mij naar de overkant en lijkt Stefan Soudant mij een poets te willen bakken, dat valt gelukkig mee. Hij helpt met mijn schoenen. Even later staan we al weer voor de keus om die alsmaar kronkelende rivier over te steken en zo gaat het een paar kilometer lang door. Dit is nogal hilarische. Af en toe zakt iemand tot zijn knieën in het water. Al sompend in mijn schoenen, glibber ik over de koeien en schapenstront. Dit was echt een stukje ongerepte natuur (met zelfs een kadaver). Hadden we niet gewoon die wandelaars moeten volgen, die het iets hoger gelegen pad nemen?

Foto © 2008rogersalden

Hierna volgt een klauterpartij. We zitten op het grens gebied van Frankrijk en Spanje (col de Somport) en fietsen over de asfaltweg Spanje binnen. Het is een middelgrote grensovergang, met een enorm bord. Dat doet je wel iets (op een rare manier), hoewel we toch al in Spanje waren. Wendy Veerman zit daar niet mee, ze wil gewoon op de foto met dat bord. Hier is veel doorgaand verkeer. Op de top is een restaurant waar we wat bestellen. Je weet nooit of er een volgende locatie komt, om je dorst te lessen. Iets verderop gelegen is het Parc national des pyrénées. De afdaling (Puerto de Escale) die volgt is over keien, grind en rotsondergrond. Hobbel de hobbel, mijn bagagedrager met daarop de camara-tas is daartegen niet opgewassen, het systeem laat los. Ik raak achterop, de groep moet af en toe wachten. Wat ik dan weer vervelend vind, ze mochten eens denken dat ik het moeilijk heb. Nee, mijn tas zat los!  Ik besluit verder te gaan in een gematigd tempo. En fiets zo mee met onze Spaanse amigo Inaki Lizarribar die een prototype heeft van een fiets, toe niemand had gehoord van een mountainbike. Het is een ATB, maar dan echt minimaal. Hij zit wat vreemd op zijn fiets. Net als ik heeft hij gewone sportschoenen aan. In zijn bidon zit een toverdrankje wat hij onderweg aan de bar aanvult. ’s Nachts staat onze Spaanse vriend zijn mannetje als hij al snurkend, scheten latend geniet van zijn slaap. We vonden het daarom niet heel erg dat hij maar de helft van de tocht mee ging. Tijdens deze etappe staan we in een klein dorpje (Canfranc Estación) stil bij een enorm treinstation. Het gigantische oude gebouw staat in de steigers, het is een plaatje wat je zou verwachten in een grote Europese stad. Het blijkt hier ooit neergezet als internationaal station voor reizigers tussen Parijs en Madrid. www.railtrash.net/images/Canfranc_Estacion/index.html

Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

Afstand 48 km, hoogtemeters 1300. 
14 oktober 2008

Kaart dag 4. Van Hecho links naar middenboven, vervolgens met lus rechtsboven naar Canfranc rechtsonder.

zondag 12 oktober 2008

TPy 3 Urzainqui . Borda Bisaltico '08


’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Maandag 15 september ’08.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Elke avond en morgen zitten we te zoeken in onze tas. Waar had ik nu mijn schone spullen? Wat trek ik aan en wat neem ik mee. Wel of geen lunchplek? Het ritme lijk ik te pakken te hebben, ruim op tijd sta ik al klaar. Het is `s morgens nog niet echt warm. De eerste honderden meters gaan me meestal minder goed af. Ik fiets wat in en daarna kunnen we met de hele groep op weg richting Isaba. Vandaag met enkele onbegaanbare stukken. Echt leuk is het niet als je wandelend met je fiets op je nek, je een weg moet zoeken door struiken en over rotsen van Puerto de Navarra (1290 m). Achteraf is het dan wel weer een machtige uitdaging geweest, maar ik heb sommige trajecten vervloekt. Dan voel je elke gram, dan is mijn camera en tas opeens een extra ballast. Waardoor ik andere spieren ga voelen, mijn rug, mijn nek. Laten we alstublieft weer gewoon gaan fietsen, desnoods op asfalt. Wel idyllisch daar bij zo`n stromend beekje. Dat proberen wij (bij de Regge) op kunstmatige manier na te bootsen.

In het dorpje Ansó spreken we af bij Bar Zuriza, van buiten een locatie als overal, binnen een sfeervolle inrichting met zwart-witfoto`s en volop kijkplezier. We nuttigen buiten op het terras een kopje koffie, uit de gezamenlijke pot en was het gebak inbegrepen? Binnen bestel ik nog een bakkie en schuif aan bij Gerard Veerman, met zijn bijna zestig jaar de oudste van de groep. We hebben wat gemeen, dat schept een band, ‘kopje koffie schilder’? Wij leven van dat bruine goedje, zonder is een fietstocht niet compleet. Gerard zou eigenlijk een tocht maken op de racefiets, maar dat ging niet door. Heeft hij daarom die onhandige grote koffer bij zich hebben, die hij elke dag uitstalt in het pad. Met zijn verhalen is deze wielrenner/schaatser ons allemaal de baas.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner
Kort na deze stop arriveren we al bij de lunch plek. Een wonderbaarlijk tafereel elke keer. Een oude man die in het zonnetje zit te genieten wordt van alle kanten ingesloten en kiest het hazenpad. Wij nemen de plek in, de bank, de picknick tafels en het muurtje. In korte tijd worden er hele stokbroden naar binnen gewerkt, we hebben het nodig. Ons lichaam schreeuwt na de Coll de Ansó om energie, van enige terughoudendheid is geen sprake meer. Daarna weer soepel herstarten, gaat minder. Elke middag voel ik dan een soort van een dipje. Mede doordat de hitte behoorlijk kan oplopen. De Spanjaarden sluiten daarom de luiken, de dorpen lijken even uitgestorven. Wij Nederlanders trotseren dit moedig. De mountainbikes hebben het eveneens te verduren, vandaag veel lekke banden. Een massage zou fijn zijn, de spieren beginnen wat tegen te stribbelen. Hopelijk zijn de douches warm. We vervolgen onze weg richting Hecho. Met als eindbestemming Borda Bisaltico. Waar we aankomen bij een parkachtig landschap (Refugio de Gabardito) omringd met heuvels. Omdat ze in het Zuiden laat in de avond eten, doen we ons bij aankomst eerst tegoed aan chips, bier en frisdrank.

Kaart dag 3. Van linksboven Urzainqui, richting midden Anso en vervolgens naar rechtsonder Hecho.

Afstand 52 km, hoogtemeters 1400. 
11 oktober 2008

zaterdag 11 oktober 2008

TPy 2 Ithurburia . Urzainqui '08

’Transpirinaika’ Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Zondag 14 september ’08.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner. vlnr: Jeroen, Bjorn, Remie & Jeroen.

Met vijf man fietsen we ’s morgens door een afwisselend glooiend landschap. Een beetje fris, maar gelukkig is het droog. Door het vele klimwerk worden we vanzelf warm. Christiaan Looij heeft moeite met het tempo en vloekt zichzelf voorwaarts. Hij wil bij ons blijven, maar het is net iets te hoog gegrepen. Wij klimmen gestaagd verder, bergopwaarts kun je het best je eigen cadans zoeken. Het gebied op de route richting Col d`Arthé (987 m) straalt een serene rust uit. Op naar Spanje. Ik heb achterop een bagagedrager, die vast zit aan de zadelpen. Hierop een tas voor mijn spiegelreflexcamera, wat mijn mountainbike meer gewicht geeft. Terwijl ik toch al niet de lichtste fiets heb. Het aandeel Specialized blijkt redelijk groot. Zowel Bjorn Hazenberg als Remie van Himbergen fietsen op een mooi exemplaar. Jeroen Bonenkamp doet het op een Storck, met dikke buizen. Deze frames (made in Germany) blijken te behoren tot de lichtste en stijfste frames die er op dit moment te verkrijgen zijn. Onderweg snel een foto maken met mijn Nikon blijkt minder geslaagd. Terwijl jij bezig bent, zijn de jongens al uit het zicht verdwenen. Bergop lukt het dan enigszins om terug te komen, maar met de afdaling ben ik totaal kansloos. Geen beeldvullende panorama`s dus. Het is een keus maken tussen lekker hardfietsen met de kopgroep, of foto`s maken. Ik kies toch min of meer voor het eerste, dat zit in mijn karakter. Op de top wil ik als het even kan uiteraard als eerste aan komen. Hoewel dat blijkt op deze hoogtes, wat relatief. Want na elke bocht, blijken we verder te mogen klimmen en doemen hogere bergen op.


Kaart dag 2. Vanaf balon naar midden Ochagavia, vervolgens richting Urzainqui rechtsonder.

Als Christiaan ver achter blijft maak ik wat foto`s. Aan zijn ATB kan het niet liggen want dat is een Independent, dat zijn frames die op maat van de eigenaar worden gemaakt. We wachten, waarop ik besluit eens te gaan kijken. Christiaan geeft aan last te hebben van zijn knie en wandelt ongemakkelijk naast zijn fiets. Ik motiveer hem (dat hij bijna bij de top is). Een klein stukje (tenminste tot waar wij staan). We fietsen iets door en daar treffen we de begeleiders George en Ad Punt. Zij kunnen zich verder over Christiaan ontfermen, wij gaan er vandoor. Via Port de Larrau en Alto Laza (1100 m). Waar we in de middag aankomen in het rustieke dorpje Urzainqui. Bij de locale kroeg bestellen we vier cola, wel verdient. Daarna volgt er een vast ritme, de kleding wassen, douchen en fietsen poetsen. Waarom dat allemaal in een rap tempo moet, begrijp ik niet helemaal. We zijn zo snel, dat als het busje van de organisatie komt we al gedoucht hebben, maar zonder kleding rondlopen. Dus in handdoek gewikkeld helpen met uitladen. Het is verrassend waar je terecht komt en hoe je verwelkomd wordt. Hoe de communicatie verloopt en hoe de kamers/bedden zijn. Als beloning mogen wij ons even wanen in ruimte en rust. Even later als iedereen binnen is, heb je nauwelijks plek rondom je bed en privacy is ver te zoeken.


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner

`s avonds in diezelfde kroeg, wordt er ‘gewoon’ gerookt, speelt men luidruchtig (om boven het tv-geluid uit te komen) een kaartspel. Daar leren we onze vaste begeleider Ad wat beter kennen onder het genot van een biertje. Achter de gewone jongen gaat een diepzinnige levensgenieter schuil, met een vrolijke wazige indruk. Hij tracht in elk gesprek om schijnbaar tot een gezamenlijk standpunt te komen, maar ondertussen dwaal je ver af.

Afstand 90 km, hoogtemeters 2600. 
7 oktober 2008

vrijdag 10 oktober 2008

TPy 1 Hendaye . Ithurburia '08


’Transpirinaika’  Mountainbike Tweeweekse Spaanse Pyreneeën
Zaterdag 13 september ‘08


Fotoarchief © 2008sprengenbergrunner


Vanaf het Hotel fietsen we met alles wat we aan regenkleding bij ons hebben, gezamenlijk naar het strand Hendaye-Plage. Het regent en het voelt met 14°C kou aan (we zijn toch in Frankrijk?). Daar proberen we een lach te voorschijn te halen voor de ‘verplichte’ groepsfoto aan het strand. De stemming is uitgelaten omdat we beginnen, maar het weer drukt een stempel op het geheel. Als het dan toch moet in dit hondenweer, dan maar snel doorfietsen. Zo ontstaat er al bij het eerste beste klimmetje een breuk, waardoor spontaan een aantal groepen ontstaan. Ik had bij het infietsen naar het strand overwogen om per dag wat naar voren te schuiven in de groep.  Echter ongemerkt, door gewoon mee te fietsen, zat ik plots in de kopgroep. We mountainbiken met een man of zes over het asfalt.

Foto © 2008GuntervanRompaey


Het is wennen aan de manier waarop de route is beschreven. Deze staan op een setje geplastificeerde kaartjes die vastgeklemd worden aan het stuur. Het is goed uitkijken en turen op die kaartjes, terwijl ik zicht blijf houden wat mijn voorganger doet. Al genietend van de omgeving mis je zo de route. Gelukkig neemt Bjorn Hazenberg die de tocht al eens heeft gereden het voortouw. We gaan kop over kop, maar als het mijn beurt is fiets ik de boel al snel los. En wordt daar op gewezen door Bjorn, dat dit niet op prijs gesteld wordt. Dat ik of in de groep fiets of anders beter alleen kan fietsen. Ik neem het in me op. Geef hem te kennen, dat het toch iets anders ligt. De groep moet wennen aan elkaar, het tempo bla bla. Ik fiets niet met opzet weg, normaal word ik altijd gewoon gevolgd als ik met mijn trainingsmaatjes fiets. Ik moet vaker achterom kijken volgens Bjorn. Daar denk ik het mijne over, achterom kijken betekend: “wie neemt over”? Of is bij het hardlopen mogelijk een moment van zwakte; gaan ze me inhalen? Ik probeer zo goed mogelijk in de groep te fietsen, waar ik weinig ervaring mee heb. Eigenlijk fiets ik meestal achteraan of vooraan om een gat te dichten, om te jagen op hetgeen voor ons en ja dan gaat het hard!


Kaart dag 1. Vanaf linksboven Henday, richting Espelette middenboven, daarna omlaag via Bindarray vervolgs naar rechtsonder Saint Jean Pied de Port.

In een onoplettend moment, van tijdelijke afwezigheid fiets ik op kop. In een lekker tempo beklim ik de Col de Pinodieta. En duik de afdaling in te laat bemerk ik dat er niemand achter me zit. Oeps waar ben ik, waar zijn de anderen? Wachten, keren, zo makkelijk als de afdaling ging, zo traag gaat de klim in tegengestelde richting. Bij een driesprong raadpleeg ik de kaartjes, waar zijn we gebleven? Er staan kilometer aanduiding op de kaartjes, maar ik heb helemaal geen kilometerteller op mijn Specialized Stumpjumper M2. Aan voorbijgangers vraag ik de weg in mijn beste Frans (maar ik spreek geen Frans). Het blijkt dat ik naar de verkeerde plaats heb gevraagd. Ik besef dat er eigenlijk maar één optie is, de zijweg inslaan. Daar zie ik dat er mensen in die stilstaande vrachtwagen zitten, die stond er net toch ook al? Met gebarentaal vraag ik of hij een aantal mountainbikers heeft langs zien gaan. Inderdaad, die kant op. Oké, daar ga ik. Algauw is er weer een splitsing van wegen en zijn het nu onverharde paden. Ik kijk om me heen en bedenk dat ik er ben, dit zijn de Pyreneeën, indrukwekkend, maar ehu waar moet ik heen?

Foto © 2008RogerSalden

Terug dan maar, immers er komen nog meer groepen achter ons aan. Daar zie ik bij de vrachtwagen het busje van de organisatie, dit blijkt de eerste ravitaillering plaats te zijn. Volgens organisator George Gussenhoven was dat gezegd, volgens mij is er heel veel gezegd (te veel). Achteraf is het niet zo gek dat ik daar een fout maak, de voorgaande route ging over een simpele brede asfaltweg, dit was de eerste smalle onverharde afslag. Ik scoor nog meer minpunten, want in het roadbook stond in vette letters: In principe rijdt niemand alleen. Bij de lunch plek sluit ik me weer aan bij de kopgroep, waar wat fietsers zijn afgewaaid. Het is ondertussen langzaam droger geworden. Na Saint Jean-Pied-de Port klimmen we met de overgebleven vier man richting de top Hountto. We blijken aan elkaar gewaagd, de draai hebben we gevonden. Als ik dreig teveel afstand te nemen van Bjorn, Remie van Himbergen en Jeroen Bonenkamp stop ik en daal iets terug de heuvel af. Laat daar nou net de overnachtingsplek zijn (St-Michel). Met een ferme handdruk bedanken we elkaar. De anderen druppelen langzaam binnen, we genieten van het ruime uitzicht, de mist hangt als een wolk beneden ons. Wandelaars (pelgrims) passeren, op wat een deel blijkt te zijn van de beroemde route naar Santiago de Compostella. Wellicht een volgend doel, dan begin ik hier aan de Frans/Spaanse grens. Hoewel, op die route kan het best druk zijn. Ik geloof dat ik beter een andere richting kan inslaan. Richting Pamplona, met als eindbestemming Madrid en/of vervolgens naar Sevilla. Ver achter ons bleek vandaag Günter van Rompaey te zijn gevallen en met onbekende reden naar het ziekenhuis gebracht.

Afstand 95 km, hoogtemeters 2200.
3 oktober 2008

donderdag 9 oktober 2008

TPy ATB 2weekse Transpirinaika '08

Mountainbike tweeweekse Spaanse Pyreneeën

Overzichtkaart van links boven Hendaye naar rechts onder Argeles sur Mer.

Na mijn hardloopvakantie van 2007, had ik voor dit jaar besloten om te gaan mountainbiken.
Met het lezen van de reisverslagen en de aangevraagde informatie, was ik snel overtuigd. Col d’Extrême prijst zichzelf aan als; ‘De reisorganisatie voor de meer sportief en avontuurlijk ingestelde fietser, gespecialiseerd in de Franse & Spaanse Pyreneeën’.
Op deze tocht gaan de deelnemers via verschillende etappes van de westkust naar de oostkust. Van de Atlantische Oceaan (Hendaye-Plage) door de bergen naar het eindpunt de Middellandse Zee (Argelès-sur-Mer). Op de kaart lijkt het een klein stukje, de uitdaging zit niet zozeer in de lengte maar in de hoogte. De tocht draagt de Grieks klinkende naam ’Transpirinaika’. De ‘Coast to Coast’ wordt aangeduid als klassieker.

In de maanden vooraf kreeg ik de kriebels en begon ik me af te vragen waarom ik in godsnaam niet wat simpelers kon bedenken. Hoewel bijna niemand van mijn vrienden het een raar idee vond. Met uitzondering van Riny Pleij.  Deze veldrijder Specialist gaf aan dat het onverantwoordelijk was, dat ik dit ging doen. Mogelijk had hij daar gelijk in. Het klimmen is geen probleem maar het afdalen. Het zweet brak me haast spontaan uit, hoe kon ik dat onder de knie krijgen? Hoe te trainen voor deze uitdaging? Hier bedwing in elk heuveltje alsof het een persoonlijke strijd is tussen mij en die hobbel. Voor een berg moet je ontzag hebben, jij bent de zwakkere. Dus is het zaak om jezelf rustig naar de top te begeven, met respect voor dit machtig stukje natuur. En bij het afdalen dan? Uiteindelijk heb ik slechts twee weken gericht getraind voor dit avontuur, want ik ben immers een hardloper.

Foto © 2008EmielBockting

Na de reis geboekt te hebben lees ik het roadbook aandachtig. Er blijken pittige trail etappes tussen te zitten van ruim 90 km door ruig gebied. Dan zijn mijn twee wekelijkse tochten van anderhalf uur wat minimaal. Door mijn kuitblessure en deze ‘vakantie’ kwam de verhouding van hardlopen/fietsen steeds meer te liggen op het accent fietsen. Ik wissel het mountainbiken af met wielrennen. Op de Toeristenweg Nijverdal / Holten doe ik voor het eerst 4 maal dit retourtje Hotel Dalzicht / Oad Garage. Thuis blijk ik op mijn teller 90 kilometer te hebben volbracht in 3 uur, dat leek me wel een goed resultaat. Maar waar moet ik dat mee vergelijken? Het blijkt dat ik na pak weg 50 km een dipje krijg, maar ik overtuig mezelf dat ik die afstand straks niet in één ruk hoef te voltooien. En nu doe ik de training na mijn werk. Straks heb ik de hele dag voor 90 km! Door het vele fietsen herstelt mijn hardloopblessure ongemerkt. Het idee is nu al geslaagd, prachtig is het hoe je met fietsen zomaar met wild vreemden een bepaalde samenwerking aangaat. Je dicht eens een gat voor je, of pikt aan bij een mooi groepje. Als ik zondag 7 september mijn fiets naar Wageningen breng kijk ik mijn ogen uit naar al die mooie ‘bikes’. Ze glimmen me tegemoet en zijn voorzien van kleurige merkstickers alsof ze zo uit de showroom komen. Stuk voor stuk ATB`s waarmee je niet even rustig een stukkie gaat fietsen.

Foto © 2008HeikoBonenkamp. vlnr Gerard van Tilburg, Emiel Bockting en Paul de Sain.


Vrijdag 12 september 2008
vroeg in de morgen parkeer ik mijn auto op het parkeerterrein nabij het station Ede-Wageningen om vandaar verder te reizen met de trein naar Rotterdam. Het schema wat ik kreeg van reisorganisator George blijkt prima te kloppen. Het is wel een beetje krap, maar anders had ik geen treinverbinding. Er is een vertraging van 10 minuten, dan blijft er maar vijf minuten over. De spanning neemt toe, haal ik het wel? Als ik in Rotterdam uitstap bij het Centraal station zie ik in eerste instantie niemand. Gelukkig daar in de stationsrestauratie. Ik bestel een koffie en kan gelijk doorlopen naar de binnen rijdende Thalys. Onderweg stappen er Belgische deelnemers in. Christiaan de jongste van ons gezelschap, die het dichtst bij het vertrekpunt woont kwam te laat (oponthoud als gevolg van een vrachtwagen ongeluk). Hij schrijft in Parijs (waar onze trein vertraging heeft) de gebeurtenis van de dag op zijn naam. Met behulp van zijn vriendin die mobiel stand-by was kon hij alsnog met een andere trein bij ons aansluiten. Waarop hij onder luid applaus werd binnen gehaald, terwijl de TGV aanstalten maakt om te vertrekken. Het is normaal al een hele toer met het doolhof aan poortjes en routes door het Parijse metrostelsel. De eerste overnachting is in de Baskische kustplaats Hendaye, waar we overnachten in Hotel Santiago.

Nijverdal, 1 oktober 2008