zaterdag 20 juni 2009

25 jaar wedstrijdhardloper 2001

25 jaar wedstrijdhardloper 1984 – 2009
Deel 18 


‘Life is a mystery to be lived, not a problem to be solved.’
(Søren Kierkegaard)

Fotocollage: © 2009sprengenbergrunner

Eindelijk woonde ik samen met Simone, hadden we officieel een relatie. Die met een hypotheek van 30 jaar en twee schoonmoeders bekrachtigd werd. Vanuit Brinkgreven verstuurde ik mijn eerste email naar mijn geliefde bij Tempoteam. Gert-Jan Liefers liep in Brussel een Nationaalrecord 1500 m 3.32.89). In Tilburg werd Judith Baarssen SISU NL Kampioene 400 m. Mick van Amelsfoort pakte NK zilver 800 m B. jun. Vanaf het Hilton-hotel voerde Herman Brood zijn laatste kunstje uit ”I did it my way”. Met Simone bezocht ik het werelderfgoed ‘Ruïnes van Mystras’ uit het Byzantijnse Rijk. In september werden we ons keihard bewust van onze christelijke identiteit (Terroristische aanslag New York).

Voor mijn functioneren als (Psychiatrische) verpleegkundige kreeg ik het voordeel van de twijfel. Mijn vorige werkbegeleider had het er over dat zij bezig waren op de grote weg, terwijl ik op het fietspad bleef. Dat is mijn kracht en tevens mijn zwakte. In juni volgde ontslag, maar mijn contract liep door tot september. De resterende tijd maakte ik vol bij de Tuindienst, waar ik vrolijk rond reed op de tractor en de voorman mij een baan aanbood. Daar kon volgens personeelszaken geen sprake van zijn. Vervolgens werd ik schilder, want dat buitenwerk beviel me wel. Het loopdoel was het verbeteren van mijn tijd op de Halve Marathon. ‘Running Center Enschede’ werd onze nieuwe sponsor, samen met Peter Bruinsma en Dennis van de Velden zat ik in dit team. De bevlogenheid waarmee Dennis met zijn hardloopsport bezig was werkte inspirerend. Als vanzelfsprekend bouwde hij geleidelijk een heel team om zich met Gerrit Voortman. De prestatie ontwikkeling die Dennis met zijn vechtlust doormaakte was bewonderenswaardig. Veel lof kreeg junior Mick van Amelsfoort die in Brussel een clubrecord liep op de 1000 meter 2.34.03.

Met Simone heb ik dat voorjaar regelmatig samen getraind. Ze ging mee op de skeelers als het warm weer was. Hoe hoger de temperatuur opliep des te vaker ging Simone mee en hoe meer moeite ik had om haar bij te houden. Van duurlopen werden het behoorlijke tempotrainingen. Door de MKZ (Mond- en klauwzeer) crisis  was ik genoodzaakt om veelvuldig op verharde wegen te trainen, dan besef je hoe waardevol ons Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug is en in welk prachtig gebied wij wonen. Helaas kreeg ik last van mijn kuit en achillespees nog voordat ik enige aansprekende prestatie had neergezet. Ondertussen was de positie van Gerrit Voortman als schaduwtrainer/coach van steeds grotere betekenis. Gerrit stond als actief atleet (Nederlandse subtopper) dichterbij de regionale atleten dan Marian Freriks (ex-Nederlandse top). De beleving van Gerrit sloot beter aan bij de AV Atletics langeafstandlopers. Wat er precies aan de hand was, daar had ik door mijn eigen beslommeringen weinig weet van. Hoe minder ik mocht hardlopen, hoe meer ik kon genieten van de alternatieven; mountainbiken en wandelen. Na het mountainbiken had Simone altijd wel wat in huis, ze kon de lekkerste broodjes klaar maken. Simone was overal wel voor in, maar ik moest het wel een beetje opleuken. Een fietstocht van 30 km daar had ze geen oren na, of een wandeling van 20 km, maar zei ik dat we ergens heen gingen, met een bepaald doel dan was Simone van de partij. Simone boekte een reis naar Griekenland. Waar we volop genoten, maar ook ervaren dat we dood op waren. We hadden in de afgelopen jaren elkaars accu leeg getrokken. En ergens in die periode nadat we de hypotheekpapieren hadden getekend liep onze relatie ten einde. Ontstond er een breuk in onze trainingsgroep, met een heuse afsplitsing als gevolg. Ik hield het niet droog, de tranen stroomde. Dagelijks vocht ik om het onder controle te krijgen, want ik moest door. Opeens begreep ik al die liefdesliedjes, kon ik zelfs sympathie opbrengen voor André Hazes waar mijn broer Marcel mee weg zwolg.

Door mijn nieuwe baan had ik wederom een ander ritme. Om 6 uur `s morgens stond het busje voor de deur en ergens in de middag kwam ik terug van een dagje Nijmegen. Het positieve was dat ik onder de pannen was, nauwelijks tijd had om bezig te zijn met het grote verdriet. `s avonds viel ik moe als een blok in slaap. Ik wist dat ik voorlopig geen zinnige wedstrijd kon lopen, dat de training me moeilijk af zouden gaan. Waarop ik besloot om broer Boudewijn die het hardloopvirus te pakken had te vergezellen. Dat voelde op vele fronten goed en gaf iets speciaals. Het positieve zat hem in het kunnen overbrengen van je ervaring. En in crisistijd heb je het meest aan je naasten (door er simpel te zijn). Zo kwam ik terug op het front en sloot het jaar redelijk goed af met een 16.38 op de 5 km. Wel is waar geen eerste plek, maar wel gewoon voor Dennis, die toch als een beest getraind had. Pas in november dat jaar verliet Simone ons huis. Die maanden daarvoor waren bizar, met name omdat zij er nog was. Zelfs in die donkere weken bleef ik van haar houden en vergat ik soms dat we geen relatie meer hadden. Konden we met moeite triest blijven kijken en lachten we om ons eigen gestuntel. Hoe kon ik boos zijn op de vrouw van mijn dromen? Het is raar, maar de meeste steun in dit proces kregen wij van elkaar.

Glennis Grace - Afscheid

Krantenknipselnieuws:
Via internet kwam mondjesmaat hardloopnieuws naar buiten. Enige verwarring was er tussen de hardlopers met en diegene zonder internet. De eerste had het over het hardloopnieuws wat verzameld werd door speaker en enthousiast hardloopvolger Herman Weening en via internet te volgen was. De tweede had het over de succesvolle krant opgezet door Pieter Keij van de gelijknamige PK loopcentrum, deze papieren versie werd bij hardloopevenementen verstrekt.

Enkele hardloopprestaties:
4e Nieuwjaarsloop Atletics 6 januari 10 km 34.36 1ste
Holterbergcross OAD 27 januari 5.4 km 18.08 3de
Hierden Ridder stratenloop 10 maart 10.9 km 37.32 1ste
DenHam C1000 31 december 5 km 16.38 2de


Sibculo Luvro Aqua Klimcross
25 augustus
12 km
1. Jeroen Punt Rotterdam 48.16
2. Daan Kers Arnhem 48.46
3. Lamko Hulzebos Zuidwolde 50.00
4. Dennis van de Velden Nijverdal 50.12
5. Peter Bruinsma Nijverdal 50.58
7. Jeroen Machielsen 53.19
8. Jacob de Weerdt Zwolle 53.21
10. Dennis Schutten Wierden 54.34
 
 
 
Nijverdal mei 2009. Nijverdal 2001.

donderdag 18 juni 2009

25 jaar wedstrijdhardloper 2000

25 jaar wedstrijdhardloper 1984 – 2009
Deel 17

‘Luister naar een vrouw wanneer ze naar je kijkt, niet wanneer ze praat’.
(Kahlil Gibran)

Fotocollage: © 2009sprengenbergrunner

Het jaar begon in Scheveningen met de musical ‘Elisabeth’. De dramatiek met mijn eigen Sisi was minder vorstelijk. Er hing een zwarte wolk boven Roombeek (ontploffing van de vuurwerkopslag in Enschede). Mijn ex-TELE 8 collega deed er zijn laatste verslag. Gabriela Szabó stond aan de start voor haar ultieme Olympische droom goud 5000 m. De ster van de Spelen werd de van oorsprong Aboriginal Cathy Freeman goud 400 m. Gebrselassie en Tergat gingen op herhaling met slechts 0.09 seconden won Haile de 10.000 m. Zowel Inge de Bruijn als Leontien van Moorsel wonnen in Sydney drie gouden medailles. Erik Dekker stal de show met drie etappezeges in de Tour de France. Remi de Olde SISU werd NL Kampioen A. jun. 3000 m Steeple Chase. In Houffalize beleefde we een driedaagse mountainbike sensatie.

Het is een vrouwenjaar, wat synoniem staat voor veel praten (overleg), of kletsen zo je wilt. In de schoolbanken te Deventer zat ik tussen de meiden. Op mijn werk ‘Westerstress’ te Almelo was het al niet veel minder en thuis werd ik omringd door dames. Ik was niet langer vanzelfsprekend vrij om te gaan en staan waar ik wou. Alles leek gepland te moeten worden. Avonddiensten en weekenddiensten maakten het er niet makkelijker op. Er was al gauw geen weekend meer echt vrij. Het gaf soms wat wrijving. Af en toe liep het mis, dan moest je dat weer bepraten. Soms voelde ik me ook een patiënt. Oh neen cliënt bedoel ik. Dat ik in therapie was, dat er maar doorgezaagd werd. Er waren zoveel leerdoelen die betrekking hadden op mijzelf, terwijl ik toch gekozen had voor de Psychiatrie om bezig te gaan met anderen. Hoezo, moest ik veranderen, andere opgelegde manieren aanleren? Daarmee zou ik mezelf kwijt raken. Wat een lulkoek, hoezo moet je als psychiatrisch verpleegkundige allemaal op dezelfde manier handelen. Dat is toch onrealistisch. En waarom moest ik mij bewijzen? Simone wist toch al jaren wie ik was, waarom moest ze nu opeens een andere Jeroen. Ik vocht op alle fronten en dat kostte ongelooflijk veel energie. Het jaar eindigt in een schemerzone. Hadden we nu wel of niet een relatie? Zouden we gaan samenwonen?

Dat jaar was alles gericht op de Halve marathon. Ik herinner me dat ik daarvoor heel gericht volgens periodisering bezig was en dat ik een zwaar programma volgde met veel kilometers. Maar daar bleek helemaal niets van gezien mijn trainingsopbouw. Eigenlijk ging achteraf gezien alles wel goed, maar het voelde anders. Want ik had het nog niet geaccepteerd dat Udo Zwijnenberg beter was en dat Leon Sanderman nu toch echt regionaal op de vijf kilometer ging heersen. De test in Denhaag, mijn eerste CPC ging prima in 1.14.22, waar ik vooral met de tussentijd op de 15 km zeer tevreden was (51.25). De voorjaarloop van onze eigen club ging zo goed dat ik mee kon met Gerrit Voortman. We liepen de hele cross samen. Bij het oude zwembad stond trainster Marian Freriks me behoorlijk aan te moedigen, ze was zo enthousiast dat ze aangaf dat ik moest aanvallen! Ik was absoluut niet bezig met de mogelijkheid om Gerrit te verslaan. Op het fietspad richting de atletiekbaan kwam dan de turbo van Voortman en dat was niet kinderachtig, alsof ik stil stond. Marian had wel gelijk. Gerrit kon een slechte dag hebben, relatieproblemen of last van zijn teen, dat kon toch? Aan de andere kant weet je heel goed hoe sterk iemand is als je de hele wedstrijd samen loopt.

Met Pitchou Itebe Meya ging ik naar Ootmarsum. Het voelde net of ik de manager was van Pitchou het werd een leuk uitje. De ogen waren gericht op Meya. Hier kende de regionale lopers hem nog niet en ze zagen hem waarschijnlijk aan voor een snelle Afrikaan (10 km 32.12 Kampen). Vervolgens gingen we na maanden trainen naar Utrecht, voor onze Halve. Samen met Savio Strik gingen we met de trein. Pitchou toch wel een echte Afrikaan, had zijn mobiel vergeten en moest die ophalen in Enschede en zou een trein later komen en op een ander station. Vol stress kwamen we aan in Utrecht, scherp staat het me voor de geest hoe tergend traag dat boemeltje minutenlang nodig had om tot stilstand te komen. Mijn piekwedstrijd en inlopen dat deed ik in de trein. We stapten uit, Pitchou vroeg iets. Het was me om het even die vertragingstoestand en die voorkeursbehandeling van de trainster voor de ster Pitchou daar werd ik behoorlijk opgefokt van. Ik had een doel en daar kon niemand me van afhouden. Het werd een solide halve, waarin nauwelijks verval per kilometer en een sterke tweede helft. Wel was het nogal een sololoop doordat ik me van niemand wat aantrok en puur liep op mijn eigen doelstelling. En stuk zat ik nergens, maar kon zelfs op de laatste kilometers mee met een groep die van achteren kwam aansluiten. De beloning was een persoonlijk record, maar achteraf heb ik vaak gedacht wat als de Halve toch in Enschede was, met een mooie groep en als ik echt als een Halve marathonloper getraind had en als ik wat dieper was gegaan, als we wel gewoon rustig konden inlopen, als de trainster iets meer aandacht had voor mijn halve, als ik wel een enigszins stabiele relatie had, maar.

Krantenknipselnieuws:
Twents Volksblad, dinsdag 13 juni.
TOPPERS ATLETIEKVERENIGING ATLETICS WILLEN HET HOOGSTE TIJDENS CITYLOOP
`Prikkelen door uitdagende programma`s te schrijven`
Trainster Marian Freriks: “Jeroen Machielsen is heel goed in vorm, de vorm van Pitchou Itebe is wisselend en Peter Bruinsma is terug aan het komen van een langdurige blessure. Hij heeft zichzelf de laatste tijd flink verbeterd maar volgens mij kan hij nog veel meer maar dat heeft tijd nodig”

Enkele hardloopprestaties:
3de Golff nieuwjaarsloop AV Atletics 8 januari 10 km 34.42 2de (René de Wilde 34.14)
Veldcross Wierden Omhoog 15 januari 10 km 34.28 1ste
Holten Oadcross 29 januari 5.2 km 18.21 2de (Leon Sanderman 18.03)
Goor Oadcross 4 maart 5 km 16.35 3de (Leon Sanderman 16.19)
Atletics Nijverdal voorjaarsloop 15 april 10,3 km 36.06 2de (Gerrit Voortman 35.41)
1e Voogdgeert SISU Almelo 24 april 11 km 37.54 1ste
Ootmarsum koninginneloop OLC 29 april 10 km 35.50 2de (Eertman 35.25)
Raalte Fit care 10 km 14 mei 10 km 35.45 2de (Pitchou Itebe Meya)
Vriezenveen Schipsloot tot Stouwe 26 mei 10 km 33.20 3de (Pitchou Itebe Meya 32.37)
Rijssen Rijsserbergloop 10 juni 5.2 km 17.18 2de (Leon Sanderman 16.52)
Nijverdal SNO 25 augustus 5.4 km 18.46 2de (Savio Strik 18.33)
Nijverdal Oadcross 18 november 5.8 km 20.36 3de (Nicolas Neple 19.38)
Nieuw Heeten kerstloop 26 december 12.5 km 45.06 1ste
Den Ham oudjaarsloop 30 december 5 km 16.46 3de (Leon Sanderman 16.07)

Halve Marathon van Utrecht.
1. Mohamed Baket, Utrecht 1.05.00
2. Peter van Egdom, Veenendaal 1.05.41
4. Neals Strik, Baarn 1.06.34
5. Aart Stigter Doorn 1.06.58
9. Bert van Vlaanderen, Maartensdijk 1.09.14
10. Pitchou Itebe Meya, Markelo 1.11.21
11. Robert Jan Lassche, Oldenzaal 1.11.26
15. Jeroen Machielsen, Nijverdal 1.13.07 (Pr)
16. Eric Borg, Ede 1.13.24
29. Savio Strik, Nijverdal 1.17.53

Nijverdal april 2009, 2000.

maandag 15 juni 2009

NK '09 Brons! 10.000 m

Nederlandse Kampioenschappen 10.000 meter Masters.
14 juni ‘09
Utrecht AV Phoenix Atletiekunie


Fotoarchief © 2009sprengenbergrunner

Phoenix had jaren geleden al de 10 binnen gehaald. Met de kwalificatierace om Lornah Kiplagat naar het WK te krijgen. Dat streven beleeft nu zijn hoogtepunt met het Wereldrecordfestival. Het NK is het bijprogramma en als randgebeuren is er het Afrikaans Spektakel. Met de goede ervaring van het NK Masters indoor schrijf ik me in. Dat betekend voor mij de tweede 10.000 m die ik ga lopen. In 1995 eindigde ik in Hengelo FBK als derde (achter Harry Dijk) in 34.40. Dat is een persoonlijkrecord (en clubrecord). Voor die 10.000 m liep ik op dezelfde avond vooraf een 1500 m (4.22).

Tot een week voor de sluiting van de inschrijving sta ik tot mijn verbazing als derde op de lijst bij de categorie M40. Ik kan mogelijk het podium halen, maar ondertussen komt er van een goede voorbereiding weinig i.v.m. blessures. Ik twijfel zelf of ik wel mee kan doen. Je wilt daar toch met je topvorm aan de start staan. Bij de callroom wordt mij gevraagd om de zojuist gekregen grote envelop meteen te openen, zodat ze kunnen controleren of het klopt. Nummer 73 in tweevoud. Het is op de atletiekbaan Overvecht droog en met 22 graden redelijk warm, zelfs een beetje broeierig. Een pad met aan weerskanten Nederlandse vlaggen geeft het alternatieve inloopgebied aan. We gaan van start met een groep M35, M40, JA en een groep senioren die niet in aanmerking kwamen om te starten bij het NK senioren. Wij hebben de 70 nummers. Daarvan zijn er niet veel, zie ik. Eric Borg wijst me op de twee toppers; Wim Padmos en Harald van Doorn. Er komt iemand niet opdagen, zodat we gaan strijden met vijf man. Een zesde plek is het hoogste wat ik gehaald heb bij een Nederlands Kampioenschap, dus ik moet vandaag gewoon finishen!

Als laatste mag ik starten voor de eerste streep, de andere helft staat een stukje verderop. Zij moeten langs de pionnen en voegen dan in. Mijn scherpte is niet des kampioenschap, als de starter “op uw plaatsen” roept, staat de rest al pijlsnel achter de startstreep. Waarna nog iemand zijn voet van de lijn moet terug halen. Meteen kies ik ervoor om achteraan te gaan lopen bij de eerste groep en zo meteen zuinig in de binnenbaan te blijven. De tweede groep moet dan maar zien of ze er achteraan sluiten of er langs gaan. Gelijk trekt het veld flink uit elkaar. Nog onder de 80. Wat zou ik moeten lopen, op welke tijd ben ik weg gegaan? Achter Robert van Boxtel aangaan leek me een goede optie. 25 rondje, dat is verrekte veel. Die Afrikaanse drums moesten die niet al vast wat intrommelen? Zijn er nog atleten achter mij? Speaker Herman Weening geeft met zijn commentaar enige afleiding. Zo kan ik redelijk goed de wedstrijd volgen. Er is een fotograaf aanwezig, die af en toe aanwijzingen geeft. Het is de oude Meester Klaas Lok.  Van Boxtel loopt steeds verder van me weg. De eerste kilometer gaat redelijk, maar 3.20 loop ik op een 10 mijl (in het begin van de wedstrijd) ook weleens. Herman weet te vertellen dat ik me hier speciaal op heb voorbereid. Ik hoor bar weinig over Eric Borg, de voorgaande ronden. Hé daar staat die van Boxtel aan de kant. Yes! Plots krijg ik een hernieuwde impuls, stijgen mijn kansen en loop ik vierde op een Nederlands Kampioenschap!

Fotoarchief © 2009sprengenbergrunner

In de kleedkamer spreek ik achteraf Eric Borg. Hij verliet na circa vier kilometer het strijdtoneel vanwege kramp in de maag. Vanaf dat moment liep ik  (onwetend) derde. Uit het commentaar van de speaker kon ik per ronde met meer zekerheid vaststellen dat ik inderdaad derde liep. Hoewel dat geen enkele keer gemeld was. De eersten gingen me nogmaals dubbelen. En ook Arthur Schramade en Jay Sauer komen langs. Het is niet ver meer, wat heb ik op de vijf als doorkomst tijd? Ik ben het inzicht kwijt, maar wie maalt daar om. Een snelle tijd, was niet voorzien. Van Herman probeer ik informatie los te krijgen over mijn positie. Dit doe ik door duidelijk drie vingers te tonen. Herman ziet het, maar lijkt het niet te begrijpen of wil niets met deze informatie. Hij heeft het over drie ronden. Het is nu aftellen. Ik heb wat steun van een junior, waarmee ik drie ronden kan meelopen. Gerhard Kornelisse gaat finishen. Voor het eerst hoor ik volop aanmoedigingen van de hoofdtribune. Twee ronden, geeft een vrijwilliger in het rode shirt door. Ik zet aan en geniet van dat laatste rondje. Ik weet het zeker ik kom op het podium bij een Nederlands Kampioenschap! Ik ben derde van Nederland!

Met een klein ingetogen jubel, verlaat ik de baan. Enthousiast kom ik de kleedkamer binnen, waar met Borg een nazit is. Volgende week zint hij op revanche, maar hij gunt mij deze derde plek van harte. Of ik langer blijf? Dolblij wil ik het uitschreeuwen, dat ik nog niet klaar ben. Het podium verwacht mij. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. De procedure rondom de prijsuitreiking is me onbekend en zo zie ik hoe de podiumkandidaten onder begeleiding vanaf de callroom deze kant op komen. Daar sta je dan als nummer drie (met een trimlooptijd) achter de stootkussens en hekken. Er toch maar overheen wippen en me alsnog melden bij één van de officials (Terwijl mijn naam wordt opgeroepen en de speaker constateert dat ik niet aanwezig ben). Als Wim Padmos en Harald van Doorn op het podium staan kan ik me alsnog bij hun voegen. Met een voldaan gevoel ga ik in een lege kleedkamer douchen.

Uitslagen wedstrijd
10.000 m Nederlands Kampioenschap (Masters) 
NK M35
1. Gerhard Kornelisse Phoenix 31.21
2. Arthur Schramade Cifla 32.39
3. Jay Sauer Cifla 33.04
NK M40
1. Wim Padmos Voorne Atletiek 32.43
2. Harald van Doorn Lycurgus 33.28
3. Jeroen Machielsen AV Atletics 35.36

vrijdag 5 juni 2009

Twenterandrun '09

www.twenterandrun.nl
Vriezenveen Vrijdag 5 juni 2009

Foto © 2009sprengenbergrunner

Vrijdagavond komt Christiaan van Meurs mij ophalen, we gaan naar het Lintdorp. Waar vroeger alle huizen aan dezelfde hoofdweg stonden, maar tegendraads ten opzichte van de straat. Hopelijk ben ik voldoende opgeknapt na mijn gedwongen herstel vanwege kuit/achillespeesblessure na de Halve Marathon van Enschede. Deze trimloop is een test voor volgende week, dan staat het NK 10.000 m baan op mijn schema. Daarvoor had ik willen pieken. Bij de inschrijving krijgen we een gigantisch nummer en weer een nieuw tijdregistratiesysteem een oranje sticker (D-Tag™).

Met Christiaan voeg ik in bij de 5 km lopers. Aan de stroom lopers lijkt geen eind te komen. Ik ben bezorgd over de drukte op het smalle stratenparcours. Hoe moet dat straks bij de 10 km? We lopen daarna nog wat los in wedstrijdtenue, maar ik wil niet te ver verwijderd zijn van het wedstrijdterrein. Van Meurs merkt op dat ik wat zenuwachtig doe. Gelukkig er is met mij niets veranderd, als gewoonlijk hou ik zicht op de meute bij de startstreep. Hoeveel staan er al? Tot hoelang kan ik wachten om mijn plek in te nemen? Christiaan wil vooraan staan, daar is een vak. Ik heb me voorgenomen om mogelijk voor Christiaan te hazen, wellicht tot twee volle ronden van 2,5 km en dan flink aanzetten. Zo loop ik heel relaxed de eerste honderden meters. Waarna ik aansluit bij Christiaan en we zij aan zij doorgaan. Waarop ik pogingen doe om de boel een beetje te sturen. Dus ik geef aan dat we moeten aansluiten bij  Vincent Hentzepeter en Roelof Hutten. Zo komen we vrij soepel het rondje door in iets meer dan 9 minuten. Vincent zet aan en Christiaan reageert niet meteen, waarop ik in een soort van wachtpositie hardloop. Ik probeer Christiaan mee te trekken, maar deze blijft steken in dit tempo. Wat gezien zijn weinige wedstrijdkilometer de afgelopen periode ook wel het hoogst haalbare is. Ik blijf wat hangen, twijfel om me terug te laten zakken. Maar op het strakke fietspadasfalt zie ik voor me Vincent weglopen. Waarop ik besluit om nu al die versnelling in te zetten (op circa 4 km). Het gat dicht ik in één ruk, waarna ik me bij de enigszins verbaasde Hentzepeter voeg.

Zoon Scott Hentzepeter moedigt aan. Ik krijg een aanwijzing van Thijs Theunissen, dat ik moet aansluiten bij het groepje voor me. Speaker Weening weet te vertellen dat ik in voorbereiding ben voor het NK. In de derde ronde loop ik weg bij Vincent, maar later sluit hij weer aan. Waardoor het beeld voor de cafégangers en toeschouwers bij het orkest onveranderd lijkt. Toch nemen de hardloper voor ons niet meer afstand van ons. Bij de bomenrij terug op het snelle stuk zet ik in de vierde ronde wederom flink aan. Nu om het gaatje te dichten met Aje Niks, dat gaat al een stuk moeilijker. Bij het stuk waar de dames staan met sponzen en water kan ik niet verder doortrekken. Een meefietsende supporter van Aje begint in te praten op Niks. In de winkelstraat lukt het me om aan te sluiten. De coach heeft het over een thuiswedstrijd, dat Aje moet aanzetten en nog meer van die dingen. Aje krijgt volop aanmoedigingen. In zijn rug probeer ik op adem te komen. Het is nog maar een paar honderd meter voor Aje. Door al die aanmoediging is het net of ik er niet toe doe, dat ik daar niet loop. Bijna stokt het daardoor bij mij, maar ergens komt er een drive terug, voor mij is het ook nog maar een klein stukje. En elke veteraan die ik kan verslaan is er eentje minder. Tot mijn grote verbazing zie ik voor me Adri Deemter net finishen en dat voelt opeens meteen als een podium plek. Ik zie Dirk Hoekman uithijgen. Meteen storm ik door naar de wc, daar voel ik het zweet opkomen.

In het Gemeentehuis spreek ik Adri Deemter even aan met de melding dat ik niet wist dat ik hem zo dicht genaderd had en hem anders wel had verslaan! Adri hapt gretig toe en vertelt hoe hij in gevecht was met Hoekman, maar ook de zekerheid had van die tweede plek als M40. Hij had duizenden excuses voor zijn matige optreden, gewerkt op een ladder en veel spierpijn. Dit zet hij op komische manier kracht bij door te laten zien hoe moeizaam hij zijn knieën omhoog krijgt. Adri, wat zou het een stuk minder leuk zijn zonder Deemter. Christiaan en ik horen het met een gevoel van interesse en spot aan. Is er nog een prijsuitreiking? Het Manitobaplein veranderd na het uitlopen snel in feestgeruis met drank, walmen van frituurvet, sigarettenrook, muziek en opgeschoten jongeren met giechelende meiden.

Enkele Uitslagen:
Trimloop 10 km
Senioren
1. Matthijs Künzel Trias 32.19
2. Leon Sanderman AV Rijssen 32.26
3. Casper Koelma MPM 32.32
4. Jan Paalman AV Rijssen 33.30
5. Stefan Paalman AV Holten 34.52
6. Christiaan van Meurs AV Atletics 36.55
M40/45
1. Dirk Hoekman AV Holten 35.07
2. Adri Deemter Spurt `88 35.28
3. Jeroen Machielsen AV Atletics 35.33
4. Aje Niks AV Twenterand 35.38
5. Vincent Hentzepeter Argo Wierden 35.40
M50
1. Albert Oldehinkel Spurt `88 35.18
2. Roelof Hutten Spurt `88 37.36
3. Hans Bosman Daventria 38.17