Sprengenbergrunner archief: 2010

zondag 12 september 2010

Singelloop AC TION ‘10

5 mijl Zondag 12 september
www.singelloop-enschede.nl

Tijdens het inlopen rondom het Volkspark kom ik Jeroen Linneman tegen. Met dezelfde lach als eind jaren tachtig toen we samen bij AC TION trainde. Dan deden we duizendjes onder de 3 minuten. Nu vertelt Jeroen vrolijk dat hij de 10 km in 41 minuten loopt. Prachtig dat het hardlopen meer is dan die prestatie. Respect voor iemand die ooit de 10 liep in 30.15. Vanessa en ik moeten snel weer verder met onze warming up. Marian Freriks vroeg me een tijdje geleden of ik voldoening kan halen uit het hazen van Vanessa. Ze moest eens weten hoe mooi dat is. Het zijn allemaal prachtige evenementen, waaraan je mee mag doen. En als Vanessa dan op het podium staat, tja dan geeft dat een enorme kick. Een beetje sta ik dan ook daar.

Mijn concurrenten (die meestal achter mij eindigen) vragen voorzichtig wat ik ga doen. Voor mezelf of hazen. Dat is gaaf, dat zij daar mee bezig zijn. Dan schuiven ze een plek op in de uitslag. Vandaag ga ik voor een podium plek bij de M40 en zie op de uitslagen van vorig jaar dat ik dan voor Dirk Hoekman moet zijn. Moeilijk om Vanessa los te laten, wat een impact heeft dit coachen. Voor een deel neemt het de druk van mijn eigen presteren weg, aan de andere kant ben ik ook heel erg bezig met hoe zij het gaat doen. Wat geef ik haar als tips mee en heeft ze dat wel nodig. Had ik de tactiek bespreking aan haar eigen inbreng moeten overlaten? Voetje voor voetje schreeuwt Herman Moelard ons naar achteren. Eerder hadden dat al twee onbekende vrijwilligers gedaan. Dat maakte weinig indruk. Moelard daar luisteren we wel naar. Vanessa staat mooi goed vooraan. Hier stopt het coachen, daar ga ik. Hoekman blijft achter. Ik loop rustig door, bedenk wat te doen. Wil eerst aanvoelen wat mijn lichaam aankan. Het hazen van Vanessa de laatste periode heeft als nadeel dat ik mijn wedstrijdgevoel wat mis. Even mee met de groep ‘Huub van Langen’. Dan voel ik dat Hoekman in de groep zit en trek ik door. Maar wil hem en de groep niet op sleeptouw nemen. Dus daar begin ik aan de opmars. De man voor me loop ik snel in. Dan begint het gevecht, zoals ik dat dikwijls aanga op mijn mountainbike met wielrenners voor me. Het volgende slachtoffer is Tonnie Bruns. Daar blijf ik even achter hangen, herstellen? Als ik opruk naar Aje Niks volgt Tonnie niet. Bij Aje blijf ik lopen. Hij is goed op dreef en doet net als ik ‘crosstraining’ (alternatieve training). Op de helft gok ik dat er mogelijk meer in zit en dicht het gat naar een jongen met geel shirt. In de verte loopt Edwin Veenstra.

Het motregent maar daar merk je niets van tijdens de wedstrijd. Het publiek is er niet voor binnen gebleven en moedigen aan alsof het de Enschede Marathon betrof. De doorkomst op de 5 km gaat in 17.46 dat stemt me tevreden. Wel begin ik wat te twijfelen, het gat met Edwin is groot. Moet ik de inspanning dan niet bekopen. Ondertussen loopt Vanessa goed, clubgenoten nemen het haaswerk waar. Atletics trainingsmaatje Gert Teunissen en Peter Linthorst strijden met Vanessa mee. Geen enkele Nederlands dame kan met hun mee. Ik pep mezelf op, trek grimassen en zet aan. Ergens weet ik dat Edwin vandaag een maatje te groot is. Hij loopt al de hele wedstrijd op die plek en zal zeker wel weerstand kunnen bieden. Hij kijkt achterom en inderdaad blijkt hij reserves te hebben en versnelt ook. Hij haalt zelf de atleet voor hem in, dat blijkt verassend clubgenoot Koen Veldhuis die ik even later voorbij ga. Dik onder het half uur kom ik binnen, met het mazzeltje dat Alex Stienstra al bij de categorie M50 behoord. Zo eindig ik op het erepodium. Dan is het wachten op Vanessa. Slecht een dame is al binnen de Keniaanse Edhna Kwambai. Op de grote wedstrijd klok zie ik de 33. Ze kan elk moment binnen komen. Aan Harry Dijk heb ik voor de zekerheid even gevraagd hoeveel vrouwen er binnen waren. En daar komt ze! Tweede! Klasse! Marjolein Stegeman komt even later over de finish. Er wordt opgeroepen dat de prijsuitreiking over tien minuten is, zodat we wat in de buurt blijven hobbelen. Lorkeers neemt plaats naast Kwambai. De vraag blijft wat Edhna vroeg aan Vanessa. Dan mogen de oudere heren op het podium en daar tref ik Borg en Veenstra. Als bijna iedereen uit het Volkspark is gaan wij nog uitlopen. Vanessa wil haar week totaal halen en die gretigheid siert haar.

5 mijl wedstrijd Atletiekunie
Uitslagen
Heren
1 Henry Kipkoskei Kenia 23.26
2 René Stokvis AC Tion 24.56
3. Wouter de Boer AC Tion 26.16
M40
1 Eric Borg MPM 27.49
2 Edwin Veenstra MPM 28.41
3 Jeroen Machielsen Atletics 28.50 clubrecord
M50
1 Alex Stienstra 28.29
2 Tonnie Bruns LAAC 29.21
3 Marti ten Kate AC Tion 29.31
Dames
1 Edhna Kwambai Kenia 27.54
2 Vanessa Lorkeers Atletics 33.34 clubrecord
3 Marjolein Stegeman AC Tion 33.50

zondag 15 augustus 2010

Meelopende coach ‘10

Boeskoolloop Oldenzaal
stratenloop 10 km
Zondag 15 augustus

In de zomerperiode training ik bijna nooit op een schema. Het is dan wat bijhouden met duurloopjes en wat aanmodderen. Nu ik Vanessa coach is dat even anders. Zij had al vroeg in de zomer haar vakantie en zat alweer eerder in het dagelijks ritme. Waardoor ik mij ‘verplicht’ voelde om het nodig tempowerk te doen met haar. Met de maandagavondtraining en de spontane mountainbike intervaltrainingen heb ik zo al heel wat ‘kwaliteitstrainingen’ gedaan.

Vandaag loop ik mee met Vanessa. Het is ondanks dat ze al sinds 2006 wedstrijden loopt haar eerste tien. Ze is vanwege de afstand wat gespannen, omdat ze de vijf ziet als haar afstand. De 10 is maar 2 kilometer langer dan de vijf mijl stel ik haar gerust (en op die afstand ging het prima). Eenmaal eerder liep ik de Boeskool, maar kan me er weinig van herinneren. Wel iets met een muur waar je vlak langs moest en een knik naar beneden in het parcours. Gek, want mij tijd van 34.11 was mijn snelste 10 km dat jaar (1998). Ik wijs Vanessa op het ‘meisje’ dat pal vooraan staat (Eline Vollenbroek). Ingrid Prigge laten we buiten beschouwing. Dan is er rondkijkend in het startveld nog Dione Scheuten, wat goede masters; Klara Davina en Monique Kropmans. Er is wat geduw en getrek bij de start, maar Vanessa weert zich goed. Al snel hebben Lorkeers en Scheuten elkaar gevonden. Prigge is pleite en dat dekselse meisje knalt weg. Het is een Vollenbroek blijkt later en die kunnen wel lopen. Richard Vollenbroek was in de jaren tachtig één van de vele goede regionale oostelijke toppers die mee konden met de nationale top. We hebben zes rondjes te gaan, met veel bochtwerk, verkeersbordpalen (waarvan wij alleen de paal zien), stoepjes, verhogingen, een nauwe doorgang, scherpbochtje met opstaande rand. In de luwte kijk ik toe, mijn taak is beperkt. Vanessa neemt Dione mee op sleeptouw. Gaande weg lopen we in op Vollenbroek, maar komt uit de achtergrond ook een groep opzetten met sterke dame (Martine Roord). Ik maan Vanessa tot rustig aan doen, waardoor ze Dione op kop dringt.

De groep komt even later aansluiten. Oké, meegaan. Met meer mannen erbij gaat het op weg naar Eline. Voor mijn gevoel hadden we haar al ingepakt, alleen de aansluiting moest nog plaats vinden. Had ik kopwerk gedaan dan zou dat waarschijnlijk iets te snel gaan. Nu beperk ik me tot aanmoedigingen en aanwijzingen geven. We lopen tweede denk ik, als we Vollenbroek hebben bijgehaald. Dione krijgt veel aanmoedigingen, zowel van het publiek als de speaker. Over dat laatste maakt Vanessa zich wat druk, daar baalt ze van. Gaaf, die pit, die ingetogen gretigheid en winnaarmentaliteit. Ze wil de speaker wel toeschreeuwen, “ jo, joh hier loopt Vanessa Lorkeers wil je daar wel even aandacht aan schenken?”. Persoonlijk heb ik me hier nooit zo druk over gemaakt, kan me een wedstrijd voor de geest halen waar ik won. Terwijl zelfs na de finish mijn naam nog geen enkele keer was genoemd, wel van alle overige kopmannen. Ik vind het moeilijk om niets te doen, af en toe hou ik Vanessa uit de wind. Veel meer is niet nodig, ze zit met de andere dames en wat heren in de wedstrijd. Ik ben de enthousiaste coach die het van dichtbij wil volgen (en eventueel kan ingrijpen). Vanessa doet het uitstekend, soms wat mindere momenten en voor mijn gevoel laat ze te vaak een gaatje.

We maken ons op voor de finale, enkele heren hebben ons gedubbeld. Hoe lossen we Dione en Martine? Wat is de sprintcapaciteit van de dames? Als ik versnel dan kan ik natuurlijk ook de ‘verkeerde’ dame mee nemen. Dan gaat bij de markt direct na de poort Vanessa aan. Waarop alleen van mij een directe reactie komt. Binnendoor versnel ik tot voor Vanessa en trek met een kleine verstandhouding door. Water hoeft ze niet meer en daar gaan we als in een ‘woensdagtraining’. Het gat is er, maar veilig zijn we niet. Waarop ik blijf doorgaan in dit tempo. Vanessa moet iets passen, “hoe ver nog” vraagt ze. Dat weet je toch wel (denk ik), maar zeg wat anders. Nog een spons en dan gaan. Daar komt de tweede versnelling van Lorkeers, voor en door het publiek. Zij aan zij snellen we voort. Ik voel me een winnaar als ik de finish zo fris als een hoentje bereik. Vanessa tweede! Lorkeers naast Prigge!

Uitslagen 10 km:
Dames
1. Ingrid Prigge LAAC 37.47
2. Vanessa Lorkeers Atletics 43.14
3. Martine Roord Dionysos 43.22
4. Dione Scheuten LAAC 43.25
5. Eline Vollenbroek Iphitos 44.50

vrijdag 30 juli 2010

TAB ’10 6 Prato allo Stelvio

Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’

Transalp Zuid Tirol Etappe 6
Vrijdag 30 Juli
Prato allo Stelvio (915 m) – Merano (325 m)

We hebben overnacht aan de voet van de Stelviopas. Deze asfaltklim met een top van 2758 m is bekend van de Giro (ronde van Italië). Met 48 haarspeldbochten is het een ware uitdaging. Wij gaan oostwaarts. Wat sneu sluit ik me aan bij de ‘mediumgroep’. Een stapje terug doen vind ik niet prettig, maar zo kan ik Transalp op de ATB uitfietsen.

Al wat terugkijkend heb ik een binnenpretje om de jolige humor als we weer op een top met ‘Extreme’ bijna stilstaan en net doen alsof het niet zwaar is. Met kinderlijke ‘Bert en Ernie’ imitatie, of Brabants dialect van Rudy Laros. Hoe we de eerste dag al zogenaamd stickertjes verdienen voor een col, maar dit jammer genoeg niet doorzetten (omdat elke gids nu eenmaal anders is). Bijna gingen we over tot stempels die Gijs-Jan Lavèn verzameld bij de pizzeria. Onduidelijk is gebleven wie nu de ‘bolletjestrui’ mag dragen en van een ‘Koninginnenrit’ (waar het klassement zou worden opgemaakt) was geen sprake. Treffend is misschien wel hoe ik Sjef van der Maat vertel dat ik niet mag aanvallen van mijn ploegleider (dat kreeg ik door in mijn oortjes). Ach ja, zet volwassen mannen op de fiets en spontaan zijn ze weer kind.

Foto: © 2010sprengenbergrunner

Het ritme in de mediumgroep kan ik niet vinden. Bergopwaarts fiets ik met de handjes los op het stuur rustig naar boven, terwijl ik naast mij de inspanningen hoor. We staan vaak stil en nog trager komen we weer op gang. Ook bij ‘Extreme’ wachten we wel op elkaar, maar gaan door zodra de laatste weer in zicht is (of geven onderling tekens). Op een gegeven moment zit ik bij de afdaling achteraan, want dat zenuwachtig gedoe midden in de groep daar moet ik niks van hebben. Nu met pijn aan mijn hand gaat het slechter en slechter en als het wel gaat stuit ik op de stilstaande groep. De lol is er een beetje af en bij een afdaling waar ik als laatste aankom zit de hele groep toe te kijken, waar wachten ze op, dat er iemand valt? Ik besluit demonstratief te gaan wandelen. Dit is tweemaal niets. Achter Gijs-Jan probeer ik weer in mijn cadans te komen, dat is van korte duur (de groep staat weer stil). Met Jasper van Dijk die een gevoelige achillespees heeft klim ik makkelijk naar boven. Even later worden we tot de orde geroepen (“dit is niet de bedoeling”). Wat lamlendig gaan we bij de volgende klim, al slalommend of staand met een iets te licht verzet omhoog.

We flitsen langs de ‘Italiaanse Betuwe’ met aan weerszijde appelboomgaarden. De sproeiers stralen alle kanten op en het is een kunst om ze te ontwijken. Dan nemen we in Latsch het terras in en bestel ik waarover we de hele week al horen ‘de Apfelstrudel van Norbert Cremers’. Och ja en waarom ook niet met slagroom en vanille ijs! Een groot vierkant bord wordt geserveerd. Verdiend smul ik van deze traktatie. Toevallig zijn we vorig jaar met de Transalpine aan deze straat gefinisht en dat maakt het voor mij extra speciaal. Een moment is er de behoefte om naar de finishplek te lopen (maar er is niets dan de herinnering). De resterende kilometers gaan voornamelijk over vlak terrein en in een lang lint gaat het op naar Merano. Ergens worden we gepasseerd door ‘Extreme’ en twijfel ik om aan te sluiten (op het vlakke asfalt is er nauwelijks voelbaar pijn aan de hand). Ik moet wel bij mijn groep blijven’, denk ik. Als ze voorbij zijn, komt Erik met achterstand langs. Waarop ik besluit om alsnog mee te gaan. Maar de vrije doorgang is er niet meer en op ruime afstand proberen wij het gat te dichten. Wat niet lukt. Bij een onoverzichtelijke kruising stuiten we op de groep en blijken we aan de verkeerde kant van de weg te fietsen (we moeten linksaf). Tegelijkertijd komt de ‘mediumgroep’ in volle vaart en zij nemen direct de juiste afslag. Enkelen van ons gaan dwars over, terwijl Dirk Seghers en ik wat meer ontzag hebben voor de politieagenten die er staan en kiezen voor de oversteekplaats. Ver achterop zetten we de achtervolging in, maar dan blijken we Merano al binnen te fietsen.

Daar is het relaxen in de thermen met warm zoutwater www.thermemeran.it . Met Sjef en Patrick van Bree sluiten we de vakantie af. De zonnestralen zijn me bijna te fel en in de schaduw is het smullen van de Lasagne. Een schepijsje bij een schone dame in de ‘Elvis’ ijssaloon konden we niet afslaan. Dan volgt de bustrip terug naar Leutasch. Mijn hand is bij thuiskomst niet meer dik, wel wat geel. En de pijn is na een week nog niet verdwenen.

Afstand 60 km, hoogtemeters 1000.

donderdag 29 juli 2010

TAB ’10 5 Nauders

Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’

Transalp Uina Schlucht Etappe 5
Donderdag 29 Juli
Nauders (1394 m) – Prato allo Stelvio (915 m)

Al vroeg sta ik mijn Specialized af te spuiten terwijl het leven ontwaakt in Nauders. Er is wat gegoochel met de groepen. Vandaag is er geen ‘Extreme groep’, maar wel een ‘Sport min’ en ‘Sport plus’. Het verschil is dat Jasper van Dijk, Patrick van Bree, Erik en Eric Klepper met ons meefietsen. Stefan de Ruijter doet een stapje terug en zo vertrekken we met een paar man meer. We gaan de grens over naar Zwitserland (Unter Engadin)en komen door Scuol. Daar fietsen we over een prachtige houten brug die typerend zijn voor dit gebied. De regio ken ik van eerdere bezoeken. Als we langs een camping komen denk ik daar aan terug (hoe Willem de Vos en ik toen door miscommunicatie met Jonny Berkvens terecht kwamen in Susch i.p.v. Scuol). Mogelijk hadden we toen deze camping op het oog.

Foto: © 2010sprengenbergrunner

Spontaan zetten we een ‘lang zal ze leven, hiep hiep hoera’ in als we een tent zien met Nederlandse vlaggetjes. Ons lied wordt door het gezin lachend ontvangen. Van Gijs-Jan Lavèn krijg ik een spoedcursus ‘Hoe en wat, de berg afdalen’ En dat gaat best goed, de eerste meters bij hem in het wiel. Bij het klimmen krijg ik geen tips. Toch wat onverwacht betreden we een rotsachtig decor, de Uinaschlucht. Hier moeten we verplicht wandelen, dus heb ik de mogelijkheid om de imposante rotswand en het diepe ravijn te aanschouwen. Het pad is smal en op sommige stukken glad. Op de gevaarlijke delen zijn staaldraden gespannen voor houvast. Hier liep ik vorig jaar in een hoger tempo langs. Met mijn Inov8 Trailschoenen ben ik nu in het voordeel, maar door het stilstaan (om foto’s te maken) raak ik achterop. Gelukkig is Dirk Seghers nog achter me, hij heeft zijn schoenen verwisselt en is in de weer met zijn elleboogbeschermstukken. Geleidelijk veranderd het grijze naar groen. Door een Alpenweide (2155 m) met stromende beekjes, uitbundige bloemenpracht en de overal aanwezige koeien gaat het verder. Echt een plek voor een romantische lunch (dat doe ik dan de volgende keer).

Foto: © 2010sprengenbergrunner

Als beloning voor ons ploeteren snellen we de Sesvennahütte (2256m) binnen. Daar is het behaaglijk warm, hongermakende geuren komen uit de keuken. We zoeken een plek in de volle eetzaal en worden naar de kelder verwezen, waar we onze kleding kunnen laten drogen. Maar de bedoeling daarvan is ons niet meteen duidelijk. Terwijl wij ook een klein beetje in een soort van wedstrijd gevoel zitten “wij moeten snel door”. Na enige tijd vinden we een vrijkomende tafel en verspreiden ons over de ruimte. Het bord pasta smaakt goed, maar ik krijg de helft nauwelijks op. Terwijl René Sprenger met zijn eetlust al begint aan een tweede bord.

Buiten neemt de kou en wind ons in de greep, we worden plots in het diepe gegooid. Geen kans om even in het ritme te komen als een ruige trail afdaling met keien volgt. Behendig probeer ik wandelaars te ontwijken en maak vaart op het ‘goede’ stuk. Ik verwonder me erover dat de anderen al beneden staan. En daar ga ik de lucht in, een rode schim zie ik overvliegen terwijl ik met de val bezig ben. In die seconde heb ik het bewustzijn om te hopen dat ik goed terecht kom. Ik stap bijna meteen weer op, na een kleine inspectie van mijn ATB. Bij de anderen verga ik van de pijn, maar geef aan dat mijn pols een beetje pijn doet. Later staan we nogmaals stil en vraagt Gijs-Jan of het gaat. Terwijl ik een vloek, schreeuw net kan onderdrukken en een potje grienen wel fijn zou zijn. We fietsen de warmte tegemoet en arriveren in Italië. Sjef (Geoffrey) van der Maat stelt vast dat het mogelijk erger is dan we aanvankelijk dachten. Hij heeft een opleiding tot fysiotherapeut gevolgd en geeft het advies om morgen niet te fietsen. De hand is behoorlijk dik en pijnlijk. Sjef gooit er wat Latijnse namen tegenaan, terwijl ik beteuterd toehoor. Van Sjaak Juffermans krijg ik twee pijnstillers en een verzachtend hellend zalfje.

Afstand 60 km, hoogtemeters 2200.

woensdag 28 juli 2010

TAB ’10 4 Ischgl

Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’

Transalp Greitspitz Etappe 4
Woensdag 28 Juli
Ischgl (1376) – Nauders (1394)

Bij de ‘Briefing’ van gisteren heb ik mijn vinger opgestoken voor de groep Sport. De hoge Greitspitze (2874 m) bezorgd mij de nodige vraagtekens, veel klimmen betekend ook lang dalen. Uiteindelijk besluit ik in overleg toch ’s morgens met de Extreme groep mee te gaan. De Basic en Medium groep gaan het eerste stuk met de lift en klimmen verder tot de Viderjoch (2737 m). Als er bekend wordt dat hiervoor 11 euro gedokt moet worden komt er geroezemoes uit de zaal. De briefings duren steeds langer omdat er dan foto’s getoond worden, die per dag in hoeveelheid toenemen (lijkt mij logisch dat je dan als organisatie een selectie maakt).

Mijn gladde buitenband (Schwalbe Racing Ralph) wisselen kost meer tijd dan verwacht en bij het vervangen scheurt de binnenband lek. Louis Cuijpers snelt toe en samen klaren we het. Met de Continental (Race King) val ik uit de toon met bijna 98 % Schwalbe. Voor de volgende keer in de bergen wellicht een band kiezen met grover profiel. Voor Nederland zijn de beide ‘wedstrijdbanden’ prima. Meteen kan ik aansluiten bij de groep met gids Rigo Stegeman die net wegfietsen. De klim gaat deels over asfalt, vrachtwagens passeren om de zoveel tijd. Vooral als ze van boven komen aandenderen is het uitkijken geblazen en in de berm je pad vervolgen. Ik heb me iets te goed aangekleed en kom daardoor drijfnat aan bij het ‘Alpenhaus’ (2300m), een stijlvol modern gebouw met veel hout, verder dan de wc kom ik niet. Verbaasd kijk ik mijn ogen uit naar deze luxe, goede plek voor een bakkie leut. Maar ‘extreme’ gaat door, hoewel we lang moeten wachten op Stefan de Ruijter. Die duidelijk moeite heeft met de klim en meer achterop raakt. Later vernemen we dat hij in zijn nachtrust gestoord werd door een snurker. Ik kleed me om en ontdoe me van mijn hemd. Daar kom ik in contact met een ‘praatjesmaker’ een jochie vol belangstelling en vragen. Onze prestatie blijft niet ongezien. Ik herken mezelf in deze enthousiasteling (alleen hield ik vroeger als kind de vragen in mijn hoofd). Als ik de moeder ontmoet, blijkt het jochie minder dapper. Vrolijk vervolg ik mijn klim.

Bij een bergkam wacht ik met Rigo, de sfeer is ruig en het gure koude weer versterkt dat gevoel. We hebben de sneeuwgrens bereikt. Ik neem de tijd om van het moment deze bergtop te genieten. De winterhandschoenen en regenjas gaan aan, maar desondanks blijft het koud. Door smurrie en drek klauteren we omhoog, het juiste spoor zoekend. Bouwwerkzaamheden zijn in volle gang en een helikopter voert cement aan. We voelen de koude wind en het geraas van de propeller. Onverhard klimmen we door. Boven is het panorama overweldigend met uitzicht op verschillende besneeuwde bergtoppen. De vegetatie is als je er oog voor hebt veelkleurig en van een ‘Milka’ schoonheid. We komen die middag bovenlangs Galtür waar we de verstevigingswallen zien liggen die van hoogte aandoen als speelgoeddecor tegen een enorme berg. Dan slaat het wiel van Sjef vast en danken we hem dat we besluiten om de tocht wat in te korten. Door het oponthoud en het regen buitje willen we maar één ding zo snel mogelijk naar het hotel.

Als ik bij een afdaling aankom zegt Rigo iets tegen de groep en zie ik hem ergens heen wandelen (even plassen?). We kunnen blijkbaar doorfietsen, één voor één haal ik iedereen op de klim met haarspeldbochten in (Die genummerd zijn). Als ik arriveer bij koploper René Sprenger informeer ik wat de bedoeling is. Hij zegt dat we door moesten gaan en Rigo ons zou bijhalen. “Echt niet!” denk ik (dat iemand mij nog gaat inhalen vandaag). Ik geef aan dat we er voor gaan en sleep René mee, die even later moet lossen. Dat is voor mij het teken als wedstrijdatleet om ‘gas te geven’, duistere krachten nemen het over (domme pure wilskracht). En ergens komt het verstand terug. Als ik aan mijn linkerzijde het dorp Nauders dreig voorbij te razen. Bij de ingang van het dorp stop ik en wacht en wacht. Er komt niets en ik ga opzoek, hebben ze een afslag eerder genomen? Dan twijfel ik om terug te fietsen naar de top, maar die is ver en inmiddels zouden ze beneden moeten zijn. Ik zie een groep op een andere weg, maar als ik daar kom zijn ze in het niets opgelost (in het dorp). Op een hooggelegen zichtpunt wacht ik (dit punt blijkt later duidelijk te zien vanaf het balkon achter het hotel). Ik hou een mountainbiker staande, vraag anderen en informeer tenslotte bij hotel Mein Almhof (waar we later die avond pizza eten). Dan fiets ik voor de tweede maal het dorp in en ontwaar een Vasa wielershirt. Daar bel ik aan, maar niets. Vervolgens druk ik lang op die bel en uiteindelijk komt er iemand. Ons pension Alpenhof is iets verderop, langs het smalle pad. Als ik aankom zitten de anderen verbaasd al aan het avondeten.

Afstand 65 km, hoogtemeters 2600.

Kaart dag 4 van links midden boven naar rechts onder.

dinsdag 27 juli 2010

TAB ’10 3 Landeck

Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’

Transalp Tirol Etappe 3
Dinsdag 27 Juli
Landeck (816 m) – Ischgl (1376)

Het dagelijkse ritueel van spullen in orde maken roept herinneringen op aan de Transalpine. Een deel van de uitrusting gebruik ik nu weer. De rugzak die precies op maat is afgesteld zodat er de minste kans is op heen en weer wiebelen, de drinkzak en mijn Leica. Verder bijna dezelfde voeding voor onderweg; de reepjes, de gelletjes en sinds kort ben ik aan de dadels. Het grote verschil is dat er nu geen stress is. Vorig jaar heb ik in dit gebied hardgelopen en dezelfde soort paden doorkruist. We kunnen nu ontspannen om ons heen kijken, Noord Tirol in je opnemen. Onderweg denk ik zelfs enkele paden te herkennen.

Na elke klim, wachten we even op de laatste en dan is het lichaam snel hersteld. Bij het hardlopen was er geen herstel. Dit is ‘Extreme’. Hoe kan ik dan uitleggen hoe loodzwaar de Transalpine is? Toch fietsen we wel flink door, want veel ‘kodakmomentjes’ zijn er niet. Die neem ik bij een eventuele voorsprong (bergop). Of als we ergens voor een ‘hindernis’ staan. De groep is aan elkaar gewaagd en af en toe knallen we in een lang lint door groene dalen en pittoresk dorpjes achter onze kopman Gijs-Jan Lavèn. In de zoveelste klim kom ik in gesprek met Gijs-Jan. Hij blijkt de ‘Jeantex Road Transalp Challenge’ te hebben gedaan op de racefiets (www.tourtransalp.de ) Van deze wedstrijd is ook een versie op de mountainbike, dat is de ultieme uitdaging. Maar ja, zou een beetje lullig zijn als je afstapt bij een afdaling, of door Jan en alleman wordt ingehaald. Nu wachten we netjes op elkaar, al baal ik soms wel een beetje dat het afdalen kloten gaat. Vooral als het kilometers lang doorgaat (dan ga je logischerwijs zonder te remmen steeds harder, doodeng). Volgens Gijs-Jan moet ik minder remmen, komt me bekend voor. Zijn het kleine stukjes (te overzien) dan gaat het goed. Of zonder ravijn naast je, een verkeerde beweging en je stuitert de afgrond in. Bij de afdalingen door bos en grasgebieden heb ik een speciale techniek ontwikkeld. Als het mis dreig te gaan, neem ik voor de eventuele val al een snoekduik de bosjes in en stoot de ATB van me af. In de loop van de dag/week zie ik anderen ook manieren zoeken om heelhuids die trail afdaling te nemen. En bij sommige afdalingen ben ik niet eens de laatste.

In Ischgl overnachten we in een luxe hotel, de sfeer past niet helemaal bij ons wielerkloffie. Met de dag begint de kleding meer te ruiken ondanks het dagelijks uitspoelen. Dit is ’s Winters een druk hip skioord, maar nu is het uitgestorven. Geen hond op straat, en een dorp zonder hart, volgestouwd met hotels en pensions. We eindigen onze verkenningswandeltocht aan de bar van ons hotel.

Afstand 73 km, hoogtemeters 2700.

Kaart dag 3

maandag 26 juli 2010

TAB ’10 2 Lermoos

Transalp Bike Leutasch – Merano 2010
‘Mountainbikevakantie’

Foto: © 2010sprengenbergrunner

Etappe 2
Maandag 26 Juli
Lermoos (995 m) – Landeck (816 m)

Vandaag gaat het Extreme met twee pittige beklimmingen van boven de 1800 m. Met reisleider Gijs-Jan Lavèn starten we de tocht zonder Eriks. Mijn Specialized M4 zoekt zijn broertje op. Dat is de bike van Geoffrey van der Maat ‘Contador’ (Sjef), die telkens op kop is te vinden en af en toe wat afstand neemt. René Sprenger (Laurens ten Dam) gaat makkelijk mee, helaas kun je dat niet zeggen van zijn huurfiets. Deze Santos hapert bij elke plotselinge schakelbeweging en de onderdelen klapperen op en neer. Hoofdschuddend en scheldend accepteert hij dit ongemak. Rudy Laros start dapper, maar zakt gaande weg op de klim naar Marienbergjoch (1815 m)wat terug. Hekkensluiters zijn de Belg Dirk Seghers met de meeste trainingskilometers en Stefan de Ruijter ‘Vino’ met slechts twee trainingen per week.

We passeren een bordje met 20 procent en even later zelfs één met 30%. Daar word het even te gortig, met mijn neus plat op het stuur probeer ik te blijven fietsen. Als ik drieg te moeten afstappen kies ik het naast liggend grasveldje om slalommend als een skiër mijn weg omhoog te zoeken. Koeien en wandelaars kijken toe. We volgens deels een oude Romeinse route; Via Claudia Augusta. Aan de andere kant verlaten we het skigebied naar beneden om wederom te klimmen naar de Dirstentritkreuz (1855 m). Een local wil ons wat vertellen en Gijs-Jan hoort hem aan. De doorgang na de pas is twijfelachtig. Er is contact met de andere groepen en we besluiten het erop te wagen. We stuiten op een kloof, waar het volledige pad is weggeslagen. Een klauterpartij naar beneden volgt, om ergens weer naar boven te komen. Met de fiets op de nek ploeteren we ons een weg door het mulle zand. Als we allemaal over zijn, zien we de andere groep in de verte afdalen. In eerste instantie gingen we door, maar dan besluit Gijs-Jan toch te gaan helpen. Ik loop mee om wat foto’s te maken en draag wat mountainbikes naar boven. Dat is afzien en ik voel mijn hartslag bonken en mijn lichaam vragen om energie. Er volgt een mooi stuk trail door het bos richting Imst. Zoals elke dag worden we door Vasa begeleider Aad Pietersen opgevangen bij het Hotel waar hij ons verwelkomt en uitleg geeft over; de kamerindeling (via de lijst), de plek voor het afspuiten van de fietsen, de stalplek, het tijdstip briefing / avondeten. Ik ben gekoppeld aan Overijsselaar Arjan Snoeijing oet Zwolle, zodat we gewoon Twents kunnen praten.

Afstand 80 km, hoogtemeters 2800

Kaart dag 2 van rechts boven naar links midden onder.

zaterdag 24 juli 2010

TAB ’10 1 Leutasch

Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’
www.vasasport.nl

Een logische vervolg op de Transalpinerun is deze Transalp. In de voorbereidingsperiode voor de Transalp heb ik de mountainbiketraining geleidelijk opgebouwd en het hardlopen beperkt tot eenmaal in de week. Begin Juli deed ik in Winterswijk de ATB zomertocht van 60 km. Om vervolgens de week erop ‘Drenthe’s Mooiste’ te doen (Assen ATB 80 km)
www.drenthes-mooiste.nl/ Na het ‘Rondje Ruinen’ een wat saaie tocht op de racefiets van 120 km was ik er klaar voor. Dit maal een kort tocht van 6 dagen over de Alpentoppen met mountainbikegroep.

Vrijdagmorgen 23 Juli start mijn vakantie met een tussenstop in Marktheidenfeld (bij Würzburg) waar ik mijn Toyota parkeer aan de rivier de Main. Zo hoop ik zaterdag ontspannen aan te komen in Oostenrijk (Leutasch). Dat valt echter tegen, veel baustellen, slecht weer (regen) en een 18 km lange file (tenminste dat verteld een vrolijke Nederlandse dame mij, die tussen de auto’s door wandelt). Over het stuk Nürnberg en München doen we uren. Hoe dichter bij de bestemming des te kouder. Met de Alpen in zicht begin ik te stralen, terwijl het buiten miezert. Het infietsrondje wat gepland staat voor 16.30 mis ik. Als ik arriveer op mijn kamer is dat een tegenvaller. Weggedrukt in een hoek, onder een schuine kant staat een bijzetbed (logeerbed), met een defecte lattenbodem. Zelfs een vrij looppad naast dit bed lijkt me niet gegund (daar staat een nachtkastje en spullen van mede deelnemer).

Etappe 1
Zondag 25 juli
Leutasch – Lermoos

Vooraf kon je opgeven bij welke niveaugroep je wilt fietsen, maar dat zou zich wijzen naar de eerste klim. De groepen zijn: Basic, Medium, Sport en Extreme. Vanwege mijn slechte afdaalcapaciteiten en mindere techniek koos ik voor Sport. Ik hou me voor er niet meteen vol in te gaan. Wijselijk is er vandaag geen Extremegroep en starten we massaal. Het verschil in niveau is snel zichtbaar. Nauwelijks begonnen aan de klim zit ik midden in de groep en besluit om mijn regenjas uit te doen. Als ik daarna weer op de mountainbike stap is het om de bocht al stilstaan. Daar worden sneller dan ik gedacht had de groepen gevormd. Ik zit eigenlijk net aan de verkeerde kant van de ‘snelle’ groep en schuif daar bij aan (want ik zou ze bijgehaald hebben in de volgende kilometer). De nodige kleine reparaties worden uitgevoerd met name aan de huurfietsen. Met veel Eriks in de groep van negen man maken we er een leuke tocht van. We zijn aan elkaar gewaagd. De Vasagids blijkt de zwakste schakel, hij heeft zichtbaar moeite met ons tempo. Het gebruikelijke aftasten met wat ‘tussensprints’ en ‘ontsnappingen’, zo leren we onze pappenheimers kennen. Dubbel genieten; op hoogte in de bergen, sportieve strijd met de elementen, jezelf en de groep. Bij de afdaling vraag ik me toch enigszins af waarom ik niet een wandelvakantie heb geboekt. En dat dit de laatste keer is.

Afstand 80 km, hoogtemeters 1900.

Kaart dag 1 van rechtsonder naar links midden.

zaterdag 12 juni 2010

De strijd met de achillespees ‘10

Rijsserbergloop
zaterdag 12 juni
www.tersteegerijsserbergloop.nl

Foto: © 2010janpetersanderman

Al maanden geleden kreeg ik de uitnodiging voor de Rijsserbergloop van de wedstrijdcommissie van AV Rijssen (Net als vorig jaar). Toen moest ik verstek laten gaan vanwege het NK baan 10.000 meter. Nu wou ik toch wel proberen om aan de start te staan. Als de datum nadert waarop de organisatie een bevestiging wil hebben, is er voor mij weinig zekerheid over de vorm. Ik schrijf me in voor de 10 mijl, want dat is de afstand waar het in Rijssen om gaat.

Helaas is mijn masseur en mijn rechterachillespees het daar niet mee eens. De één adviseert om dat absoluut niet te doen, de andere stelt zich voor de zoveelste keer reuze aan en schreeuwt om aandacht. Ging die eerst na de kuiten, zijn die een beetje tot rust gekomen begint een ander te mekkeren. Altijd wat, nooit wat goeds. En dat na een inspanning van net boven de 10 minuten. De geest is sterk, een deel van het lichaam zwak. Wat scheve verhoudingen geeft. Dan de 5 km, dat moet kunnen, andere opties zijn er niet. Aan de kant staan zeker, ga zelf aan de kant staan! De uitnodiging heb ik ook te danken aan mij podiumplek (10 mijl), dat is al weer wat jaren geleden (2007). Nog veel eerder werd ik tweemaal eerste op de 5 km; 1989 en 1991. Dat de 10 km van het programma is geschrapt is een goede keuze, hierdoor krijg je meer kwaliteit op zowel de 5 km als de 10 mijl. Van de masseur kreeg ik wat oefeningen mee, met dit maal ook aandacht voor de hamstring. Daar blijkt sprake te zijn van een verkorte spier. Ik word er een beetje moedeloos van, als hij mijn arm zou gaan masseren heb ik daar waarschijnlijk ook last. Het is wat. Kortom de belastbaarheid blijft twijfelachtig en rust is meestal voor mij de beste training. Voor mijn geest is die rust dan weer niet goed, tja.

Met het inlopen voel ik al lichte pijn in de rechterachillespees, maar dat trekt na een kwartier weg (weet ik). Echt tevreden ben ik er niet mee. Gek genoeg voel ik niets meer als ik klaar sta in mijn wedstrijdoutfit. Met Vanessa loop ik naar de start. Zij gaat achter het lint. Ik blijf dralen voor het touw. Met clubgenoot Fred Sluys heb ik de te kloppen masters al doorgenomen. Ik richt me op Melchior van de Pol. Ergens vind ik dat absurd, want wat heb ik nu gepresteerd dit jaar? Niets! De anderhalve ronde over de baan gaan uitstekend. Dan verlaten we die via een schuinte, waar we tevens een bocht moeten maken. Hier zijn mijn spieren niet blij mee. Gelijk komen heel wat atleten voorbij. De straat met kinderkopjes is ook niet goed voor mijn achilles. Op het asfalt kom ik terug in het ritme en zie Melchior af en toe omkijken. Ik ga voor deze plek als master. De kopgroep neemt afstand. Maar de aansluiting met de voorste lopers is er nog. Op dit glooiend parcours is het zaak om niet te veel energie te verspelen in het begin, dus hou ik me even koest achter iemand. Ik klok: 3.25, 6.56 en 10.29. Op de helft zet ik iets aan en ga in de aanval. Bij de klim naar Hotel Rijsserberg zie ik atleten voor mij terugzakken. Ik krijg Arne Lubbers (AV Rijssen) in beeld en trek door. We moeten bij de Rijsserberg toch wel een eindje verder, daar zat ik over te twijfelen bij het inlopen. Voor mij blijkt het een voordeel, immers mijn geest is sterk. Verassend loop ik in op Marijn de Jonge, het is of hij stil staat. En ik kom dicht bij de top tien. Waarop ik vol aanzet in de afdaling, ook omdat ik daar een veteraan voor me ontwaar. Die moet ik voor de zekerheid pakken. Pas onderaan heb ik ze. De andere blijkt Robbin Schulenburg. We gaan met zijn drieën de baan op. En ergens boor ik nieuwe energie aan (terwijl ik eigenlijk moet bijkomen van de inspanning). Robbin is daarvoor al afgehaakt. De man in het geel is taaier. Ik spreek mezelf moed in, het is maar een klein stukje, nu niet gaan zeuren, er is geen pijn. Je loopt bij de eersten, dit laat je niet meer lopen. Steen kapot kom ik over de finish. Ik heb alles gegeven en eindig achter Melchior van de Pol. Meer zat er niet in. Meer dan tevreden. Vanessa slaagt ook in haar opzet, ze loopt onder de 20. Later maak ik in de massageruimte kennis met de man in het geel; Bennie van Schaik uit Klarenbeek. Hij doet diezelfde avond nog de Halve van Zwolle! Als ik mijn achillespees en kuiten heb laten masseren, benadrukt de masseur dat ik moet oppassen met mijn rechterachillespees.

Uitslagen 5 km
Sen
1 Gerrit Jan Kastenberg Nijmegen 16.07
2 Jorik Plaggenmassch Bergentheim 16.33
3 Erik Driese Vollenhove 16.37
4 Koen Veldhuis Nijverdal 16.56
M40
1 Melchior van de Pol Apeldoorn 17.00
2 Jeroen Machielsen Nijverdal 17.11
3 Arjen Driesen St Jansklooster 17.43
M45
1 Fred Sluys Wierden 16.42
2 Erik Klein Baltink Zutphen 16.50
3 Bennie van Schaik Klarenbeek 17.16
M50
1 Roelof Hutten Bruchterveld 17.46
2 Cees Kraaijeveld Apeldoorn 17.48
3 Jaap van Riet Lochem 17.49
M70
1 Gerard Wolterink Hellendoorn 34.12
Vsen
1 Lies Deruddere Wevelgem 18.58
2 Anouk Koelen Bornerbroek 19.15
3 Marlin Nijhof Hengelo 19.16
5 Vanessa Lorkeers Wierden 19.54
V35
1 Brigit Landewe Boekelo 18.52
2 Alison de Rooy Hengelo 20.10
3 Astrid van Velden Hardenberg 20.12
7 Jacqueline van Egmond Nijverdal 23.40

vrijdag 4 juni 2010

3000 m cr M40 ‘10

3000 meter Baanwedstrijd Rijssen
Clubrecord / Baanrecord M40
vrijdag 4 juni
www.avrijssen.nl/baanwedstrijd.php

Na de ‘test’ in Vriezenveen ben ik benieuwd hoe het nu werkelijk gesteld is met de vorm en of ik al belastbaar ben. Wel of niet mee doen in Rijssen aan de baanwedstrijd? Het past mooi in het rijtje korte afstanden, maar die heb ik allemaal gelopen als haas. Die vrijdagmiddag besluit ik om mee te doen, het is warm en een duurloop is dan geen pretje. Als ik de uitslagen van het jaar ervoor bekijk, zie ik dat een eerste plek bij de M40 simpel te behalen is. Maar hoe is dat nu, na maanden training onder mijn normale niveau. En zonder een wedstrijd. Mijn lichaam heeft de beslissing genomen en prompt moet ik naar de wc.

In Rijssen tref ik meer Masters en opeens ben ik niet zo zeker van mijn zaak. Aan de andere kant is dit gewoon leuk en ik zie ons al strijden, rondje na rondje. Ik loop in met de drie Jannen: Jansen, Poortman en de Groot. Het lijkt alsof we beginnen aan een training. Zijdelings komt de wedstrijd ter sprake. Jan rekent uit dat we 40 seconden moeten lopen per 200 meter, om onder de 10 te blijven. Een mooi streven voor deze oude garde. Ik stel voor om me pieper daarop in te stellen. Wat ik later ook doe (Ik heb als richttijd 09.59 opgegeven). Terug op de baan blijkt er een behoorlijke opkomst voor de 3000 meter met veel junioren. Het blijft tot kort voor de start onbekend hoe de serie indeling is. Als ik wat rondhuppel op de baan, komt jurylid Wim Mulder (Atletics) langs. Hij groet me al wandelend om vervolgens terug te keren en vraagt hulp bij de serie indeling. Hij heeft drie series op papier maar om onduidelijke redenen ontbreken de tijden die iedereen moest doorgeven. Ik wil wel helpen, maar ken ook niet iedereen en roep de hulp in van trainer Meindert Koopman. Als ik ze samen zie weglopen ben ik niet helemaal tevreden, en wil eigenlijk wel mijn eigen plek veilig stellen.

Er wordt bevestigd dat ik in de eerste serie zit, maar Jan Groot niet en daar maak ik hem attent op. Bij de start en het melden, blijkt de 1 (1ste serie) achter mijn naam in een 2 te zijn veranderd. Veel onduidelijkheid en tot op het laatst wijzigingen, onbegrijpelijk! We (de 1ste serie) starten zo in een grote groep. Ik ga in baan 1 staan, dat vind Gerrit-Jan Kastenberg wel goed en hij geeft mij die ruimte. Het eerste rondje gaat prima en meteen heb ik alle masters al gelost. Het piepje gaat net na de streep, dat blijft een paar ronden zo. Achter me voel ik gedruk en er valt voor me een gaatje, waarop ik als in een training opzij schuif. De maatjes Bert-Jan Haarkamp en Marijn de Jonge komen langs. De groep moet ik helaas laten gaan, het gaat net iets te hard. Dat is balen nu zweef ik tussen twee groepen. In het midden stuk loop ik wat in op mijn voorganger die ik pak, maar er misschien net iets te lang achter bleef hangen. Daarna kom ik telkens te laat over de streep. Die verloren tijd probeer ik goed te maken in de laatste kilometer. De groep komt in beeld, maar de afstand is te kort. Ik loop in op een junior van AV Rijssen (Robin Schulenburg) en zou hem verslaan hebben als de aanmoedigingen voor hem achterwege bleven. Net boven de 10. Toch wel tevreden, het gevecht met de masters is er helemaal niet geweest. Ik bleek toch net een klasse hoger. Clubgenoot Koen Veldhuis won de wedstrijd en kreeg de ‘Jan Voortman trofee’ uitgereikt door (ik meen) mevrouw Voortman. Koen was niet helemaal tevreden, want hij had gehoopt op meer tegenstand en een snelle tijd. Vooraf tipte ik hem nog om niet meteen op kop te gaan lopen, maar Koen blijkt een hele snelle leerling. Hij wou een goede tijd lopen! Niet alleen hard kunnen lopen, maar ook de juiste instelling. Volgende keer beter. Het bleek wel een baanrecord (AV Rijssen) bij de junioren A (en pr). Voor mijn tijd gold hetzelfde, bij de M40 en volgens mij is het ook nog een clubrecord (Atletics). Ik zou niet weten wie (welke master) ooit sneller een 3000 meter heeft gelopen. De enige dat ben ik zelf, dat was een indoorrecord. Met 10.03 ben ik terug waar ik begon; Eerste baanwedstrijd 1985 Nijmegen.

Uitslagen:
3000 meter
B junioren
1. Wouter Jansen AV Holten 9.44.1
2. Stijn Uijen AV Holten 9.47.0
3. Omar Cornelis AV Holten 9.51
A junioren
1. Koen Veldhuis AV Atletics 9.16.7
2. Carlo Struik AV NEA Volharding 9.21.9
3. Getin Roke ACO van Elderen 9.27.0
Sen
1. GerritJan Kastenberg Seven Hills Running 9.23.5
2. Han Disveld AC TION 9.37.3
3. Anton v/d Stoep CAV Energie 9.38.9
Masters
1. Jeroen Machielsen Atletics 10.03.2
2. Jan Poortman AV Rijssen 10.19.9
3. Jan Jansen AV Rijssen 10.25.6

zaterdag 17 april 2010

Hardenberg Cityrun ‘10

Vrijdag 16 april
5 km atletiekunie wedstrijd
www.hardenbergcityrun.nl

De ‘time out’ zit er op. Altijd komt dat ongelegen. In dat opzicht pruts ik maar wat aan (lijkt het). De volle wedstrijdagenda geeft me nauwelijks kans om het wat rustig aan te doen. Zonder pillen en arts bezoek kwam ik ook deze maal door een hardlooploze periode. Gebukt onder een last van niet mogen, bijna ten onder gaan aan noodgedwongen afzondering. Ik besluit de eerste ‘wedstrijd’ samen te lopen met Vanessa Lorkeers. Ergens vorig jaar is ons contact ontstaan, met het vizier op het NK CROSS. Hoe kon Vanessa zich daar voor klaarstomen? Zo startte wij met ‘selectietrainingen’ op woensdagavond. Soms liep Christiaan van Meurs mee, een enkele maal broer Boudewijn.

In Hardenberg staat een koud fris windje. Vanessa staat bij de start links in het gedrang. Ik focus me op haar concurrenten en zie Marlin Nijhof vlak voor me en Nynke Beunders en wel vijf vrouwen. Het voelt raar, dat ik wel in een wedstrijd meeloop, maar niet meedoe aan de strijd. Vanessa heb ik na even zoeken in zicht, ze loopt in een groepje achter mij. Ze komt geen stap dichterbij, dat is logisch want ik loop harder. Het is onwerkelijk om hardlopers voorbij te laten gaan, die ik makkelijk kan hebben. Ik hoor zwaar adem halen, stampende voetballers met wijde waaiende outfits. Op zich loop ik wel lekker, dit tempo is zo wel goed vol te houden. We gaan met een groepje verder. In het centrum komen we door een haag toeschouwers. Ik kijk strak vooruit, weet opeens niet goed wat ik hier doe. Het lijkt een zinloze missie. Waarop ik bij het inschrijfgebouw in hou en bijna stil ga staan, tot Vanessa er is. ‘Zo nu heeft het zin’. Even in haar ritme komen en dan ja gewoon verder lopen. De achterstand met haar concurrenten is groot. Voor Vanessa was het de afgelopen maanden kommer en kwel, met allerlei kleine tegenslagen. Waardoor ze haast niet toe kwam aan meer dan een recreanten schema. Voor haar is het ook haar eerste wedstrijd van het jaar en wanneer was eigenlijk haar laatste?

Zij heeft me gesteund in de afgelopen periode, dat ik haar een beetje coachte. Samen hadden we mindere weken en gedeelde treurnis, die met humor en relativering werd gedragen. De uitdaging om haar uit het recreantenniveau te krijgen werk stimulerend en motiveert om zelf ook weer eens na te denken over het hoe en wat van de trainingsleer. Geregeld kijk ik achterom. Vanessa volgt in een mooie pas, ze loopt stabiel en soepel. Er is niets op aan te merken. Daar loopt een wedstrijdatlete met een strakke doelbewuste blik. Alleen zijn haar concurrenten nu wel uit het zicht verdwenen. Volgens mij is dit het voor vandaag, haar aansporen heeft geen zin, harder gaan heeft geen nut. De laatste twee kilometer lijken we in te lopen. Ik wil Vanessa wel meetrekken, al die atleten die we nog even kunnen pakken! Ze zou iets scherper kunnen volgen in mijn spoor. En dan is daar de finish. Moeten we nog versnellen vraag ik me af en Vanessa komt voorbij. Ik heb de neiging om uit te stappen, maar de dranghekken verhinderen dat. Zo kom ik over in (21.01) mijn op één na slechtste tijd ooit. Gek genoeg is dit wel een persoonlijk record, want ik heb nog nooit een (KNAU) Atletiekunie wegwedstrijd 5 km gelopen (de 5 km loop is bijna altijd een trimloop).

Vanessa had stilletjes meer verwacht, maar is tevreden. De tussentijd bij de doorkomst was even hoopgevend, net onder de 10 minuten. Helaas was dit niet het 2.5 km punt. Het doel om onder de 20 minuten te duiken is ver weg, maar haalbaar. En eindelijk kan ik de lege pagina in mijn hardloopschrift invullen (het 27ste loopjaar). Geen winst, geen verlies. Op de terug weg komt even onze Atletics topper van weleer ter sprake ( Udo Zwijnenberg). Als je zo lang loopt dan win je ook van degene die niet meer hardlopen, de atleten die de strijd hebben opgegeven. Verliezen zal ik nooit meer!

www.hardenbergcityrun.nl/?p=uitslagen_2010&PHPSESSID=144033531681df0994ebb4709c7acb9f

5 km Atletiekunie wedstrijd
Dames
1. Karin Nieuwenhuizen Hellas 18.03
2. Corelien Kloek NOP 18.32
3. Nynke Beunders LAAC 18.54
4. Marlin Nijhof MPM 19.27
9. Vanessa Lorkeers Atletics 21.01
V35
1. Brigit Landewe TION 18.50
2. Bertha Bruggenkamp AAC ’61 19.32
3. Giny Dunnewind ACO 20.00
V45
1. Karin Klamer LAAC 20.05

donderdag 11 maart 2010

Goudzoekers op de Hellendoornseberg NK CROSS ‘10

SPAR NK CROSS ‘10 Hellendoorn
zondag 7 maart

NK CROSS Lang mannen 12054 m

De parcourswachters hebben hun handen vol aan de toestroom boven op de berg. Van alle kanten komt men samenklonteren. Er is geen houden meer aan. Met Soenar Chamid hebben we een echt grote binnen de Gemeente grenzen. Naast deze topfotograaf, zijn alle regionale persfotografen actief voor hun enkele foto in de krant. De motor van Studio Sport volgt de kopgroep. Op het start/finish terrein is het gezellig druk. De ondergrond is door de nachtvorst hard, daardoor is het deels een snel parcours.

En ook Rob deed ‘t. Als is het maar voor even, een moment waarop hij het veld aanvoert en uit het zicht verdwijnt. Tussen de bomen, op naar de klim. Rob Detert Oude Weme bekend van Weerselo tot Amsterdam (met talrijke NK medailles). De ogen zijn voornamelijk gericht op junior Jesper van der Wielen Nijmegen Atletiek, kan hij de verwachting waar maken? Zijn uitdager is Khalid Choukoud Haag Atletiek die weer terug is bij de Nederlandse top en mee kan met mannen als Michel Butter en Abdi Nageeye. Khalid beloofde na zijn sterk optreden bij de Mastborncross dat het vandaag een mooi strijd zou gaan worden. Met zijn achtergrond als thaibokser is hij in het voordeel op dit zware parcours. Verrassend sterk loopt in de kopgroep Gerwin van den Hurk Prins Hendrik Vught. En wat buiten de groep ‘dubbele’ Mohamed Ali Eindhoven Atletiek. Zij gaan het uitmaken. Thomas Poesiat en Jorit van Malsen houden lang stand, maar komen in het echte geweld net te kort. Op de berg is het druk. Ik dwing mijn plek als persfotograaf af. Ik loop immers niet de hele dag voor niets rond met dat pershesje. Fotografen met paars Atletiekunie hesje hebben voorrang beeld ik me in. De bomen in combinatie met het zonlicht tekenen een donkere schaduwlijn over het parcours. Het licht wordt harder, de contouren krachtiger. Een schaduw spel van licht en donker, van blank wit van Gerwin tot bruin zwart van Ali en een gele gloed van de koplampen van de Studio Sport motor.

Als de stoet toeschouwers terug wandelt lijkt het een hardloopreünie op de Hellendoornseberg. Marco Kuipers zet mij op de kiek “Ik was erbij”. Snel moet ik door, want even lijkt het gedaan en voelt het alsof we terug lopen van een bezocht popevenement of beter gezegd een paasvuur. Vrolijke gezichten, ontspannen gasten dalen af en dan roept een vrijwilliger dat er nog iemand aan komt. Om de zoveel meter zie ik een bekende, de wedstrijd is even uit het zicht. Oude tijden herleven. Na het bijpraten snel voort maken. Op het grasterrein van manege ’t Oale Spoor kondigt de speaker al aan wat gaat komen. Opeens is daar de ontknoping en begeef ik me achter een haag van pers, drie rijen dik. Ik ben te laat en zie Khalid in de verte aankomen. Waarop ik mijn Nikon omhoog hou boven de hoofden gericht op Choukoud. De haag splits zich in tweeën. En speciaal voor mij, voor mijn neus knielt Khalid. Hij kust het heilige gras, bedankt iemand boven in de hemel. Balt zijn vuisten voor zijn gezicht en in de wolken. Een hand reikt toe, de hand van bondscoach Gerard Nijboer. Bijna zonder aandacht komt Jesper van de Wielen binnen. Het verschil tussen winst en verlies is zo klein, maar ook enorm groot. Als hij de streep passeert lijken alle fotografen in het niets te zijn verdwenen. Rob Detert vecht zich keurig bij de eerste tien.

Het hoofdterrein krioelt als een mierenhoop, de nazit, de prijsuitreiking. Atletics Haalt opgelucht adem. Het was enorm druk de afgelopen periode, maar wat een feest, vele positieve geluiden van alle kanten complimenten, van Atletiekunie tot wedstrijdatleet, van toeschouwer tot persfotograaf. In mijn rugzak diep ik een klamme boterham op en haal een bekertje lauwe koffie.

www.loopkrant.nl/2010/03/goudzoekers-op-de-hellendoornseberg/

woensdag 10 maart 2010

Goudkoorts op de Hellendoornseberg NK CROSS ‘10

SPAR NK CROSS Hellendoorn
zondag 7 maart

NK CROSS Kort vrouwen 2685 m

Marije te Raa ‘Twents trots’ uit Markelo komt als eerste in beeld en davert over de zandpaden. Wat een contrast met haar parcoursverkenningstocht op de mountainbike (begin december). Ik kijk uit naar Ingrid Grutters de Nederlands kampioen 800m indoor (nl record) V35. Ze loopt krachtig net bij de eerste tien. Ik moedig haar aan, maar ze kijkt niet op of om. Echt een kanjer, die mogelijk podium kansen had bij de vrouwen masters. Ze trekt iets de schouders op, dat zie je meer bij masters. We beginnen wat weg, in te zakken. De finish van haar zie ik niet, want ik besluit om hier wat halverwege het parcours te blijven.

Met de strijd tussen toppers (te Raa, Hak, van den Hurk, Kruiver en Jacobs) begint het kampioenschap pas echt. Luc Krotwaar kijkt toe, hij heeft hier dit weekend een trainingskamp. Ik wil hem van alles vertellend en dat wordt een onsamenhangend verhaal. Mede door het grote respect voor deze kampioen, die je in het publiek zo over het hoofd ziet. Het lijkt er wel op dat hoe groter de kampioenen hoe onopvallender. Zoals ‘de koning van de cross’ Tonnie Dirks die hier heel wat atleten bijna onzichtbaar begeleid. Of Grete Koens, wie herkend haar? Rob Druppers voldoet niet meer aan het beeld wat ik heb van deze held van weleer. Marcel Versteeg loopt mee met Marian Freriks. En de enige die als een echte prominente kampioen rondloopt is Gerard Nijboer.

NK CROSS Kort mannen 2685 m

Rene Stokvis ‘Twente Is Onze Naam’ knalt erin. Hij was er bij de ‘Try out’ in december al bij en voelt nu de blik van atletiekminnend Twente op zich gericht. Het publiek wil hem wel naar de overwinning schreeuwen, maar Tom Wiggers en de latere winnaar Guus Janssen volgen schijnbaar makkelijk. Na dit geweld begeef ik me wandelend naar de zandkuil achter hotel restaurant De Uitkijk ‘the place to be’. Daar zoek ik een goede plek uit, die al ingenomen is door clubgenoot Jan-Henk Kleinlugtenbeld. Hij schuift op en zo heb ik mooi overzicht. Toch is er wat twijfel als ik fotografen juist onder in de kuil zie staan. Later blijkt die plek van Jan-Henk de beste. Daar staan we bij de hoofdafstand op een kluitje.

NK CROSS Lang vrouwen 7989 m

Zes dames duiken naar beneden en gaan voor de medailles. Zelfverzekerd komt Miranda Boonstra als eerste naar boven in het mulle zand. Andrea Deelstra volgt als een schaduw. Arenda Abbink Atletics hoop geeft het thuispubliek de gelegenheid om eens flink de handen warm te klappen. Een prachtig gezicht om de eigen atleten te zien strijden in dit nationaal veld. Elke Atletics atleet hier aan de start, moet zich dit weekend een kampioen voelen. Jacob Wietsma de strenge ervaren jurylid vraagt zich af waar zijn clubgenoten van AV Rijssen zijn? Mijn ex trainer Gerard Bruggeman krijgt amper een wit met blauw shirt in beeld. Meindert Koopman trainer van de regionale selectie AV Holten (AV Rijssen) ziet daarvan vandaag niemand aan de start. De positie van de dames blijft ongewijzigd. Ik moedig Andrea maar eens extra aan “Hup Deelstra”. Want ik heb altijd een zwak voor diegene die probeert de koppositie te krijgen. Later feliciteer ik haar, waarop ze mij bedankt voor de aanmoedigingen. Ik begin haast te blozen en ben helemaal vergeten dat ik zelf niet mee kon doen. Dit is echt gaaf! Poeh hé, een Nederlands Kampioenschap georganiseerd door een kleine vereniging, in onze Gemeente Hellendoorn, door onze club Atletics.

www.loopkrant.nl/2010/03/goudkoorts-op-de-hellendoornseberg/

http://nos.nl/l/tcm:5-672129/