Transalp Bike Leutasch – Merano ‘10
‘Mountainbikeweek’
‘Mountainbikeweek’
Vrijdag 30 Juli
Prato allo Stelvio (915 m) – Merano (325 m)
We hebben overnacht aan de voet van de Stelviopas. Deze asfaltklim met een top van 2758 m is bekend van de Giro (ronde van Italië). Met 48 haarspeldbochten is het een ware uitdaging. Wij gaan oostwaarts. Wat sneu sluit ik me aan bij de ‘mediumgroep’. Een stapje terug doen vind ik niet prettig, maar zo kan ik Transalp op de ATB uitfietsen.
Al wat terugkijkend heb ik een binnenpretje om de jolige humor als we weer op een top met ‘Extreme’ bijna stilstaan en net doen alsof het niet zwaar is. Met kinderlijke ‘Bert en Ernie’ imitatie, of Brabants dialect van Rudy Laros. Hoe we de eerste dag al zogenaamd stickertjes verdienen voor een col, maar dit jammer genoeg niet doorzetten (omdat elke gids nu eenmaal anders is). Bijna gingen we over tot stempels die Gijs-Jan Lavèn verzameld bij de pizzeria. Onduidelijk is gebleven wie nu de ‘bolletjestrui’ mag dragen en van een ‘Koninginnenrit’ (waar het klassement zou worden opgemaakt) was geen sprake. Treffend is misschien wel hoe ik Sjef van der Maat vertel dat ik niet mag aanvallen van mijn ploegleider (dat kreeg ik door in mijn oortjes). Ach ja, zet volwassen mannen op de fiets en spontaan zijn ze weer kind.
.bmp)
Het ritme in de mediumgroep kan ik niet vinden. Bergopwaarts fiets ik met de handjes los op het stuur rustig naar boven, terwijl ik naast mij de inspanningen hoor. We staan vaak stil en nog trager komen we weer op gang. Ook bij ‘Extreme’ wachten we wel op elkaar, maar gaan door zodra de laatste weer in zicht is (of geven onderling tekens). Op een gegeven moment zit ik bij de afdaling achteraan, want dat zenuwachtig gedoe midden in de groep daar moet ik niks van hebben. Nu met pijn aan mijn hand gaat het slechter en slechter en als het wel gaat stuit ik op de stilstaande groep. De lol is er een beetje af en bij een afdaling waar ik als laatste aankom zit de hele groep toe te kijken, waar wachten ze op, dat er iemand valt? Ik besluit demonstratief te gaan wandelen. Dit is tweemaal niets. Achter Gijs-Jan probeer ik weer in mijn cadans te komen, dat is van korte duur (de groep staat weer stil). Met Jasper van Dijk die een gevoelige achillespees heeft klim ik makkelijk naar boven. Even later worden we tot de orde geroepen (“dit is niet de bedoeling”). Wat lamlendig gaan we bij de volgende klim, al slalommend of staand met een iets te licht verzet omhoog.
We flitsen langs de ‘Italiaanse Betuwe’ met aan weerszijde appelboomgaarden. De sproeiers stralen alle kanten op en het is een kunst om ze te ontwijken. Dan nemen we in Latsch het terras in en bestel ik waarover we de hele week al horen ‘de Apfelstrudel van Norbert Cremers’. Och ja en waarom ook niet met slagroom en vanille ijs! Een groot vierkant bord wordt geserveerd. Verdiend smul ik van deze traktatie. Toevallig zijn we vorig jaar met de Transalpine aan deze straat gefinisht en dat maakt het voor mij extra speciaal. Een moment is er de behoefte om naar de finishplek te lopen (maar er is niets dan de herinnering). De resterende kilometers gaan voornamelijk over vlak terrein en in een lang lint gaat het op naar Merano. Ergens worden we gepasseerd door ‘Extreme’ en twijfel ik om aan te sluiten (op het vlakke asfalt is er nauwelijks voelbaar pijn aan de hand). Ik moet wel bij mijn groep blijven’, denk ik. Als ze voorbij zijn, komt Erik met achterstand langs. Waarop ik besluit om alsnog mee te gaan. Maar de vrije doorgang is er niet meer en op ruime afstand proberen wij het gat te dichten. Wat niet lukt. Bij een onoverzichtelijke kruising stuiten we op de groep en blijken we aan de verkeerde kant van de weg te fietsen (we moeten linksaf). Tegelijkertijd komt de ‘mediumgroep’ in volle vaart en zij nemen direct de juiste afslag. Enkelen van ons gaan dwars over, terwijl Dirk Seghers en ik wat meer ontzag hebben voor de politieagenten die er staan en kiezen voor de oversteekplaats. Ver achterop zetten we de achtervolging in, maar dan blijken we Merano al binnen te fietsen.
Daar is het relaxen in de thermen met warm zoutwater www.thermemeran.it . Met Sjef en Patrick van Bree sluiten we de vakantie af. De zonnestralen zijn me bijna te fel en in de schaduw is het smullen van de Lasagne. Een schepijsje bij een schone dame in de ‘Elvis’ ijssaloon konden we niet afslaan. Dan volgt de bustrip terug naar Leutasch. Mijn hand is bij thuiskomst niet meer dik, wel wat geel. En de pijn is na een week nog niet verdwenen.
Afstand 60 km, hoogtemeters 1000.
|
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp){kind=small}
.bmp)
.JPG)
.bmp)
.bmp)
.bmp){kind=small}
+-+kopie.bmp)
.bmp)
.bmp)